1 maand Mama van ons Mannetje

Vandaag is het alweer een maand geleden dat ons mannetje voor het eerst daglicht zag.
Wat een ervaring was dat zeg..(en nog steeds)

Nu een maand later beginnen we een ritme te krijgen. Meneer doet het prima. Slaapt, drinkt en groeit goed. Verder huilt hij weinig en heeft ook weinig last van krampjes. Alleen het boeren gaat hem niet makkeijk af en is altijd ff 5min worstelen.
Hij weegt nu al 4250gr. Een kilo in een maand!

Met mij gaat het wel aardig. De onderkant is nog niet helemaal heel en ik moet nog even mn weg naar mezelf terug vinden. Tot op heden ben ik alleen nog maar mama van...Maar morgen ga ik de stad in om te kijken of ik een leuk setje bij elkaar kan scoren voor het kraamfeest morgenavond. (misschien zelfs nog ff de hunkermoller in voor vriendlief) Wie weet voel ik me dan ook iets meer vrouw. Want na een maand is er nog steeds niks terug te vinden van mn lichaam die ik had voor de zwangerschap.

Ik ben echt stapelgek op m mannetje, maar ik zeg in alle eerlijkheid dat ik het zorgen voor hem af en toe best vermoeiend vind. Ik had verwacht dat door die onvoorwaardelijke liefde voor je kind waar iedereen het altijd over had de zorg voor de kleine een feestje zou zijn. Maar voor mij zijn de luier verschonen, flessen schoonmaken, snachts voeden gewoon taken net als het huishouden.
Alleen wanneer hij mij aankijkt, bij me ligt te kroelen of gewoon heel tevreden om zich heen kijkt dan komen die kriebels in mn buik, dat warme gevoel wat lijkt op verliefdheid. En dat maakt alles goed. Het kost veel tijd en moeite, maar je krijgt er zoveel voor terug!