Eenzaam...

vandaag besloot mn man om weg te gaan naar zn zwager.... opzich oke natuurlijk geen probleem... maar al enige tijd voel ik me eenzaam... eenzaam in de zin van een partner missen..... gek zou je haast denken als je elkaar elke dag ziet.... maar het lijkt wel alsof we ver van elkaar leven.... hij zijn leven en ik samen met mn dochter de onze... zo een raar gevoel... terwijl ik toch echt probeer om hem overal bij te betrekken... zo vraag ik regelmatig aan hem of hij de fles wil even, een avond maaltje, een fruitje etc... en natuurlijk doet hij dat! maar ik denk ook van je kan ook zelf een keer het initiatief nemen! of neem ik al het werk telkens uit handen? het lijkt me soms ook heel fijn om even alleen te zijn! lekker alleen thuis, even helemaal niks! just me, en de kleine! of helemaal alleen! vandaag een visje geprobeerd uit te gooien over isabel haar 1ste verjaardag, het lijkt wel alsof hem het niet veel uitmaakt... (ik weet immers allang hoe ik het zie en wat etc... maarja... we zullen er toch echt samen uit zien te komen!) het draait gewoon zoals altijd na mijn idee uit op communicatie! vorige week heerlijk een dag samen met moeders gewinkeld! en owww wat was dat fijn! 3 generatie samen op pad! owkee de kleine heeft er echt niet veel van meegekregen..... die lag immers prinses heerlijk te slapen! we hebben ook niet zo vaak naja wat heet vaak... sexueel contact.... het hoeft van mij niet om de dag of 3 keer in de week weken lang niks is ook heerlijk! en daarbij komt ook nog eens dat ik echt erg veel last heb tijdens het! volgens mij komt het door de bevalling... tenminste zo voelt dat! herkenbaar??