23 weken en 4 dagen

Het is alweer 3 weken geleden, dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Ik schaam me diep...

Dus tijd om weer het één en ander te delen met jullie.

Op zich gaat alles wel goed. Vandaag was even de misselijkheid terug die ik al een tijdje niet meer heb gehad. Maar volgens mij kwam dat meer door slijmvorming tussen mijn neus en keel, dat dan weer zo heerlijk blijft hangen achter je huig. Smakelijk verhaal, maar niet heus!

Daarnaast heeft mijn bloeddruk heel erg de neiging om naar mijn grote teen te dalen als ik wat langer sta. Vooral in de ochtend. Best wel vervelend, als je bedenkt, dat we in de pauze ruimte alleen maar sta-tafels hebben staan en één enkele stoel.

Mijn bekken houdt het nog aardig goed vol, alhoewel ik 2 dagen bijna krom heb gelopen van de pijn in mijn rug. Pijn die ik mij nog heel goed heugde van zo'n 4 à 5 maanden na de bevalling van Matthijs. Die ter hoogte van mijn heupen zit en had toen te maken met het verschuiven van mijn bekken tijdens de bevalling. Waarschijnlijk is het nu een beetje weer in het gareel aan het schuiven, want nu heb ik er geen last meer van.

Tijdens het lopen voel ik bijna niet mijn bekken. Ik zeg bijna, want hier in Zuid-Limburg moet je nog wel eens heuveltje op lopen en dan wordt het toch wat lastig en pijnlijk. En zie je mij ook muizenstapjes maken. Echt het ene voetje voor het andere voetje, hahaha!

Gisteren op de PSZ van Matthijs vroegen de moeders nog hoever ik was en toen ze hoorden, dat ik al 23 weken was, kreeg ik gelijk van die verhalen te horen hoe zij al uitgedijt waren nog voor ze over de helft waren. Nu was ik voor deze zwangerschap behoorlijk afgevallen en ik kan nu nog steeds dezelfde winterjas aan (toendertijd in maat 46 gekocht, puur vanwege 1 à 2 maten groter kopen ivm dat je er ook een dikke trui onderaan moet kunnen). Ware het niet, dat ik bijna door mijn ceintuur heen ben. Maar idd ik heb een bescheiden buikje. Volgens mijn man kun je aan de achterkant niet zien, dat ik aan de voorkant een buik heb zitten.

Op mijn werk, echter, zeggen ze juist het tegenovergestelde... Tja, zo heb je natuurlijk van alle kanten een verschillend perspectief. Over hoe ze zichzelf zwanger zagen en natuurlijk ook, wat ze nog herinneren van hun eigen zwangerschap. Ik denk toch, dat de meeste hun laatste 2 maanden als referentiekader gebruiken en zover zwanger ben ik nog niet.

A.s. woensdag eindelijk weer een afspraak bij de verloskundige en weet ik of veel ben aangekomen sinds de vorige keer. Vorige keer woog ik met kleding en schoenen (laarzen) aan 85 kilo.

En per 1-4-2011 heb ik een contract gekregen (voor bepaalde tijd, tot 31-12-2011) en werk ik niet meer via het uitzendbureau. Dit betekend, dat ik 2 maanden voor mijn zwangerschapsverlof vast in dienst kom en ik me in alle rust kan voorbereiden op de bevalling en de kraamtijd die erna komt. En me geen zorgen hoef te maken over werk, WW of het uitzendbureau. Ik kom gewoon in oktober weer terug. Toch wel heel erg fijn, dat je gewaardeerd wordt en dat je te horen krijgt, dat mijn Teamleidster mij niet kwijt wil.

Nou, volgens mij is dit het wel. Als ik meer weet, of wil vertellen, dan laat ik weer wat van mezelf (onszelf) horen.

Grtz Maartje