Hoe het hier nu gaat...
Hallo allemaal,
Daar ben ik weer. Er is weer heel veel gebeurt sinds mijn laatste blog...
Rosa-Sophie
Mijn meisje is alweer een maand oud. Wat gaat het allemaal snel. En wat zo frappant is, is dat ze al zo wijs de wereld inkijkt. Met haar eigen eigenzinnige blik. Helaas niet meer verder kunnen gaan met de borstvoeding, maar ze doet het hardstikke goed met de kunstvoeding.
Afgelopen dinsdag met haar naar het consultatiebureau geweest en ze weegt 4530 gram, is 54,5 cm lang en heeft een hoofd omtrek van 37 cm.
Matthijs
Hij is afgelopen donderdag met opa en oma naar de camping gegaan en zij komen maandag weer terug. Ik mis 'm wel, hoor. Hij is zo'n trotse grote broer. En heel erg bezorgd om Sophie. Ze hoeft maar een kik te geven in de box of hij rent naar zijn opstapje bij de box en begint te roepen: "Mama!!! Sophietje is aan het huilen..." Zo'n schat...
Donderdag moest hij nog even 2 uurtjes naar de Peuterspeelzaal (voordat hij dus een weekendje op vakantie ging). Ziet hij daar een juffie die voor de zomervakantie nog in zijn groep zat. Laat hij vol trots zijn zusje zien en zegt hij: "Wat een kleine teentjes, hè?"
Ikzelf
Nou, momenteel gaat het niet zo best met mijn gemoedstoestand (lichaamlijk ben ik tip top in orde, hoor). Gisteravond kreeg ik een telefoontje van mijn broer met het verschikkelijke nieuws, dat mijn oma was opgenomen op de Intensive Care.
In Winterswijk was gisteren (en vandaag ook nog) het volksfeest met een bloemencorso. Die ochtend waren mijn ouders, oma, broer en tante naar de optocht wezen kijken en hebben bij mijn oma wezen lunchen. Mijn tante, moeder en oma staan in de keuken af te wassen. En ineens horen mijn vader en mijn broer mijn moeder schreeuwen: "Mama, wat doe je nou!"
Was mijn oma flauw gevallen en via de koelkast tegen de deurhendel van de kelderdeur gevallen met haar hoofd. Gelukkig dat mijn ouders, broer en tante erbij waren, want toen de ambulance er was, bleek dat ze een slagaderlijke bloeding aan d'r hoofd had.
Ze hebben een vermoeden dat het haar hart is, waardoor ze is flauw gevallen. En ze moet in ieder geval tot maandag in het ziekenhuis blijven.
Ik ben allang blij, dat ze in het ziekenhuis ligt. Ik moet er ook niet aan denken wat er was gebeurt, als ze alleen was geweest toen ze viel.
Zoals jullie begrijpen ben ik nogal van slag sinds dat telefoontje. En ben ik blij, dat Matthijs niet thuis is. Want hij is toch al zo gevoelig kereltje. En nogal gevoelig voor emoties, zeker voor die van mij...
Ik heb gisteren weldegelijk gehuild, maar zodra Mark met Sophie op de arm bij me kwam staan, kon ik niet meer huilen. Vandaag eigenlijk vooral zitten vitten over kleine dingetjes... Mark is daar eens stevig tegenin gegaan en toen kwam het eruit. Ik heb zeker een uur zitten janken als een klein kind.
Afijn, maandag horen we meer.
reacties (0)