Overstimulatie na terugplaatsing

Na een telefonische gesprek met de gyn een nieuwe plan gemaakt , voor het ivf poging 2 . De dosis is aangepast, maar door dat ik onder narcose moet voor het verzamelen van de eitjes.. Is de behandeling langer dan wat andere zullen hebben. In de tijd dat ik weer kan beginnen, krijg ik van werk te horen dat ik naar Brunei moet reizen. Dat is zo een 33h reis met stops etc. En daarbij moet ik ook nog in lab werken met chemicalien. En de vraag of ik uberhaupt kan reizen met alle injecties , zweeft in mijn hoofd.  Aangezien vorige keer niet lukte, wilde ik deze  kans voor mijn cariere niet missen en ben toch niet zwanger tot dat er een terugplaatsing heeft plaats gevonden. Veel mensen weten niet eens dat ze zwanger zijn. Dus besloten om me werkgever niks over dit te vertellen, en nodige papieren van de ziekenhuis gekregen voor het reizen. Via Amazon coolpads en een mooie etui besteld wat ik aan de stewardessen heb gegegeven. In de WC mijn injecties genomen en gelukkig geen problemen onderweg gehad. En in de hotels heb ik netjes in de koelkast bewaard. 

Toen kwam ik terug en er waren genoeg- niet teveel eitjes voor de punctie. Na de punctie stond er een ander reis met vrienden in de planning. Een weekend in ardennen. Na ardennen werden we gebeld en kon er gelukkig een terugplaatsing plaats vinden.

In de wachtweek 2 begon ik me vreemd te voelen, maar ik wist totaal niet wat normaal was. Maar had een folder meegekregen over de symptomen , waar je dan aan de bel moest trekken. Ik had niet aal symptomen , maar wilde toch om advies vragen. Zolang je goed drinkt en niet spuugt mocht ik thuis blijven. Ik had ook geen pijn. Maar op een gegeven moment wilde de arts toch mij voor de zekerheid zien. Een opgezwollen eierstokken, maar tijdens het wachten op de bloedwaardes kreeg ik al een gevoel. Als ik maar niet hoef te blijven. Maar de situatie was zo ernstig dat ik direct opgenomen moest worden en aan de infuus. Mijn bloed was zo 'stropig' geworden, dat er levensgevaar was. En de ellende begon. Met de dag kwam ik aan vocht aan , binnen een week plus 14 kilo en een buik van 9 maanden zwanger. Continu pijn. Ik kreeg de vocht niet kwijt... Zolang ik niet genoeg plaste , mocht ik ook niet weg. Vrouwen die uit de operatie kwamen aten en bewogen meer dan ik. Ik gun het echt niemand.. Zo vreselijk was het. En de artsen doen er lettelijk niks aan. symptomen worden onderdrukt zover het kan.. maar dag en nacht pijn in ziekenhuis. Na een tijdje werd ik ook nog met 5 andere in 1 kamer geplaatst. Ze konden toch niks voor mij betekenen, dus heb ze gesmeekt om thuis te wachten.. totdat mijn lichaam het vocht afvoert. Nadat ik zonder insuline een dag bleef en genoeg wat dronk en plaste.. mocht ik naar huis. Ik had nog geen zwangerschapstest gedaan.. Dus de gyn die daar mij uitzwaaide , die was er bijna zeker van. Maar ik wilde de test met mijn partner doen. In de hoop dat de pijn wat ik meemaak, wel iets waard is.

En toen ik mijn medicatie zelf moest gaan ophalen uit de apotheek en echt serieus uren in de wachtrij moest wachten.. Kon ik eindelijk met alle pijn naar huis. UMC moet dit echt beter gaan regelen! Na paar dagen nam ik de test en hij kleurde voor het eerst in vier jaar zo snel naar donker.. Ik was zo versteld, blij en bang... Ik riep naar mijn partner en we gingen huilen van blijdschap.. maar we hielde ons tegen.. Met zoveel pijn wilde ik wachten met vertellen. En als het baby niet overleefd in de vocht in mijn buikholte. Ik zocht gelijk op internet of er dames waren dit hadden meegemaakt. Las haar blog. Dat gaf mij hoop! Het duurde even lang als bij haar. Ik heb twee maanden niet in bed gelegen, niet kunnen slapen. Niks binnen kunnen houden.. Mijn partner die in zijn lunchtijd langs kwam om mijn rug te masseren.. om voor een beetje verlichting te zorgen.. Afhankelijk van mijn schoonmoeder, wachten tot dat ze is langs komt om ontbijt neer te zetten. Of in de avond iets vloeibaars klaar maken. In pijn paar trapjes proberen te lopen en paar stappen te zetten.. Zodat mijn lichaam is start met opruimen van vocht. Nadat ik de keerpunt had bereikt , ging alles gelukkig heel snel.. Ik begon met 50 gram minder te wegen en vervolgens verdubbelde dat en na een tijdje werd het zelfs per dag 500 gram. Ik begon weer adem te halen. Ik kon weer eten binnenhouden. Nadat ik 8 kilo lichter was kon ik eindelijk weer in bed slapen.

Ik heb deze zware periode overleefd! Echt dames neem de risico niet, als er kans is voor overstimulatie.. Ben nog niet bevallen, maar nu met 9 maanden zwangere buik.. kan ik zoveel meer. Zoveel minder klachten dan toen.