Ziekenhuis was niet leuk.

Vandaag om half 9 moest ik in het ziekenhuis zijn voor een darmonderzoek met aansluitend om 11 uur een ct scan van mijn longen en bloedvaten.

Sorry, dit gaat geen leuk blogje worden. Ik voel me verdrietig, boos, onbegrepen enz. Ik heb dan ook besloten dat ik echt onder geen beding ook nog maar 1 onderzoek wil ondergaan!!! Of ze moetten me eerst maar eens heel goed kunnen overtuigen over wat de noodzaak is van het onderzoek en ze me haarfijn uit kunnen leggen wat de rissico's zijn voor de kleine in mijn buik. Ik heb namelijk het idee dat die doctoren maar wat aanrommelen en geen idee hebben over wat er aan de hand is en wat de gevolgen zijn. Ik wil alleen maar een ziekenhuisbevalling zodat mocht er iets niet goed gaan er hulp in de buurt is. Meer niet.

Even in het kort nog een keer. Er was verdenking op de Rendu Osler Weber ziekte in mijn familie.  (een bloedziekte wat inhoud dat de kleine haarvaatjes in 'te' directe verbinding staan met de grotere bloedvaten. Waardoor er gemakkelijk bloedingen ontstaan in kleine en grotere mate. Maar die ziekte is erg zeldzaam en heel moeilijk te constateren.) Aangezien ik al langere tijd  regelmatig bloed heb bij de ontlasting zou het kunnen dat ik die erfelijke ziekte ook heb. Nu is het zo dat ik nu tijdens de zwangerschap steeds meer bloed verlies bij mijn ontlasting, ook komt er bloed mee als ik mijn neus snuit en ik heb vaginaal bloedverlies gehad.

Dit was reden genoeg voor mijn internist (die trouwens zich eerst moest inlezen in de ziekte voor hij wist waar hij het over had, is een erg zeldzame ziekte, waar verder ook niets aan gedaan kan worden) om verdere onderzoek te doen. Nu heb ik regelmatig bloed laten prikken, een DNA onderzoek laten doen (daaruit kwam dat ze de ziekte niet kunnen vinden, maar omdat ze nog niet zo ver zij met het DNA gebeuren blijft er 5% kans over dat ik de ziekte toch heb) Ik heb een echo van mijn lever gekregen (waren een paar gesprongen bloedvaatjes op te zien, niet ernstig) En nu, nu ik meer bloed verlies hebben ze ijzertekort en een bloedarmoede geconstateerd.

Dus vandaag moesten ze verder kijken waar het bloed vandaan komt. Mijn darmen... Wat een ellende!!! En wilde ze onderzoeken wat de conditie van mijn longen is ivm de bevalling. Eerst mogt ik vanaf gister middag 12 uur niet eten. Dat viel me al zwaar. 29 weken zwanger en niet mogen eten. Maargoed...  vandaag om half 9 in het ziekenhuis. Misselijk van de honger. En toen bleek ik per ongeluk ook voor een maagonderzoek aangemeld te zijn??? Foutje bedankt. Vervolgens zou ik dat darmonderzoek met een roesje ondergaan zodat ik het niet mee hoefde te maken. Maar ik kreeg zo weinig dat ik het wel meemaakte maar niet kon reageren op wat gejammer en gepiep na. (Zo had ik me een rapedrugs voorgesteld. Er gebeurt vanalles met je lijf, maar je kan niks.) Ik zou na het onderzoek een uur uitslapen in de uitslaapkamer maar ik kwam er huilend aan en was alleen maar overstuur. Ik heb er alleen maar gehuilt van spanning, pijn en frustratie. Dus de verpleegster heeft mijn mannetje maar iets eerder gebeld dat ik opgehaald kon worden en ik kreeg wat gaasverbandjes om mijn neus in te snuiten... Ik heb iets te eten gekregen en had me net weer aangekleed toen mijn mannetje er aankwam. Ik had nog ongeveer een uurtje voor ik die ct scan zou krijgen. Pfff.... Ik had pijn in mijn buik van het darmonderzoek en ik was vreselijk emotioneel en misselijk. Ik kon nauwelijks zitten op een stoel en moest nog 2 keer rennen naar een wc vanwege die clisma die ik had gehad. Ik zweete als een otter en had het idee dat ik flauw zou vallen. We zijn nog even buiten op het trapje gaan zitten voor wat frisse lucht voor we naar de juiste afdeling zijn gelopen. En na een kwatier wachten stond ik net op het punt om te vragen of dit onderzoek niet uitgesteld kon worden. Toen kwam die vrouw me halen voor het onderzoek. Na een gesprekje was ik aardig gerust gesteld en ben ik toch maar naar binnen gegaan. Dat waren 2 hele lieve begripvolle dames. Ze legde goed uit wat de bedoelling was en stelde me erg gerust. Mij was door mijn internist verteld dat ik tegen de straling voor mijn baby een loodschort zou krijgen, maar dat bleek verouderde informatie. Onder zo'n loodschort blijft juist de straling hangen, dus beter geen loodschort. En ook een beetje jamer dat ik bij allebij de onderzoeken een infuus moest die ze er meteen weer uithaalde. Dus 2 X geprikt. Maarja...

Dus dat was mijn verhaal voor vandaag. Pfffff....