Even een klaagblog

Ik ben nu 38.6 weken zwanger en de kleine kan dus elk moment geboren worden. Ik krijg nu langzaamaan het gevoel dat ik de enige ben in dit huis die er iets aan doet om het huis babyklaar te maken en dat mijn man van alles belangrijker vind dan zijn zwangere vrouw.

Mijn huis is normaalgesproken al verre van netjes, zeg maar gewoon een vieze teringzooi, maar nu is het nog net even wat erger met een rondkruipende dreumes van anderhalf en een hoogzwangere ikke. Maar nu de kleine eraan komt wil ik dat mijn huis op zijn minst een beetje toonbaar is voor de mensen die langs zullen komen. Elke dag probeer ik iets in huis te doen, maar ik heb steeds meer last van de fysieke beperkingen die hoog zwangerschap met zich meebrengt. Zodra ik ga opruimen krijg ik al snel last van harde buiken en werkt mijn hele lijf tegen. Dan vraag je je af: doet je man dan niets? Nee die doet niets. Die doet alleen maar dingen als ik het aan hem opdraag. Zo moet hij nog steeds de nieuwe lamp van onze zoon ophangen in zijn nieuwe kamer. Ik vraag er al 2 weken om, maar meneer vertikt het gewoon. Rotzooi laat ie ook gewoon liggen en de troep in huis likt hij gewoon niet te zien.

In plaats van mij te helpen in het huis lijkt hij elke kans te pakken om nog achter de computer te zitten om een spelletje te doen. Afgelopen zondag bijvoorbeeld heeft meneer ruim 3 uur een spelletje gespeeld terwijl zoonlief bezig was met zijn slaapje. Ik heb letterlijk een uur naast hem gezeten en kreeg geen enkele reactie van meneer. Toen zoonlief wakker werd heb ik mijn zoon uit bed gehaald om zoals elke zondag bij de opa van mijn man langs te gaan. Zoonlief ging hard huilen omdat hij een poepbroek had waardoor manlief al snel boven stond en vroeg of alles goed ging. Al;s mijn zoon rustig was gebleven, had manlief waarschijnlijk niets doorgehad en had hij pas iets gemerkt als ik de voordeur achter me had dicht getrokken om naar opa te gaan.

Zodra de zoon op bed ligt duikt meneer naar de computer, soms zonder te zeggen wat hij gaat doen. En dan zit ik maar weer op de bank te kijken op bb. De hele avond lang, totdat de wekker van manlief gaat om naar bed te gaan en hij eindelijk naar de woonkamer komt. Hij heeft niet door dat ik het ook wel leuk zou vinden om wat aandacht te krijgen in plaats van dat ik moet concureren met een stom computerspelletje, want dat gevoel krijg ik nu.

Hij hoeft nog geen eens enthousiast mee te helpen met opruimen of zo, maar gewoon samen op de bank tv kijken zou ik al fijn vinden zo vlak voordat de hectische periode aanbreekt. Afgelopen zaterdag was er een straat bbq waar we ons niet voor hadden opgegeven, omdat we al een familiedag hadden gehad die dag. Hij gaf aan dat hij later nog wel even wilde gaan buurten  en zijn gezicht wilde laten zien. Ik vond het prima dat hij even ging buurten. Rond 8 uur begon onze zoon een beetje te piepen in bed. Dit heeft hij wel vaker, maar is vaak van korte duur. Toen het niet over ging en hij echt ging huilen wilde ik samen met manlief naar hem toe omdat ik vermoedde dat hij een hele smerige poepbroek had. Die maken we dan vaak samen schoon. Ik dus mijn man roepen en zoeken, maar nergens in huis te bekennen. Is meneer dus doodleuk naar die bbq gegaan zonder iets te zeggen. Gelukkig had zoonlief genoeg aan een schone luier en een lange knuffel van mama, zodat hij snel weer verder kon slapen. Ik ben ondertussen lekker verder gaan rommelen in huis en wachtte totdat mijn man weer thuis zou komen, zodat we nog samen een filmpje konden kijken. Even buurten duurt immers niet zo lang dacht ik nog.

Maar het werd 9 uur, 10 uur, 11 uur en om kwart over 11 was ik het zat. Met tranen in mijn ogen heb ik alle lichten uitgedaan en ben naar bed gegaan. In bed heb ik nog even liggen huilen. 10 minuten later kwam mijn man thuis en kroop hij naast me in bed tegen me aan. Ik hield me stil en deed maar alsof ik sliep, maar het liefst had ik hem met een flinke trap het bed uit willen schoppen. Lang hield ik het niet vol, want hij begon toch tegen me te praten. Hij vertelde dat het gezellig was en dat hij de buren had leren kennen, maar dat hij niets had gedronken.  Hij zei dat hij opeens merkte dat de lichten uit waren en dat hij toen maar naar huis is gekomen. Ondertussen kookte ik van woede, want 'even buurten bij de straat bbq'  is voor mij iets anders dan 3 uur lang praten met de buren en vrouwlief laten wachten.

Tijdens het schrijven van deze blog kwam hij nog even naar me toe (nadat zijn slaapwekker was gegaan) en vroeg me waarom ik zo druk aan het typen ben op mijn laptop. Hij raadde zowaar in een keer dat het een klaagverhaal over hem was. Ik heb toen ook even mijn ergste frustratie er uit gegooid dat ik het gevoel heb dat ik de enige ben die dit huis babyklaar probeert te krijgen terwijl er elk moment een kind geboren kan worden.

Nu is meneer opeens heel actief geworden. Hij heeft de tafel afgeruimd is druk bezig in de keuken om een kopje thee voor me te maken  en is met een nat doekje de vloer op gedoken om een paar vuile  vlekken van het laminaat af te poetsen.

Ik verwacht echt niet van hem dat hij het hele huis spik en span laat glimmen, maar een beetje hulp zou wel fijn zijn. Nu bel ik morgen mijn zusje wel even op of ze me donderdag of vrijdag kan helpen om het huis aan kant te maken. Dit had ze namelijk al eerder aangeboden, maar nu ga ik er toch echt gebruik van maken.

Sorry voor de lange blog, maar af en toe moet ik het gewoon even van me af schrijven en dat voelt nu gewoon even heel erg lekker.  Ben ik het ten minste weer ventjes kwijt.