Zenuwen en schuldgevoel

Tijdens de 20-weken echo is er een afwijking gevonden in de navelstreng van onze kleine. Hij mist een bloedvat, een afwijking die SUA heet.

Ik ben me ervan bewust dat er maar een kleine kans is dat er afwijkingen gevonden worden, maar toch begin ik zenuwachtig te worden voor wat er morgen misschien gevonden gaat worden bij de echo bij de gyn. Tijdens de 20-weken echo waren er aan de kleine geen afwijkingen te zien op het eerste gezicht, dus was ik erg nuchter en was er van overtuigd dat alles goed zal zijn morgen. Maar hoe dichterbij het moment komt van de echo hoe meer de zenuwen opspelen.

Ook speelt er langzaam een schuldgevoel op. Komt het door iets wat ik niet of juist wel had moeten doen. Had ik ervoor kunnen zorgen dat de navelstreng geen afwijkingen zou hebben. Er spookt nu van alles door mijn kop. Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is, want de kleine groeit immers in mijn buik. Het is mijn taak als moeder om te zorgen dat alles goed gaat met het kleintje. En nu mist zijn navelstreng toch een bloedvat.

Morgen om 8.30 zijn we aan de beurt voor de extra echo. Ik hoop dat alles goed is met de kleine.