Geboorte verhaal van Linde

Droema`s geboorteverhaal:

Datum: 20-03-2012

Geboortegewicht: 3730 gram

Lengte: 52 cm

Tijdstip: 23.00 uur

Maandagochtend 6 uur. Ik had een nacht niet geslapen van spanning en senzatie. Toen begonnen er ligte weeen te komen, wel meteen met een regelmaat een gemiddelde van om de 7 min. Dit hield de hele dag aan. Soms een rust van een half uur of een kwartiertje maar steeds weer terugkomend op de 7 min. Die nacht hetzelfde verhaal. Niet geslapen en de weeen bleven komen. Dinsdag nog steeds hetzelfde verhaal. Weeen, weeen en nog eens weeen om de 7 min. De verloskundige wilde toch echt dat ze om de 3 min zouden komen. Ik belde mijn moeder s middags. Wil je komen, want ik denk dat er nu wel echt iets gaat gebeuren? En mijn man had een clusterhoofdpijn aanval van uuren al. Hij had het zoooo zwaar met zichzelf. Gelukkig had hij een medicijn gehaalt. En godzijdank die werkte later wel.

Oke, toen zijn mijn ouders dus gekomen en ik had alle steun en toeverlaat om me heen opgebouwd. Handen genoeg om in te knijpen tijdens de steeds heftiger wordende weeen. En na herhaaldelijk gebelt te hebben kwam de verloskundige toch om 4 uur om te kijken hoe ik er voor stond. Na twee hele dagen en een nacht continu weeen gehad te hebben had ik wel 1 hele cm ontsluiting!!!! Dat schoot dus totaal niet op! Ze heeft me wel kunnen strippen. Ik voelde daar weinig van eigelijk, maar de weeen werder wel heftiger daarna. Ik zat maar in mijn oma-stoel (ik heb een sta-op-voor-thuis-stoel) de weeen op te vangen terwijl ik steeds mijn man en mijn moeder of mijn vader naast me had om in de handen te knijpen. Ik had het echt nodig op dat moment om 2 mensen naast me te hebben. En als iemand er even niet was raakte ik ook echt even in paniek. Om 7 uur kwam de verloskundige weer terug om te kijken. Nog altijd weeen om de 7 min. Maar wel heftiger! En toen bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben! Ik mocht meteen naar het ziekenhuis.

Op dat moment had ik het niet meer!!! De weeen volgde elkaar op. De een naar de andere. Gelukkig is het ziekenhuis erg dichtbij. In het ziekenhuis aangekomen zijn mijn man en mijn moeder bij me gebleven en mijn vader heeft in een wachtruimte gewacht op het eindresultaat. Toen de overdracht had plaatsgevonden en de nieuwe verloskundige was aangekomen in het ziekenhuis om half 10 had ik 9 cm ontsluiting. De verloskundige heeft mijn vliezen gebroken. Er kwam echt super veel water uit zeg! Ik zag mijn buik meteen slinken....  Nog een klein beetje weeen wegpuffen en ik vroeg: mag ik persen? Ik moet persen nu!!! Auw, auw, auw, wat deden die weeen pijn! Zonder het water deed het hoodje wel behoorlijk meer pijn in mijn bekken. Maar wat was ik opgelucht dat ik mocht persen! Ik zie al iets te voorschijn komen zei de verloskundige. Iets zwarts. Zijn het zwarte haartjes vroeg ik. Ik weet het niet zei ze. Wil je meekijken in een spiegel vroeg de verloskundige. JA!!! Zei ik volmondig! En ik zag het hoofdje komen, en verdwijnen, weer komen en verdwijnen, en toen! Toen kwam Droema.

Ineens lag ze op mijn buik, helemaal warm en begon zachtjes te huilen na een minuutje ofzo. Een pracht van een meisje! Helemaal roze, niet blauwig of paarsig of geelig zoals zo veel kindjes in eerste instantie geboren worden, maar helemaal roze, met donkere haartjes! Zooo speciaal! Ze had een super lange naverstreng, die om haar voetjes gewikkeld zat. (gelukkig dr voetjes en niet dr nekje)
Ben wel een beetje uitgescheurt en heb 4 hegtingen gekregen. Ik zet er 2 zij ze, die verloskundige, en ik kreeg er 4! En ik voel behoorlijk beurs aan van onderen. Dat is ook niet te onderschatten zeg. Maar ik heb een pracht van een kindje! En wat ben ik blij dat ik dit met mijn man en mijn ouders heb kunnen delen. Zonder hun allen weet ik niet hoe ik dit allemaal had moetten doorstaan.

Ik ben na de geboorte van Droema in het ziekenhuis blijven slapen. Teminste... Ik heb geprobeerd te slapen. Ik lag op een kamer met nog twee net bevallen dames met hun kindjes. De mevrouw naast me lag erg hard te snurken. En tegenover me lag iemand met een huilend babytje. Zij had een erg zware bevalling gehad. Maar ik was zo blij dat ik Droema in haar doorzichtige wiegje naast mijn bed had staan. Nu kon ik de hele tijd naar haar kijken en ik hoefde maar mijn arm uit te steken om haar te kunnen aanraken of een aai over haar zachte bolletje te geven. Maar, ook al had ik dus al 2 nachten niet geslapen, ik kon de slaap maar moeilijk vatten. Ik had last van maagzuur, nog gaviscon voor gekregen daar. En ik heb Droema nog geprobeerd borstvoeding te geven, maar ze wilde niet heel erg. Later die nacht (rond 5 uur) begreep ik waarom. Ze begon bruin bloed te hoesten. Ik drukte meteen op de nootknop. Wat bleek dus... Ze had erg veel vruchtwater met bloed binnen gekregen  tijdens de bevalling. En was hier helemaal misselijk van. Ze werd meteen meegenomen naar een kinderarts en die heeft haar maagje schoongespoelt, en een suikerwater in haar maagje gespoelt. Daarna wilde ze meteen wel aan de borst. Gelukkig allemaal weer goed gekomen. De volgende ochtend heeft mijn mannetje ons om 10 uur opgehaalt. Wat was dat fijn zeg. Thuiskomen met een kindje.