Wat een teleurstelling. Alweer in ronde 60 beland

Hey dames(en enkele heer ;) )
Ik weet dat ik lately niet zo heel veel blog, maar dat komt omdat ik er allemaal niet teveel mee bezig wil zijn.
 

3 weken geleden hebben mijn vriend en ik een afspraak gehad bij Nij-Geertgen. Dit omdat ik me, voorheen, in het gewone ziekenhuis niet serieus genomen voel en zij een maximaal BMI aanhouden. Daar val ik nog wel onder hoor, daar niet van, maar beide keren dat ik daar kwam, wilden zijn niet verder kijken en adviseerden me om maar af te vallen.
Goed, andere opties dus. Dus ik kwam al gauw bij Nij-Geertgen terecht. Las heel veel goede dingen en eigenlijk wilden we afgelopen maart al gaan, dit werd voor ons verplaatst naar ‘na de zomervakantie’omdat we nog maar ent verhuisd waren en we nog graag een buffer wilde opbouwen aangezien ons spaargeld er helemaal doorheen was.
Uiteindelijk is dat ook niet gelukt omdat de kliniek niet vergoed werd door mijn verzekering. Dus moest ik nog wachten tot ik mocht overstappen van zorgverzekering naar eentje waarbij het wel vergoed zou worden.
Inmiddels was ik al zo lang aan het wachten dat ik in Oktober 2015 dacht ‘ach ik wacht nu al zo lang, die paar maanden kunnen er ook nog wel bij’. Nouja, goed. Ik heb het overleefd. Inderdaad.

Anyhow, 26 januari j.l. was dan toch echt eindelijk de 1ste afspraak. Wat vond ik het spannend. Ik had de hele week slecht geslapen. Maar was ik blij. We werden heel vriendelijk ontvangen. Eerst door iemand van de administratie die onze gegeven controleerde, kopie van de ID enzovoorts. Weer even naar de wachtkamer en dan kwam de arts ons zo halen. Na een poosje werden we geroepen en hadden we een gesprek met de fertiliteitsarts mevrouw van den Broek. Hele vriendelijke vrouw ook weer en ze vroeg aan ons hoe lang we bezig waren met zwanger worden en hoe mijn menstruatie ging, ziektes in de familie enzovoorts. Nouja oke, vreemd dat het nog niet gelukt was. Ik ook aangegeven dat ik op dat moment, als ik mijn ex-partner en donor meereken in ronde 59 zat en dat het me wel eens tijd werd. Dat ik werd weggestuurd in het gewone ziekenhuis enzovoorts.  Volgens haar zou het allemaal wel goed komen. Ook gaf ik aan dat ik al enkele dagen overtijd was, dat ik al getest had, maar dat het negatief was, dus ik gaf al aan dat ik dacht dat het door de spanningen zou komen. Dat beaamde ze, dat dat wel vaker voorkwam.
Toen wilde ze even een (inwendige) echo maken om kijken hoe het er verder allemaal uit zag. Ze zag dat ik net een eisprong had gehad, wat superraar was, aangezien we toen al op dag 34 zat. Maar oke, komt wel eens voor. ’t Zal wel.

Ook moest ik bloedprikken op chlamydia want daar word je als vrouw onvruchtbaar van.
Afspraak gemaakt voor de week erop voor een zaadonderzoek van mijn vriend.
Die zou 2 feb zijn, en dan zouden we 2 weken daarna,  de 16de nog eens langs moeten komen en dan de uitslagen van het bloedonderzoek en zaadonderzoek bespreken en het behandelplan.

Goed, 2 februari, ik word wakker, cyclusdag 41. Nog steeds niet ongesteld, dus ik doe een test. Negatief. Pfffft wat kan ik daar nou mee?! Die middag moeten we naar de kliniek, en dan vraag ik wel even om een echo. Dan weten we wellicht meteen of er iets aan de hand is. Om 11 uur beginnen de krampen dus ik ga naar de wc. Goh bloed. What a lovely surprise. De bubbel word weer doorgeprikt. Zie je nou wel Denise, je bent niet zwanger, dus stop maar weer met daaraan te denken. Je stomme moddervette lichaam kan dat niet! Kan gewoon niet zwanger worden. Dus stop maar gewoon met proberen.
Na een aantal huilbuien hebben we later de middag het kwakje van mijn vriend ingeleverd, daar valt verder weinig over te vertellen.

