The day after

En toen ging het leven weer verder. Slechts krampen en stolsels die nog doen herinneren aan de zwangerschap. Vannacht werd ik wakker en hoopte ik half slaperig dat de miskraam maar een slechte droom was. Helaas een keiharde reality check... Nu voelt het alsof de zwangerschap een droom was. Ik kan me het gelukzalige gevoel al niet eens meer herinneren. Wat rest is een 9 maanden dagboek met twee beschreven bladzijden en een krat met blauwe moeders voor moeders flessen die ik nog weg moet brengen. Het verdriet probeer ik te verdringen, het voelt zo nutteloos. Liever richt ik me op wat ik wel heb. Een liefdevolle man en twee prachtige kids. Ook blijf ik me richten op onze droom, een derde kleintje. Het vertrouwen dat dit ons ooit nog mag overkomen wordt steeds kleiner... Hopelijk overkomt dit wonder ons ooit nog eens!