Ik zit er helemaal doorheen
Vannacht heb ik tot half 2 doorgewerkt (aanwezig geweest), omdat mijn collega met een bewoner naar het ziekenhuis moest om 8 uur. Ze heeft daar lang gezeten en kwam pas om half 2 terug, waardoor ik daarna pas naar huis kon. Ik was gister al om 13.00 begonnen en had dus al 12,5 uur gewerkt.
Ik ben vervolgens naar vrienden gegaan, waar mijn mannetje een drankje aan het doen was. Na een kort babbeltje reden we weg en waren we rond kwart voor 3 thuis. Rond 3 uur lagen we in bed en wat heb ik heerlijk geslapen.
Omdat we vanmorgen om 10.00 een afspraak hadden op scouting stond de wekker ook weer om 8.30. Ik heb dus veel te weinig geslapen.
Nu zit ik vanaf 14.00 ook weer in een slaapdienst en mag ik doorgaan tot morgen 13.30.
Door bovenstaande ben ik al moe, maar de bewoner in het ziekenhuis is terminaal en er is onduidelijk hoever zijn kanker gevorderd is, en hij ligt nu voor onbepaalde tijd in het ziekenhuis. Hij ligt er nog steeds. Deze wetenschap vreet onbewust al veel energie.
Nu kreeg ik net ook nog een telefoontje van mijn moeder dat het erg slecht gaat met mijn oma. Ze is flink de weg aan het kwijtraken en opeens gaat het heel erg hard achteruit. Mijn zusje heeft het gevoel dat het niet lang meer gaat duren en mijn moeder denkt ook dat ze haar achterkleinkind niet meer vast zal houden.
Het liefst zou ik nu willen janken, maar dat kan niet omdat ik een slaapdienst heb en de jongens niets mag laten merken.
Ik trek het gewoon even niet. Ik ben moe en 14 weken zwanger. Door deze combinatie ben ik emotioneel even wat minder stabiel en kan daardoor het bericht van mijn oma slecht verwerken. Mijn man is al op de hoogte en die weet dat ie morgen een wrak kan opvangen.
Ik wens hem veel succes, want ik zit er echt even doorheen.
reacties (0)