Bevallingsverhaal J

Het heeft even geduurd....

Op zondagochtend 16 februari voelde ik in bed ineens wat lopen langs mijn benen. Meteen wist ik dat mijn vliezen gebroken waren. Ik was nog maar net 37 weken en had echt verwacht dat deze frummel langer opzich liet wachten... Maar goed,niet dus!
Vandaag viert opa zijn verjaardag en opa en oma zouden op T. passen als t zo ver was. Dus in de ochtend opa en oma opgebeld of ze T. kwamen halen. Daarna gelijk de vk gebeld en die zei wacht maar rustig af. Ga gerust naar de verjaardag!

Maar eerst in allerijl thuis het huis babyproof gemaakt! Alles was in huis, maar nog niets was klaar. Ml snel bedje op zn plek gezet, box beneden in elkaar gezet. Ik mijn half volle vluchttas nog wat aangevuld... Afwassen, was snel draaien en bed verschonen. Nou nog steeds geen wee te bekennen. Tegen de middag waren we n beetje klaar met opruimen en zijn we alsnog naar de verjaardag van opa gegaan. Had immers behoorlijk trek in taart gekregen. Tja je bent toch nog steeds behoorlijk zwanger....!!! Bepakt met een hoop tena ladies, want die absorberen meer vocht, heerlijk op visite geweest. En nog steeds geen wee te bekennen, af en toe een krampje of dat ik even moest verzitten, maar verder niets. In de nacht af en toe een krampje die ik maar wegpufde maar niet iets wat ik op n wee vond lijken.
Volgende ochtend 17/2 contact gehad met vk, het liefst wilde ik in het sfg bevallen. Dat was dichtbij en was de vorige keer ook goed bevallen. Mochten ze geen plek hebben dan naar het Erasmus. Nou tot grote schrik kreeg ik te horen dat beide ziekenhuizen tot en met woensdag vol zaten. Slik, stress level begint te stijgen, ik wil wel in Rotterdam bevallen. Vk overige ziekenhuizen afgebeld en ik kon terecht in het Ikazia ziekenhuis. Ondertussen op internet gezocht hoe de kraamkamers eruit zagen en ik was erg gerust met het idee dat we naar t Ikazia mochten. Deze had dan ook mijn voorkeur gekregen.  Heel erg stom wat een paar foto's op internet met je gemoedstoestand kan doen. Ik wilde nu perse naar het Ikazia

Aldaar aangekomen aan de ctg en de overige controles gehad en werd gelukkig gelijk opgenomen. Zo gek om dan die kraamkamer in te lopen en je 'bevalklaar' te maken, terwijl je geen wee nog hebt, hooguit wat krampjes tot nu toe. Zo rond half 1 lag ik aangekoppeld aan het infuus met wee opwekkers. Standje 1 deed niet zoveel, twee ook niet en standje 4 nou dat was behoorlijk pittig al. Wegpuffen ging haast al niet meer, ik had mijzelf begraven in de kussens en zat op handen en knieen om die weeen weg te puffen. Vpk die bleef maar bij mij, want de weeen kwamen behoorlijk snel nu achter elkaar. Dit trok ik niet meer. Wegpuffen amehoela, fuck fuck fuck fuck fucccccckkk werd mijn mantra en dat hielp aardig. Maar die spuit moest NU komen...

Het liefste had ik een pompje gehad, maar die hadden ze daar niet, dus dan maar een spuit pethedine. Helaas voor mij moest de vk eerst mijn ontsluiting controleren want als ik al 8 cm had kreeg ik het niet. En al puffend, kreunend hoorde ik de vpk tegen mijn man al zeggen, welke kleertjes moet hij straks aan, dan leggen we die alvast klaar. Ja hallo, we zijn nu met mij bezig... En de druk onderin werd groter en groter en die spuit...daarvan wist ik stiekem al dat ik die niet meer zou krijgen.

De vk liet op zich wachten, ze werd nog een keer gebeld, maar ze was nog met een andere bevalling bezig. Ondertussen voelde ik de druk onderin steeds groter worden en ineens had ik persweeen!! Nog steeds op handen en knieen, moest ik ze proberen weg te puffen wat absoluut niet lukte...! Net op tijd kwam de vk binnen. Met heel veel moeite heb ik mij van handen en voeten weten om te draaien. Dit moest omdat ze anders geen onstluiting kon voelen. Maar het kopje zat al tussen mijn benen, een hele aparte en rare gewaarwording!! En kreeg ik groen licht!! Alleen mocht ik niet meepersen....

Ik hijgen/puffen wat ik kon om die persweeen de baas te blijven... Met drie keer (niet)persen is in 4 minuten tijd onze zoon J. geboren om 15:12. In 2,5 uur tijd werd hij bijna gelanceerd! Erg overdonderd was ik, ik was er nog helemaal niet klaar voor en mee... Hoewel ik erg moeilijk liep en veel last had, was het super fijn om die kleine frummel eindelijk vast te kunnen houden!

Die avond heeft de oudste ook kennis mogen maken met zijn broertje. Opa en oma bleven nog even op de gang wachten zodat wij echt met zijn viertjes even rustig kennis konden maken. Het allereerste wat grote broer deed was in de neus van J knijpen! hahaha Hij had al tegen opa en oma gezegd dat hij dat ging doen. Nou hij heeft dus woord gehouden. Daarna heerlijk bij mij gekropen en hebben we de baby bewonderd, ook mocht hij zn broertje nog even op schoot vasthouden. En na 10  sec was alles weer normaal, was J geaccepteerd en opgenomen in het gezin en ging T zijn eigen weg weer.