Bijna 1 jaar verder..

Wat een cliché he, de tijd vliegt, je kinderen groeien zo hard, voor je het weet zijn ze oud..
Wat een sentimentele dames zeg die het moeder gevoel niet kunnen omschrijven, hoeveel liefde ze krijgen van hun kind, en hoe veel liefde ze voor hun kind voelen..
Wat een opscheppers die elk nieuw dingetje die hun kinderen leren aan iedereen moeten vertellen..

Haha, zo dacht ik dus vroeger altijd..Wat ben ik op men plaats gezet door mijn meisje zeg. Wat heeft zij mij doen beseffen dat ik zooo fout zat!
Ja de tijd vliegt, pff waar is dat jaar gebleven. Waar is mijn klein frummeltje die lekker bij mama wilde liggen.
Ja ook ik heb zoveel liefde voor mijn meisje dat ik het niet omschrijven kan, het is ook overweldigend, en veel, en alles eigenlijk. Liefde voor mijn meisje gaat voor alles. Hoe frusterend ze ook kunnen zijn een lachje en alles is weer goed. Het gevoel dat ik 's ochtends krijg als ik Catelynn uit bed ga halen, daar ligt ze dan met een grote glimlach en van die pret oogjes naar me te kijken. Je ziet dat ze me gemist heeft, en blij is dat ik haar kom halen om even lekker knuffelend wakker te worden.
Ja dat opscheppen..Ben er al vlug achter dat het helemaal geen opscheppen is, het is trots. Trots op je kind dat ze weer wat nieuws heeft geleerd. Ja dat mag iedereen weten, iedereen mag weten hoe trots ik op mijn meisje ben!

Aangezien het jaar al zo snel is gegaan dacht ik, laat ik het eens van mij af schrijven. Het is veel om te verwerken. Het heeft mij zo veranderd. Heel mijn leven stond en staat nog steeds op zen kop.

In het begin heb ik ontzettend moeten wennen. Heb totaal geen roze wolk gehad. De eerste week leek ik wel verdoofd ofzo, alles was prima, leek wel goed te gaan, kon leven op weinig slaap, hield het huis houden bij, ons meisje deed het goed, was een voorbeeldig kind..

2de week werd me toch wel wat zwaarder. Catelynn begon minder goed aan de borst te drinken, slapen ging ook niet meer zo lekker, ik was moe. Ik had een verkeerd beeld ik mijn hoofd. Ik wilde te snel van alles.
Mijn humeur, mijn lijf, mijn geest. Alles was veranderd in een week tijd. Toen ik zwanger was kon ik beter met de veranderingen omgaan. Dat gaat geleidelijk. Je buik begint steeds meer te groeien, maar een kind is er ineens, die komt niet heel langzaam in je leven. Nee pats, boem, op je buik en alsjeblieft een baby!

3de week was ik totaal niet meer men zelf, de bv ging gewoon rampzalig, Catelynn dronk telkens maar kleine slokken waardoor ze om de kwartier kwam, en als ze dan dronk liet ze na een paar seconden los, had een snelle toeschiet reflux maar niks werkte om het minder snel te laten komen. Dus ik was gefrusteerd en mijn meisje ook. Heb toen maar afgekolft en in een fles gegeven. Dat was ik na een week ook wel beu, dus lang leve de kunstvoeding. Bv is toch niet voor iedereen weg gelegd. En helemaal niet zo makkelijk als mensen het doen lijken..Ik was chagrijnig, ik kon het niet meer, het vrat mijn energie weg, mijn lust, mijzelf. Ik was niet blij met de persoon die ik in zo'n korte tijd ben geworden.

4de week had ik weer een stijging in mijn humeur, en was ik meestal wel vrolijk...na een week werd het weer minder. Catelynn sliep minder goed, ik was moe en verveelde mij. Maar iets doen..nee daar had ik geen zin in, ik had nergens zin in behalve shoppen en lunchen, dus braste ons geld maar want had niks beters te doen en dan was ik het huis uit.

Na 6 weken heb ik mijn werkgever op gebeld met de mededeling dat ik eerder terug wilde komen. Ik ging mijn verlof niet afmaken. Nog 6 weken! Nee dat ging ik niet volhouden thuis. Gelukkig mocht ik weer beginnen met werken. Ben eerder begonnen met werken, en heb promotie gemaakt. Weer aan het werk en een nieuwe uitdaging!
En begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn meisje, ik ben niet gaan werken omdat ik haar niet leuk vond of omdat ik zo'n harteloze moeder ben. Ik ben van mening dat doordat ik ben gaan werken ik weer mezelf werd en een betere moeder ben geworden!

