De spelregels gelden ook voor mij...
Lang heb ik mijzelf kunnen zijn. Gewoon de persoon die ik was en oja ik was daarbij ook in verwachting. Geen kwaaltjes, niet moe, zwak ziek of misselijk ik heb mijzelf nog nooit zo goed gevoeld. IDEAAL!
Hoewel ik nu ook nog niet echt recht van spreken heb, merk ik wel al dat de spelregels ook voor mij gaan gelden. Aan het einde van mijn werkdag ben ik echt moe. Thuis uitgeput op de bank laat ik mijn vriend voor ons koken.
Niet alleen de moeheid begint parten te spelen, ook lichamelijk begin ik het nu te merken. Mijn stuitje is de hele dag beurs, mijn rug kraakt. Op hakken lopen zit er ook niet meer in, dan heb ik een zere rug en de dag erna ontzettende kramp in mijn kuiten.
Als ik thuis goed recht op zit, meestal op de grond om mijn rug te ontzien, moet ik rare toeren uithalen om op te staan. Mijn buik begint nu toch (eindelijk) uit te zetten en in de weg te hangen!
Stiekem wil ik ook eigenlijk helemaal niet aan toegeven aan de “regels”. Als ik te veel doe dan straft mijn lichaam mij wel af en weet ik dat ik het rustiger aan had moeten doen. Maar ja dan is het eigenlijk alweer te laat.
reacties (0)