Bevallingsverhaal van Robin

Zaterdagavond 21 september zijn mijn man en ik op tijd naar bed gegaan, omdat we de volgende ochtend naar de kerk wilde gaan vanwege een jeugddienst. Ik was 40.2, maar de kleine zou nog wel even blijven zitten dachten we.

Zondagochtend 22 september werd ik om 4.50 wakker van een wee. Ik ging naar de wc en had een beetje smutz bij het afvegen. Even later volgde weer een wee en moest ik weer naar de wc. Daar verloor ik een donkerrode bloederige slijmprop en kreeg ik al snel een heftige wee. Ik had toen door dat de bevalling begonnen was en maakte mijn man wakker. Ik ben de tijden gaan bijhouden omdat het hele heftige weeen waren en ik ze maar met moeite kon wegpuffen. Na timen bleek dat ze al gelijk om de 3 minuten kwamen.

Gelijk schoonouders gebeld om onze zoon op te laten halen en de verloskundige met het goede nieuws dat het feest van start was gegaan. 5.20 waren mijn schoonouders en 10 minuten later de verloskundige. De verloskundige zag gelijk dat ik heftige weeen had die snel achter elkaar kwamen, Ze vond het daarom niet nodig om te toucheren, maar stuurde ons gelijk naar het ziekenhuis, omdat ik daar zsm aan een AB-infuus moest ivm mijn GBS.  Al grappend zei ik toen nog : 'straks is de kleine er nog voor de kerkdienst'

Om 6.10 waren we in het ziekenhuis en bij controle bleek dat ik al 5-6 cm ontsluiting had. Dat ruime uur met heftige weeen had dus gelukkig zijn werk gedaan. Snel infuus erin om toch nog wat AB erin te krijgen. Ik zou minimaal 2 giftes moeten hebben met 4 uur er tussen, maar de verloskundige zei al dat we dat niet gingen redden.  Ondertussen werden de weeen steeds heftiger en doezelde ik in de korte periode tijdens de weeen telkens even weg. Lang leve de endorfines (of hoe die pijnstillende hormonen ook mogen heten).

Op een moment kreeg ik een drukkend gevoel van onder, de persweeen. Ik mocht echter nog niet meepersen, omdat de vliezen nog niet gebroken waren en de AB er zo lang mogelijk zijn werk moest kunnen doen. Voor mijn gevoel heb ik een half uur die persweeen moeten wegpuffen. Man wat was dat moeilijk zeg. Het gevoel dat dat kind er uit wil, maar dat je het toch nog binnen moet houden. Toen de verloskundige zag dat ik het echt niet meer trok om de persweeen weg te puffen, kreeg ik van haar groen licht om te luisteren naar mijn lijf en gewoon te doen wat goed voelde. Bij de volgende perswee gaf ik iets mee en braken mijn vliezen. Dat was om 8 uur in de morgen. Gelijk mocht ik ook goed gaan mee persen. Na 4 perssweeen en 8 minuten later mocht ik zelf mijn zoon pakken en verder geboren laten worden. Een heel bijzonder en emotioneel moment.

Robin Willem was geboren!

In amper 3,5 uur was hij er al, en dat nog voor de kerkdienst was begonnen.