The day after...

Gister middag wilde de gyneacoloog toch even kijken dmv een echo.
Gezien mijn rugpijn, buikpijn en pijn in de bovenbeen wilde ze een BBZ uitsluiten.

'gelukkig' is het een normale miskraam...

.

Noem het zelfmedelijden maar weer stuit ik tegen een muur van onbegrip.

Mijn ouders zeiden; je moet gewoon een jaar pauze nemen; dan komt alles goed...(hoezo?)

Mijn schoonmoeder wil graag langskomen, alleen dat werkt nooit zo goed. Die kraamt alleen maar onzin uit en verwijst me weer naar de zelfhulpboekjes. Ik heb uitgelegd 'wel via de watsapp' dat ik geen behoefte heb aan bezoek en zij is daardoor weer beledigd.

Maar dan mijn man...Ik ben zo teleurgesteld.
Hij vindt dat zijn moeder haar best doet dus dat ik haar tegemoed moet komen.

Verder is hij bezig het totale gebeuren aan het negeren. Hij is vandaag naar het werk gegaan en zou daarna naar de vereniging gaan en had aansluitend ook nog even een vergadering gepland. dus pas tegen midernacht thuis. Toen vandaag het kleine vruchtzakje eruit kwam 'wonderlijk dat ik dat nog herkende' appte ik dat aan mijn man en kreeg ook geen reactie.

Uit het werk hebben we snel even samen gegeten; geen woord erover gesproken. Na het eten wilde hij naar de vereniging toe en toen ik zei dat ik dat eigenlijk niet zo prettig vond en ik graag wilde dat hij thuis bleef reageerde hij alleen met een diepe zucht, trok zijn jas aan en vertrok. Verbeisterd bleef ik achter. Onze peuter moest nog onder de douche en in bed en het eten moest nog opgeruimd worden. Ikzelf had vandaag boodschappen en huishouden gedaan en ben kapot en had pijnlijke krampen en zo'n rugpijn.

Gelukkig kwam hij met een kwartier terug. Of hij had zich bedacht of op de vereniging had zijn beste vriend hem weer naar huis gestuurd. Hij zij verder niks. Heeft de kleine gedouchd en in bed gestopt en ligt nu te pitten. Hij lijkt wel boos op me...Ik ben zo verdrietig en alleen. Ik wil geen visite en opbeurende berichten van vrienden. Ik wil gewoon mijn man!