20 weken echo en hormonen
Eindelijk is het zover, na lang wachten de 20 weken echo, of in dit geval de 21 weken echo...!
Met grote verwondering hebben we samen naar het scherm zitten kijken. Dit keer hadden we een vrouw die gelukkig heel veel vertelde wat ze aan het bekijken was. De vorige keren heb ik echt moeten vragen, van waar ze naar aan het kijken waren...
Maar goed, we begonnen met het kijken naar het ruggetje, de niertjes, de hersenen. Alles zag er prima uit. Het hartje was ook goed zichtbaar en alles zit goed op z'n plek. Helaas wilde de hummel zijn mondje niet goed laten zien. De hele tijd waren een paar handjes voor het gezichtje tot dat de beeb blijkbaar jeuk aan zijn neusje had en de vrouw snel een glimp had van een heel mooi bovenlipje en een even mooi onderlipje.
De placenta ligt voor en gelukkig niet tot aan de onderkant. Ook een reden dat door dit extra stootkussentje het erg lang heeft geduurd voordat ik de baby heb gevoeld. Echt heel soms voelt mijn vriend ook de baby van buitenaf. Maar dan moet hij heel veel geduld hebben. Steeds als ik zeg voel is, houdt het gevoel op. Na een tijdje wachten haalt hij zijn hand weg en begint de hummel weer te bewegen. Alsof de beeb nu al verstoppertje aan het spelen is met z'n papa! Dat gaat wat beloven dan!!!
Al met al heel wat onzekerheden uit de weg geruimd weer. Hoewel door de hormonen er weer nieuwe onzekerheden worden aangeroepen. Ben ik er wel klaar voor? Gaat het kindje wel van mij/ons houden? Ga ik van de hummel houden? Gaan we het goed doen met opvoeden? Blijven we wel samen op 1 lijn staan of gaan we verschillende ideeen erop na houden? Hoe moet je uberhaupt een luier verschonen!!???
Door de hormonen en door de vele onzekerheden zo in een dip geraakt dat ik zelfs de vreugde van mijn partner over de zwangerschap bijna ontnomen had. Tranen en nog meer tranen rolden over mijn wangen, en nog meer tranen kwamen erbij doordat ik mijn partner verdrietig had gemaakt omdat ik weer verdrietig was. Dus we zaten heerlijk in een vicieuze cirkel samen sip te wezen. Het was zo erg dat ik mij absoluut niet zwanger meer voelde en dat het ook niet meer hoefde allemaal voor mij...
Het voelt zo ontzettend stom, normaal ben ik de koelbloedigheid zelve en is mijn vriend de meest sentimentele thuis (ja ze bestaan nog...!) Maar doordat we lekker elkaar sip en onzeker aan het praten waren toch even snel met de huisarts over onze onzekerheden/ideeen gesproken. Thuis ging het zo echt niet verder meer. Dit heeft echt zo geholpen, terwijl we alleen maar aan het spuien waren. Heel erg opgelucht waren we erna en liepen allebei weer met een big smile naar buiten!
De onzekerheden zullen zo nu en dan de kop wel weer opsteken, maar we weten nu allebei weer waar we aan toe zijn. En zijn allebei weer helemaal happy en ik ben ook echt weer gelukkig en trots zwanger. Laat die kleine maar komen!!!
Wat hormonen al niet met je kunnen doen zeg!!
reacties (0)