Gisteren 16 feb waren we weer daar. Zo klaar om eindelijk eens te weten wanneer er stappen zouden ondernomen worden om me zwanger te maken. Zo blij, zo enthousiast dat we eindelijk een stap dichtbij het ouderschap zijn.
Goed, als eerste de uitslag van de chlamydia test. Die was positief, dus negatief, ik heb geen chlamydia. Dan de uitslag van het zaadonderzoek. Die was in zoverre ook goed, dat er genoeg bewegelijkheid was. Ze waren alleen vergeten te checken wat de bewegelijkheid was per ml. -_-‘  Suckers. Of mijn vriend niet ff opnieuw naar het hokje kon om het nog een keer te proberen. Nouja, die was alles behalve fit, bij de tandarts geweest die ochtend en wat verdovingen gehad, dus het allerlaatste waar hij behoefte aan had was dat. En daarbij hadden we al enige dagen geen seks gehad, en dat is ook weer niet goed (yeah I know, maar iedereen heeft wel eens een paar dagen geen zin, zeker niet als ik gestressd ben, dan geen polonaise in bed :P)  Goed dan een andere keer.
Toen kwam ze met een of ander brabbelverhaal over een nieuwe wetenschappelijk onderzoek en dat ze onze gegevens daar even bij had gehouden en dat daaruit bleek dat we 60% kans hadden om gewoon natuurlijk zwanger te worden. Waar het op gebaseerd is, geen flauw idee. What’s up met die 40%, ook geen flauw idee.
Zegt ze doodleuk dat we het nog maar even 6 maanden moeten proberen, wantja, de kans was immers 60%, en dat is bijzonder goed, en dán pas zouden ze verder gaan onderzoeken.
Ik aangegeven dat ik dat niet leuk vind(obviously) aangezien ik in inmiddels in ronde 60 zit en het er nog niet is en ik nog maar bar weinig hoop heb dat het uberhaupt nog ooit gaat gebeuren.
Zij nog uitgelegd dat de kans met iui echt niet hoger is, en dat zij ook geen wonderen kunnen verrichten.
He nee, zo ver was ik zelf ook wel. Tenslotte mag ik helemaal niet rekenen op 60 ronde, maar pas vanaf rondes dat ik nu met mijn vriend bezig ben. Dat zijn er ook al dik 20, maar dat terzijde. Daarmee was de kous af.
Volgende week nog een kwakje inleveren en dan een telefonische afspraak om die uitslag te bespreken.

Vandaag, 17 feb. Ik kan alleen maar huilen. Ik ben zo vreselijk teleurgesteld. Natuurlijk kunnen hun geen wonderen verrichten, dat snap ik ook wel. Maar ik ben toch zeker niet voor jan doedel daarheen gekomen. Voor een simpel zaadonderzoek en soatest had ik ook naar de huisarts kunnen gaan. Dezelfde vragenlijst over ziektes, menstruatie en familie heb ik bij de huisarts ook gehad voordat ik mijn doorverwijzing kreeg. Nee, ik stap over naar een peperdure zorgverzekering en ga vervolgens ga ik, met al mijn angsten, naar f*cking dure kliniek, en dan word ik nog weggestuurd met probeer het nog maar even. NEE  dat wil ik niet. Het dagelijks leven is niet meer leuk want alles en iedereen heeft een baby. NIEMAND in mijn omgeving heeft ook maar enige moeite met kinderen krijgen dus ik ben daarin een ontzettende buitenstaander en er is geen mens waarmee ik het erover kan hebben. En dat hoeft ook niet. Want ik ben een binnenvetter(vandaar die dikke reet waarschijnlijk :P ). Maar nu ben ik zo boos, en zo teleurgesteld! Weet gewoon niet meer wat ik kan doen.
Volgende week spreek ik de arts weer, via de telefoon, en dan zal ik mijn ongenoegen uit. Ik zal aangeven dat dit niet waarvoor ik bij hun ben gekomen. 60% kans mijn reet.

Hier komt nog een staartje aan. Hoop ik.
Liefs Denise