Wat een schrik even...
Zooo, maar weer even bloggen, gewoon omdat ik alles even van me af moet schrijven.
In mijn laatste blog schreef ik blij en opgelucht over mijn licht positieve ovulatietest. De dag daarna de eerste inseminatie gedaan, en donderdag precies volgens planning een knalpositieve ovutest, en dus nog maar een spuitje zaad naar binnen gewerkt. Ik heb donderdag mijn eisprong gevoeld aan de rechterkant, dus ook dat is positief, en de vage pijntjes aan de linkerkant negeer ik maar gewoon... die zijn nog van de operatie, en kunnen vrij lang doorzeuren. Het is tenslotte allemaal pas 5 weken geleden.
Maar Damn... wat een emoties allemaal... ik voel alles tegelijk:
opluchting en blijdschap dat alles weer gewoon werkt, maar ook nog het verdriet van mijn kortgeleden verlies... stress door het stoppen met roken, de spanning van het welbekende wachtbankje, en het stiekem hopen...
Ik ben echt sinds donderdag overal om aan het huilen, maar als iemand zou vragen waarom zou ik het niet eens precies weten. Het is gewoon alles bij elkaar, en ik denk dat mijn hormonen daar gewoon nog een extra schepje bovenop doen. Pffff, ik weet me de laatste dagen echt geen raad met mezelf :(
Dan ben ik natuurlijk ook alweer 3 dagen misselijk.. ik heb gisteren zelfs kroket gegeten, terwijl ik normaal echt walg van alles wat uit de frituur komt. (Is trouwens geen aanrader als je al misselijk bent, hahaha). En ik plas me suf, om de 5 minuten bijna, maar ik weet dat dit nog niks zegt.
Dit gedoe heb ik na iedere inseminatie, het laat me hopen, waardoor de teleurstelling des te groter is als het straks niet gelukt blijkt te zijn. Ik heb het hierover gehad met de gyn, en die zei dat het heel goed mogelijk is dat er steeds wel een eitje wordt bevrucht, maar dat het vervolgens niet goed innestelt.
Gelukkig krijg ik nu wat meer controle, dus ik hoop er daarmee achter te komen of dit inderdaad het geval is, dan kan daar misschien iets mee gedaan worden om de kans te vergroten.
En dan kreeg ik net toch even de schrik van mijn leven. Voor de 30-ste keer vandaag plassen, en bij het afvegen ineens een druppeltje rood.
Ik heb nooit tussentijds bloedverlies, ook bij mijn eerdere zwangerschappen niet (hoewel ik wel normaal door menstrueerde had ik geen druppeltjes-tussendoor-gedoe). Maar bij mijn bbz dus wel!!!
Dusssss, mijn eerste reactie... PANIEK!!!!
En tranen natuurlijk. Niet te stoppen gewoon. Gelukkig was mijn moeder thuis en kon ik via de telefoon even lekker tegen haar aanjanken. (Mijn ouders wonen in Zuid-Afrika, maar leven van op afstand ontzettend met me mee).
Een beetje tot rust gekomen (met nadruk op een beetje!) ben ik maar weer eens gaan googelen, maar over wanneer innesteling plaatsvindt zijn de meningen op verschillende sites nogal verdeeld. Dit varieert tussen 4 en 10 dagen, en ik zit nu op dag 5...ben dus nog niet veel wijzer geworden wat dat betreft. :S
En dan ga ik verder zitten denken, ik heb mij vanmorgen geschoren, misschien heb ik mij wel gesneden.. maar dan had ik dat toch eerder moeten merken, aangezien ik maar door blijf plassen de hele dag.
Ondertussen weer naar het toilet, weer vegen... niets... dieper vegen om te zien of er echt niks meer is, nee hoor, alles weer normaal.
Maar daardoor opgelucht? Niet echt, de schrik zit er toch wel even goed in.
Zelfs mijn vader was net zo lief om even aan de telefoon te komen en mijn "vrouwengejank" aan te horen. "Meteen aan de bel trekken hoor, als je voelt dat er iets niet klopt".
Maar het is gewoon nog veel te vroeg om er ook maar iets van te zeggen. Het heeft totaal geen nut om me nu al druk te maken, dat weet ik, maar ik kan het niet helpen. (schrijft ze terwijl de tranen weer over haar wangen rollen). Damn, ik wil roken!!!
Moest ik net naar de winkel om boodschappen te doen, kwam ik dus thuis met...
een extra zak koffiepads en chocolade pepernoten :)
Trots op mezelf dat ik tabak balie heb overgeslagen heb ik mezelf nu een nieuw nagellakje beloofd.
Maar ik ga pas naar het kruidvat om een leuk kleurtje uit te zoeken als ik zeker weet dat ik de verleiding kan weerstaan om ook meteen testen mee te nemen. Ik ken mezelf, dan liggen ze alvast in de la, maar kan ik niet wachten tot de 15e... dan ga ik veel te vroeg testen, natuurlijk negatief, teleurgesteld terwijl ik heel goed weet dat het nog veel te vroeg is, nog meer tranen (voor niks!!!), schiet allemaal niet op dus.
Pfff, echt niks voor mij, dat wachtbankje... hahaha, moet je me bijna op vastbinden, want geduld om rustig te blijven zitten wachten heb ik niet.
reacties (0)