Bevallingsverhaal

Zondag 4 maart was ik 39.4 weken zwanger.
Om 10.00 kreeg ik last van mijn rug. De pijn kwam en ging in golven. Ik herkende het als weeen, maar ik was er zo van overtuigd dat ik overtijd zou gaan dat ik het bestempelde als oefenweeen. Manlief vroeg al snel of hij een lijstje moest gaan bijhouden, maar ik riep tegen hem :"Ik ga vandaag niet bevallen en het gaat vanzelf over!"
Toen de weeen bleven terugkomen mocht manlief toch tijden gaan bijhouden. Ze waren gelijk regelmatog en al om de 4/5 minuten. Twee uur later mocht manlief de vk bellen, want ik wilde toch weten wat zij ervan dacht.
Om half 2 kwam de vk kijken en constateerde dat er in ongeveer 2 cm ontsluiting was. Om half 5 zou ze weer komen, tenzij de vliezen eerder zouden breken.
Vliezen braken niet en om half 5 was de vk er weer. Ze constateerde 4 cm ontsluiting en zei dat het nu echt begonnen was. Ze vroeg of we op dat moment rustig naar het ziekenhuis wilde gaan, of dat we pas na de volgende controle om half 7 richting ziekenhuis wilde. We kozen ervoor om op dat moment rustig onze spulletjes te pakken en naar het ziekenhuis te gaan. Omdat de verloskamers vrij waren, kon dit ook.
Elk klein dingetje wat ik deed om de spullen te pakken, om te kleden of naar de wc te gaan werd gevolgd door een wee. Niet fijn!
Het kwartiertje rijden naar het ziekenhuis leek vervolgens wel uren te duren met de rugweeen die ik had.
Eenmaal op de verloskamer werd ik emotioneel, want in deze kamer zou mijn zoon geboren worden. Mijn zoon die met zijn tweede naam vernoemd zou worden naar mijn overleden opa. Die miste ik op dat moment opeens heel erg.
Om hal;f 8 kwamen de vk en haar stagiaire en om 8  uur werd ik door beiden getoucheerd. Hier had ik wel toestemming voor gegeven. Resultaat was 6 cm.  Was ik daarvoor al die uren bezig geweest! Gelukkig dachten zij er ook zo over en spraken we af dat er bij onvoldoende vooruitgang bij de volgende controle de vliezen gebroken zouden worden.
Om half 10 had ik pas 8 cm ontsluiting en als ik rustig op bed lag werden de weeen zwakker. Na toucheren of als ik naar de wc ging werden ze wel heviger en kwamen vaker, maar zakten dan wel weer iets af. Dit was eigenlijk al de hele tijd zo, maar nu werd het toch wel een probleem.
Uiteindelijk werden om 22.00 mijn vliezen gebroken. Na  het breken van de vliezen kwam ik in een weeenstorm terecht. De enen volgde direct op de andere en er zat amper 10 seconden tussen de  weeen. Een half uur later was er volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen met de persweeen. Na een uur hard werken en 4 mensen om mijn bed en baarkruk die riepen dat ik moest persen, vasthouden, nog een keer moest persen en dat ik het zo goed deed, zakte de kleine niet genoeg in het bekken omdat hij er niet recht in lag en werd de gyn erbij gehaald.
De gyn zette een verdoving en zette een cup (vacuum) op het hoofdje van de kleine. Eigenlijk wilde ze een knip zetten, maar mijn eigen vk heeft dat gelukkig voorkomen door te zeggen dat we er bijna waren. Tijdens het persen en trekken aan de cup wilde ik eigenlijk dat ze harder zou trekken , zodat de kleine er eerder uit zou komen en ik van de pijn af zou zijn.
Uiteindelijk is om 0.19 Arthur Pieter geboren. Een gezonde zoon met een apgar score van 9 en 5 minutren later een 10. Toen hij er was en op mijn buik lag was ik helder genoeg om te vragen of ik niet gescheurd was en gelukkig was dit niet zo.
Ik had alleen een paar kleine huidscheurtjes.

Uiteindelijk had ik dus toch gelijk toen ik riep dat ie niet vandaag geboren zou worden, maar liever was het anders gegaan.
Het was een zware bevalling voor mij en mijn man, maar ik geniet nu elk moment van de kleine man. Als je dat kleine hummeltje dan ziet, dan weet je weer waar je het voor gedaan hebt.