Onze dochter lag in een stuit en is met een keizersnede geboren, dit heb ik psychisch als erg zwaar ervaren want ik had graag zelf willen bevallen. Nu lag ons 2e kindje t/m week 31 ook nog steeds in een stuit en met week 32 kregen we goed nieuws tijdens een pretecho want het was gedraaid. Ik zit nu op 39.1 weken en ons "kuiken" is nog steeds niet ingedaald. Vandaag hebben ze naar de reden gezocht waarom het niet zakt. Eerst kregen we een groeiecho en daaruit kwam dat ons kindje erg voor loopt en inmiddels al wordt geschat op zo'n 4100gram. Het hoofdje, het buikje en de benen komen allemaal boven alle groeicurven uit. Het kan dus zijn dat het hoofdje te groot is om in mijn bekken te zakken maar dit kunnen ze niet met zekerheid zeggen. Als mijn vliezen nu zouden breken moet ik onmiddelijk gaan liggen omdat de kans bestaat dat het kindje zonder het vruchtwater wel ineens naar beneden zakt maar dan met een armpje of de navelstreng ertussenin mee zakt. De kans bestaat ook dat het hoofdje gewoon blijft liggen en niet verder kan zakken vanwege de grootte, dan komt de ontsluiting ook niet op gang.
We moeten de keuze gaan maken voor een vrijdag: of een geplande keizersnee of de bevalling gaan opwekken met een ballonkatheter. Gewoon bevallen van een groot kindje met de gok of het indaalt en de gok of het hoofdje erdoor past. Ze hebben mij wel beloofd dat ze mij geen uren met weeën laten liggen als er geen voortgang in de ontsluiting komt.
Ik wil graag zelf natuurlijk bevallen omdat ik ertegenop zie om weer 3 nachten in het ziekenhuis te liggen als ik voor een keizersnee kies ook omdat een natuurlijke bevalling mij een fantastische ervaring lijkt, ondanks de pijn en omdat je dan niet zo lang hoeft te herstellen want zo'n buikwond geneest wel snel maar toch heb je er maanden lang last van. Wat zouden jullie doen?
reacties (0)