Bevallingsverhaal
De eerste twee weken met ons lieve schatje zitten er bijna op. Twee weken geleden om 22.02 uur is hij geboren, het lijkt al weer zo lang geleden.
Het was een zeer snelle bevalling en goed te doen, moet ik zeggen. Om half 5 begon het met een stekende pijn en wat vruchtwater verlies. Al snel deed het de hele tijd pijn en zo nu en dan wat heftiger. Geen touw aan vast te knopen. Ik kon totaal geen goede houding vinden. Het idee was dat ik op de skippybal zou gaan zitten, maar dat was direct al niet mogelijk. Er drukte dan heel pijnlijk een bal vanonder. Dus dan maar op de bank hangen, op de box, op mijn knieën, niets hielp. Het werd er alleen maar erger van. Toen maar onder de douche gaan zitten. Dat ging beter. Er kwam daar eindelijk ook wat structuur in de weeën. Daarna op bed gaan zitten en dat was een hele fijne houding. Om 19 uur de weeën gaan timen. Direct bleken ze al om de 5 min te komen een minuut lang. 50 min later kwamen ze om de 3 minuten en heeft mijn man de verloskundige gebeld. Die zou haar dienst overdragen en de andere vk zou om 21 uur komen. Om 20 uur was het bijna niet meer te doen en moest ik poepen en enorm piesen. Ik wilde uit bed stappen, maar staan deed enorm pijn. Dus maar weer in bed. Toen dacht ik: dat ziekenhuis wordt hem niet meer...Ik kan echt niet in een auto over drempels etc. Enige paniek alom! Nog maar weer geprobeerd uit bed te komen en toen knapte er wat en kwam er een hele vracht vruchtwater. Dat gaf verlichting, voor even...Toch maar weer even onder de douche. En daar kreeg ik mijn eerste perswee! Wat een oerkracht zit daar achter, zeg. Ik schrok er zo van dat ik het hele huis bij elkaar gegild heb. En al grommend mijn man opgedragen de verloskundige NU te bellen, want de baby komt NU! Om kwart voor 9 was ze er, gelukkig. Al was ik wel bang dat na 4 uur de verloskundige zou zeggen, dat ik 4 cm had en dat ik bijna naar het ziekenhuis mocht. Dat had ik niet getrokken, het was bijna niet meer weg te puffen. Maar 'gelukkig' kwam ze met de verlossende woorden: 'Ooh, hij is er al bijna..'. Volledige ontsluiting en hij lag al heel laag. Wel even schrikken, maar ik kon ook echt niet meer in de auto.
Omdat we verder helemaal niets klaar hadden en de verloskundige nog moest wachten op haar stagiaire, die haar moest assisteren, moest ik een aantal persweeën fijn wegpuffen. Al die technieken geleerd bij 'samen bevallen' zouden nu van pas moeten komen, maar ik had niet het idee dat ik me echt aan de regels hield. Overleven, daar leek het meer op.
Toen ik uiteindelijk echt mocht meepersen, was de pijn verdwenen. Heel apart. Behalve dan toen het hoofdje er bijna uitkwam... Op dat moment belde de kraamverzorgster beneden aan en mocht ik nog een wee wegpuffen, omdat mijn man even de deur open moest doen. Help!! Maar toen iedereen er eindelijk klaar voor was, floepte de kleine man er uit. Prachtig! Wat een wonder.
De bevalling verliep dus als een droom, maar de nasleep was een beetje jammer.
We hadden met z'n drieën een heel mooi (kort) moment, baby lekker veilig op mijn buik. Daaronder waren ze bezig met mijn placenta die niet wilde komen. Een buisje ingebracht om mijn blaas leeg te maken, beetje trekken, persen, het lukte niet. Uiteindelijk kwam het gevaarte naar buiten en bleek het een aparte vorm te hebben. Het bloeden stopte niet en ik voelde de bui al hangen: naar het ziekenhuis. Balen.
Ambulance gebeld, en eerst geprobeerd de twee trappen in ons huis af te lopen. Die poging strandde al op de overloop, waar ik gestrekt ging. Toen ik mijn ogen weer open deed, stonden er nog twee potige ambulance broeders. Ze waren al aan het overleggen of ze nog een hoogwerker moesten regelen om mij uit het raam te takelen. Daar was ik al zo bang voor! Gelukkig zei één van hen dat ze daar geen tijd voor hadden. Dus op een plankje verticaal de trap af. Wel spannend, te horen aan het gehijg van de broeders die mij moesten tillen. Maar het ging allemaal prima en met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Beetje overdreven, want mijn man was er gelijktijdig aan gekomen.... Hij had toch een iets snellere route gekozen blijkbaar en rustiger gereden met baby achterin!
In het ziekenhuis bleek alles weer rustig, er zat alleen nog een dik stolsel (wat er op een zeer arelaxte manier uitgedrukt is). Flink wat vocht gekregen, maar een transfusie was niet nodig. We moesten nog een nachtje blijven, maar de volgende dag zo snel mogelijk weer naar huis. Heerlijk! Al met al is me de bevalling 100% meegevallen, ondanks de nasleep. Zo wil ik er nog wel 10 (maar daar ben ik net iets te oud voor, haha)!
reacties (0)