Helse vakantie...

Met moeite krijg ik altijd mijn
partner mee op vakantie. Niet dat hij het nooit leuk vind, hij heeft gewoon een
hekel aan reizen, koffers inpakken, stress op Schiphol, niet weten waar je
terecht komt etc etc. Eenmaal op plek van bestemming is het altijd prima en kan
hij ook genieten, maar het blijft elk jaar weer een strijd.

Eindelijk zijn we dan samen zover dat
we een vakantiebestemming hebben gevonden, geboekt en zin hebben om te gaan. De
heenreis verliep voorspoedig, de hotelkamer was ook perfect, na 1x gewisseld te
hebben van kamer.

Heerlijk met mijn luchtbedje naar het
strand en lekker genieten. Hoewel er toen (achteraf) al iets niet bleek te
kloppen; mijn vriend moest mij elke keer helpen opstaan vanuit het zand en
opstaan uit een stoel viel ook niet echt mee. Maar ach, het zal de zwangerschap
wel zijn. Elk pijntje, kwaaltje of ongemak kon ik op de zwangerschap gooien. Ik
had ook nergens nooit geen last van, dus die enkele keren dat ik iets voelde..
ach de zwangerschap. Zo ook dit pijntje totdat ik 3 dagen later niet meer
rechtop kon staan, mijn buik moest vasthouden als ik mij om wilde draaien in be.
Laat staan als ik ging lachen, dan verging ik echt van de pijn. (En dan ook
weer lachen omdat het pijn doet…)

In mijn achterhoofd dacht ik dat het
wel blaasontsteking zou zijn, geen ramp, maar wel heel veel drinken dus. Die
nacht wakker geworden van de pijn in mijn zij. Dit klopt niet!!! 2 paracetamols
ingenomen en gaan slapen weer en tot mijn grote verbazing was de pijn echt heel
erg minder geworden de volgende ochtend. Dus in gedachten nog steeds, zie je
wel, gewoon blaasontsteking en het is al bijna over. Maar toch knaagde er
ergens iets in mij. Die ochtendvroeg de verloskundige in Nederland gebeld om te
vragen wat wijsheid is. (naar de dokter natuurlijk gaan you never know!) Ik
mijn klachten beschreven aan haar. De symptonen voor blaasontsteking had ik
niet, maar tijdens een zwangerschap schijnt dat geheel anders te verlopen dan
normaal, wellicht kon het ook een liesbreuk zijn.

Direct de hostess gebeld of zij een afspraak
wilde maken bij de plaatselijke gyneacoloog. Met een spoedafspraak konden we
snel terecht en tot onze grote schrik werd ons verteld dat ik naar alle
waarschijnlijkheid een blinde darmontsteking had. Omdat hij een gyneacoloog was
wilde hij een second opinion van een andere arts erbij halen, maar eerst even
bloedprikken. Die middag moesten we terugkomen voor de uitslag en zou de 2^e
arts ook even “voelen”. En ja hoor, diagnose: acute blinde darmontsteking!

Ik kreeg 2 opties: opereren of
antibiotica maar dan via infuus dus moest ik sowieso gelijk blijven. Echt alle
alarmbellen gingen rinkelen en de stressfactor was nog nooit zo hoog geweest. Ik
ben mijn vriend echt zo ontzettend dankbaar dat hij koel is gebleven en gelijk
de alarmcentrale van de verzekering heeft gebeld om te vragen wat we moeten
doen.

In Nederland krijg je direct te horen
wat alle risico’s zijn en wat de behandle stappen zijn. In Griekenland komt
alles goed…. Geen zorgen maken, alles komt goed. Zonder dat je weet wat ze van
plan zijn, wat de gevolgen zijn en wat de volgende stappen zijn… komt alles
goed…

De Nederlandse dame van de
alarmcentrale vertelde dus ook doodleuk dat er een risico is dat het kind
afgestoten kan worden als ik een operatie zou ondergaan. Hoewel de kans super
klein is, is het wel een kans. Mijn stressfactor ging nu over de top heen en ik
roepen, laat ze die naald dan zo snel mogelijk in mijn arm prikken dan heb ik
misschien nog kans dat ik onder die operatie uitkom als de antibiotica
aanslaat!

