Kinderwens

29 januari 2011

Hoi dames,

Ik ben Diana.

Vroeger kon ik me niet voorstellen dat ik later een kinderwens zou krijgen. Toch zei ik altijd je moet nooit zeggen, want het gevoel kan toch opeens omslaan!! En zie hier, ook bij mij is het gevoel toch gekomen!!

Daarna was het nog mijn vriend ook zo ver te laten komen. Hij heeft een druk leven met werken, dus hij was daar nog helemaal niet mee bezig ook had hij nog altijd iets anders in zijn gedachten zitten. Wie weet krijgen we wel een gehandicapt kindje en daar sta ik nou niet op te wachten.

Jullie zullen je misschien we afvragen waarom denkt hij dit, nou dat zal ik jullie hieronder proberen uit te leggen:

Voordat mijn vriend en ik besloten hebben om er voor te gaan hebben we eerst nog een erfelijksheidsonderzoek laten ondergaan. Nou mijn oma en opa waren neef en nicht. De kans is dan sowieso al groot dat je dan een gehandicapt kind krijgt. Hun oudste en jongste zijn dan ook geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Zij hebben een zeer zeldzame stofwisselingsziekte en helaas is nog steeds na jaren onderzoek niet bekend welk gen voor deze afwijking zorgt. Waardoor hierop dus niet te testen valt tijdens de zwangerschap (met een vruchtwaterpunctie), eerst dacht men dat dit wel mogelijk was, maar later zei men dat dit toch niet kon, omdat het zoeken is naar een speld in een hooiberg.Men weet immers niet waar ze moeten zoeken. Het krijgen van een gehandicapt kind slaat meestal een generatie over, waardoor mijn moeder gelukkig 3 gezonde dochters heeft gekregen (waarvan ik, de middelste).

De kans zit er dus in dat ik een gehandicapt kind kan krijgen!! Vandaar dat we een aantal gesprekken hebben gehad met de afdeling genetica in het ziekenhuis. Na een aantal verwarrende gesprekken is er uiteindelijk uit gekomen dat de kans heel klein is dat mijn vriend en ik een gehandicapt kind krijgen met dezelfde stofwisselingsziekte. Vandaar dat we het risico aangaan.

Natuurlijk speelt mijn leeftijd ook nog een rol. Ik ben net 35 jaar geworden, waardoor de kans op een kindje met down stukken groter is dan een jonger iemand. Hierop kun je je dus wel laten testen a.d.h.v. een vruchtwaterpunctie.

Tja en nu hebben we de stap gezet om er voor te gaan en valt het tot nu toe tegen...

Al een paar jaar gebruik ik geen voorbehoedsmiddelen (wel een condoom, maar geen troep meer in mijn lijf), dus daar ligt het niet aan.

Mijn cyclus was altijd heel kort. Soms zelfs na een week weer een nieuwe bloeding. Maar sinds dat wij de keuze hebben gemaakt er voor te gaan was de korste cyclus 19 dagen en de langste 24 dagen. Vandaar dat ik deze keer had gedacht dat ik ZWANGER was, want rond dag 25 had zich nog niks gemeld. Daarnaast had ik normaal altijd voor de menstruatie een aantal dagen RUGPIJN EN PIJN IN MIJN BORSTEN en dat ik afgelopen dagen ook niet. Dus de menstruatie bleef uit en opeens kreeg ik ook nog eens enorme jeuk aan mijn tepels (opgezocht op internet en dit kon een zwangerschapsverschijnsel zijn). Aangezien mijn cyclus redelijk kort is heb ik te vroeg een zwangerschapstest gedaan en deze gaf dan ook negatief aan. Ik had echt het gevoel zwanger te zijn!!! Dit weekend zou ik de 2e test doen, maar helaas hoefde dit niet want gistermiddag werd ik verrast door de komst van de RODE DUIVELS :-S. Waardoor ronde 6 weer voorbij is en we door zijn naar de zevende ronde.

Steeds wordt het een grotere teleurstelling.

Wat gaat februari ons brengen...gaat onze wens deze keer wel in vervulling??

Groetjes,

Diana