Zucht...!
damn...
Na mijn vorige miskraam had ik met mezelf afgesproken het niet meer zo ver te laten komen. Ik was toen helemaal down en zag nergens meer lol in. Had mezelf afgezonderd van de bestaande wereld en mijn emoties vlogen van hort naar her.
Nu is het woensdag en hoor ik op mijn werk te zitten. Maar daarentegen zit ik thuis opgekruld in de stoel en de gordijnen dicht.
Ik wil geen mensen zien, toch denk ik; mensen zien jullie niet dat ik hulp wil!
Ik ben zo snel boos/woedend...ik schrik soms van mezelf...ik voel het borrelen in me.
Maar het volgende moment zo verdrietig dat het pijn, letterlijk pijn doet.
Ik wil niet zo zijn, maar krijg er slecht controle over.
Ik voel me gewoon constant zo naar. Een gevoel die ik niet kan beschrijven.
De vorige keer heb ik proffessionele hulp gehad met de verwerking.
Maar ik wil het nu oplossen in eigen kring, ik ben een sterke vrouw. Dat moet ik toch kunnen...
reacties (0)