onzekerheid, er is niks vervelenders dan dat! tenminste zo ervaar ik dat! ik ben zo onzeker over mezelf of ik het wel goed doe met mn meisje, over mezelf ben ik wie ik wil zijn of ben ik wie ik ben??? doe ik de dingen zoals ze horen of doe ik dingen vanuit mn hart.... volgens mij doe ik de dingen die ik vind die ik moet doen! en doe ik de dingen voor mn kindje omdat het moedergevoelens zijn! zoals velen van jullie weten heb ik geen makkelijke start gehad met mn kleine.... en dat knaagt en knaagt nog steeds! sommige begrijpen je en zeggen komt wel goed, andere zeggen tjee ze is al 5,5mnd..... maar ik doe hoe ik me voel en wat mn hart me zegt! mijn meisje! daar komt echt niemand aan!
lieve schat,
zorgen zal ik altijd voor je doen, je was zo kwetsbaar en zo klein dat kan echt jij alleen maar zijn! mensen die zeggen laat maar gaan die weten echt niet wat ze verstaan! mama zal er altijd voor je zijn!!!
ben ik echt de enige waarbij het zo knaagt?? en waarbij het niet wil lukken zoals je had gehoopt?? of zijn er juist mensen die hun kop voor dingen in de grond steken en alles maar laten gebeuren?? zodra ik denk het is niet goed met mn meisje, ga ik naar de dokter toe, moet ik alles maar over me heen laten komen of juist niet?
ik weet het gewoon even niet meer.... ben heel erg verdrietig om veel dingen die er de laatste tijd zijn gebeurd, heb er wel proffesionele hulpp voor, maar twijfel of dat het juist eerder voor andere had moeten zijn! (mensen die mij dingen aan praten mij dingen verbieden en voor rare dingen uit maken!) waarom bestaan zulke mensne?
reacties (0)