Onze kanjer al weer twee weken een sterretje...

Vandaag is het al weer twee weken geleden dat onze Levi is overleden.

Jeetje wat is het een achtbaan geweest de afgelopen weken. 9 maanden zo uitgekeken naar onze tweede zoon en dan gaat alles plotseling mis en gaat de

blauwe wolk over in een ontzettende donderwolk.

Gister hebben we een gesprek gehad in het ziekenhuis met de gyn en de vk die tijdens de bevalling aanwezig waren. Het is een raadsel waarom de hartslag van onze Levi

zo zwak was. De placenta is onderzocht maar was in goede werking alleen heel klein. Maar omdat Levi goed groeide en er geen tekenen zijn van een slechte placenta denken ze niet dat daar verder nog wat uitkomt.

Over 3 maanden krijgen we een oproep van de Radboud voor het nagesprek van de obductie. Waarschijnlijk komt daar ook niets uit en hebben we ongelooflijke pech gehad.

Ons mannetje had ontzettend vuil vruchtwater dus hij is minstens een half uur benauwd geweest, dat deed pijn om te horen.

Verder heb ik nog last van de keizersnede, mag ik geen auto rijden of tillen. Ons zoontje van 20 maanden wil vaak getild worden en kijkt telkens beteuterd als ik hem weiger, zo zielig.

Elke morgen lopen we samen naar het grafje en dan zien we wel hoe de rest van de dag verloopt. Leeg, zo 'n verdriet, je denkt ik heb na de bevalling nergens geen tijd meer voor met twee van die kleine mannen en nu heb ik zoveel tijd over. (ook omdat ik het huishouden nog niet mag doen)

Ik ben blij als ik s avonds naar bed kan.... nergens meer aan denken tot de volgende ochtend.

Mijn man en ik kunnen er samen goed over praten.

We hebben veel vrienden en een hechte familie. Het hele huis is een bloemenzee, we kregen 300 kaarten en Levi zijn grafje is met de mooiste

bloemstukken bezaaid. Allemaal geeft dat veel steun maar we krijgen ons mannetje, onze droom er niet meer mee terug...