Zo gezegd zo gedaan, wij samen naar
boven in een aparte kamer (gelukkig en super fijn dat mijn vriend bij mij mocht
blijven slapen). Met tranen die over mijn wang naar beneden biggelden, ging de
arts een infuus bij mij aanbrengen en heel fijn een liedje zingen: Don’t cry for
me Argentina… Lief bedoeld, maar niet echt iets waar je op zit te wachten!

Die avond werd ook mij verteld dat ik
niets mocht eten, zelfs niets drinken. We kwamen in de kliniek om een uur of 6
aan en hadden geen tijd gehad om te eten. Onze gedachte was ook, even het
resultaat van het bloedonderzoek afwachten, antibiotica mee nemen en lekker
verder vakantie vieren. Niet dus! Om de 8 uur zou ik antibiotica via het infuus
toegediend krijgen, en om de 3 uur werd mijn bloeddruk gemeten en mijn
temperatuur. Een behoorlijk beroerde nachtrust waar je ook niet echt van
opknapt.

Hoewel de eetlust wel weggezakt was
had ik toch behoefte om iets te eten. Wat de griekse doktoren ons dus niet
vertelden, was dat ze mij aan het voorbereiden waren op de operatie als die
nacht de antibiotica niet zou aanslaan. Van hun moest ik het liefst 3 dagen
helemaal nuchter blijven! Gelukkig na aandringen een kopje soep gekregen.
Godzijdank en alle engeltjes die mij bij hebben gestaan de heeft antibiotica
die nacht aangeslagen en de pijn was ook al een stuk minder. Weer een bloedtest
doen en hopen dat de waarden gezakt zijn anders zou ik alsnog een operatie
moeten ondergaan. Elke dag ging het beter en kreeg ook elke dag meer en meer
honger!

Zo mochten we 4 dagen later het
ziekenhuis uit met antibiotica tabletten die ik nu om de 12 uur nog moest innemen
tot dat de kuur afgelopen was. Wij ontzettend blij en gelijk met de
alarmcentrale een terugvlucht regelen naar huis. Het verlossende telefoontje
bleek een behoorlijke teleurstelling, ik moest van de nederlandse arsten verplicht
nog minimaal 4 dagen tabletten slikken, een nieuwe bloedtest ondergaan alvorens
we mochten vliegen.

Makkelijker gezegd dan gedaan; ik
mocht niet zwemmen, ik mocht niet in de zon, buiten was te weinig schaduw dus
zaten we gezellig die dagen in onze hotelkamer uit te zitten. Eindelijk was het
zover, de laatste bloedtest was goed, de laatste echo van het kindje liet ook niets
raars zien. Groen licht om naar huis te vliegen! De ouders en schoonouders
waren nog net niet met elkaar aan het vechten over wie ons kwam ophalen op
Schiphol! Maar wat was ik blij om weer op Nederlandse bodem te staan.

De zorg die we uiteindelijk in
Griekenland hebben gehad, was goed, maar het gaat er toch anders aan toe dan in
Nederland…

Nu is het enkel hopen dat dat verrekte
aanhangsel niet nog eens gaat ontsteken voor de bevalling anders zit een
operatie er alsnog aan te komen…

Achteraf er op terug kijken, wanneer
het stresshormoon weer uit mijn lijf verdwenen is, kan ik er wel om glimlachen.
Zoals mijn vriend het zo leuk verwoordde (hij lag vorig jaar in Egypte ziek in
bed vanwege een darminfectie) er is altijd baas boven baas en ik moest er
zonodig een extra schepje boven op doen…!!

Ik hoop alleen dat ik weer net zo
onbezorgd zwanger kan zijn als in de afgelopen 26 weken waarbij ik mij echt
geen zorgen maakte om een pijntje. Nu krap ik toch eerst even achter mijn oren
voordat ik het weer op de zwangerschap gooi.