(KID) 10 tellen voor de uitslag van de Tese...

Ik weet het even helemaal niet meer.
Ik zit in een achtbaan van emoties en van allerlei veel te ver gaande gedachtens en noem maar op.
Waar is toch die knop om je kop uit te zetten?
Waar is die zandberg waar ik mijn kop in kan zetten??

Gistere avond kwam ik erg laat thuis door een lange file.
Manlief had gtst gepauzeerd en vrij laat zaten we nog even te buizen.
Manlief had ik even de opdracht gegeven om die dag even de verzekering op te bellen ivm wat vragen over het Tese ICSI traject in Dusseldorf.

Tijdens de reklame van GTST hadden we het er eventjes over.
Begon manlief ineens over KID.
Dat was allemaal wat makkelijker en hem maar t het niet uit of het kindje wel of nie biologisch gezien van hem is.
Voordat het allemaal bij mij kon lande wilde hij naar bed wat logisch was want hij zit deze week in vroege diensten hij werkt in ploege.

Vanochtend vaag mee gekregen dat hij op het bed zat en toen ik door had dat dit ff t moment was om te praten was hij weg.
Voor ik het wist begon mn hoofd overuren te maken.
Kid n behandeling waar ik manlief mee heb getroost.
Stel de TESE lukte niet dan zouden we dat doen.
Stel de 5 pogingen zijn op straks gaan we KID doen.
Maar nu komen er zo veel emotisch er ineens bij..

Ik voel mij alsof ik gevaald heb.
Alsof ik nie bewust 'genoten' heb als voor het laatst iets van ons samen in mn buik te hebben gehad.
Dat ik het heb los gelaten zijn kans om biologisch vader te worden.
Ik ben bang dat zijn keus nu gebaseerd is op gedoe in zijn familie hij heeft genoeg ellende gehad met biologische familie.
Of dat het is vanwege het financiële plaatje wat er nu gespaard is kunnen we uitgeven aan dure pogingen maar ook mocht KID lukken aan ons kindje.

Ook denk ik aan weer de positieve kanten heel erg maar denk ook van tja dan is het geen biologisch familie van die kut familie van manlief.
Ja sorry daar loopt wat rond echt verschikkelijk!!!
Het voelt dan echt letterlijk we gaan de betere kant van de familie voort zetten.
Maar ook er komt nog al wat voor aan ziektes bij de familie van manlief daar hoeven we ons kindje nie mee te belemmeren.
Nou zijn ze nie zo heel erg maar toch tis gewoon n zwakkere familie.

Ik begrijp nie waarom ik nu ineens zo heftig reageer.
10 tellen voor dat we de uitslag kregen van de Tese heb ik manlief nog getroost met het idee van KID!!!!

Het is alsof ik nu een enorme wanhoop voel.
Ik wil nu alle info hebben over KID maar ben er ook zo bang voor.
Het zou onze laatste fase zijn in de MMM nu is het een tusse fase misschien.
En wie zegt dat manlief straks nog wel de ICSI pogingen wilt doen als het niet lukt?
Krijg hij straks geen spijt als ons kindje op mij lijkt.
Dat ik kan genieten van allerlij herkenningen van mezelf en of familie van mij??

En hoe zal ons kindje gaan denken..
dat hij of zij er is omdat dat 'makkelijker' was?
Of hoe reageerd mn tactvolle (NOT) schoonfamilie??
Zo ie zo vraag ik het mij al af als ons kindje gewoon al biologisch gezien van ons is.
Iedereen leeft zo met ons mee iedereen deeld onze wens behalve hun.
Zal mij niets verbazen als ze nog nooit gegooléd hebben naar ICSI TESE.

Ik stel mij misschien gewoon kei ernstig aan begrijp mij zelf nie.
Alsof ik nu al onder de hormonen zit!!!
Ben een al drama!!!

En dan is er het verdriet weer.
Ik huil en ik voel mij zo kut!!
Waarom kan het niet gewoon in een wip gebeurd zijn??
Sommige vinden het blijkbaar nodig om ons er op te attenderen dat het in 1x gelukt is..
Soms denk ik echt wel is van oh ja in de meeste gevallen gaat het gewoon zoals het moet..
Lekket intiem. Klaarkomen wat ook nog zelfs fijn is ook nog. Niets geen moeite!!!
Gewoon op een fijne en prettige manier..

Ja en sommige op een moment dat ze geen zin hebben maar tja er is een smiley te zien op de ovilatietest.
Nou bij wijze van pak je je e-reader erbij laat je manlief ff gouw presteren met zn genotsknots en hup je kan lekker gaan slapen.
Dat het zo makkelijk kan zijn!!!!

Tja soms sorry hoor maar tja sorry.,.