Ik begon me al stukken beter te voelen, tuurlijk moest ik wel wennen, ik moest ineens een baan in de horeca, van 14 tot 24, en een baby combineren. Maar ik vond al snel mijn draai en kon het goed combineren. Ik werkte 3 dagen, en 's ochtends was ik altijd bij mijn meisje, zo heb ik niks gemist van de nieuwe dingen die ze leerde, gelukkig, want dan had ik mij toch best schuldig gevoeld..

Dus na wat moeizame weken, kon ik echt moeder zijn, kon ik genieten van al die clichés.
Ben veranderd, ben veel zorgzamer, veel trotser, veel meer op mijn plaats. 

En nu bijna een jaar verder...over een paar dagen. Ja krijg nu echt de vraag wanneer is ze jarig, deze week, ohh echt dan al welke dag precies? Tja...wordt het de 28ste of de 1ste...ben er nog niet aangewend. Kan nog steeds niet zeggen welke datum ze voor ons jarig is. Ik kan zo een keus niet maken. Het klopt allebei niet. Ze is gewoon niet jarig. Gelukkig is ze nog klein, we vieren het 3 maart dus dan is ze gewoon jarig haha. Ja als ik toch mag kiezen vind ik 2/3 dagen later ook wel kunnen ;)

Wat is ze toch gegroeid, wat heeft ze veel geleerd, wat ontwikkeld ze zich toch mooi, wat heeft ze toch al een eigen wil, eigen karakter, ze is echt gewoon Catelynn. Ze weet goed wat ze niet wil, wat ze wel ja dat is even puzzelen. Maar ook dat is leuk, dat ze je begrijpt dat ze stiekem wel weet dat iets niet mag maar het toch doet, en vervolgens boos zijn omdat je nee zegt. Want ja dat begrijpt madame heel goed, is ze het vaak niet mee eens, maar ze stopt wel en gaat dan mopperen maar doet het meestal niet nog een keer. Ben ik wel trots op dat ze wel weet dat het niet mag, want ja dat is wel iets wat je ze moet leren vind ik.
Ook al kijkt ze je aan met van die puppy ogen waardoor je helemaal smelt, klein prinsessje heeft het al helemaal door. Ze weet goed dat ze bij papa veel voor elkaar kan krijgen en bij mama niet. Misschien dat meisjes meer papa's kindjes zijn. Papa's hebben een zwak voor hun dochter hihi.

Ik ga mijn klein meisje missen, maar ben zo nieuwsgierig wat ze voor me in petto heeft, hoe groeit ze op? Wat zullen der intresses zijn, der lievlings kleuren? Der kleding style, der karakter, ohh laat het niet teveel op die van mij lijken...
Een ding weet ik wel, voor der zijn zal ik altijd, van der houden zal ik mijn leven lang, voor der zorgen zal niet op houden, op 29-02-2012 heb ik mijn meisje gekregen, vanaf toen heb ik een belofte gemaakt, dat hoe zwaar ook, ik zal niet opgeven, ik zal er alles aan doen om te zorgen dat mijn meisje niks te kort komt, mijn liefde is voor eeuwig!
Ik hoop dat ze dit wel beseft en kan waarderen. En zo niet..ja ik heb die belofte gemaakt, ik kan niet hetzelfde van haar verwachten..ik kan alleen maar hopen. Maar voor nu, zo klein ze nog is, ik geniet er nog maar lekker van dat ze mama nodig heeft, ik geniet er nog even van dat ze op licht als ze mij ziet, ik geniet er nog maar lekker van dat ze wil knuffelen, ik geniet van alle nieuwe dingen die ze leert. Want JA tijd gaat ook zo snel. Ik vertel heel de wereld met trots dat Catelynn mijn meisje is, mijn wonder, mijn alles. Ik schep lekker over der op, want ja voor mij is mijn meisje de allerliefste, de allermooiste, de allerbeste!

Een jaar verder, een jaar vol nieuwe veranderingen, een jaar vol ontdekkingen, een jaar met frustraties, een jaar zoveel liefde. Een jaar....ja dat is ze al bijna, Op naar jaar 2!

Groetjes, een hele trotse, opscheppende, sentimentele moeder vol met clichés!