TROTS
Ik ben, zoals elke ouder, trots op mijn kinderen. Mijn grote meid Sarah, ondanks al haar buien is ze ontzettend lief voor haar kleine broertje en helpt ze me ontzettend goed.
Wat zijn de afgelopen 3,5 jaar toch hard gegaan.....ons meisje liep met 10,5 maand...wie had dat gedacht?
zo klein en al hele stukken kon ze lopen.
Toen kwam het praten en ook dat ging al heel snel en goed, dat kan uren doorgaan. zodra ze wakker wordt begint ze en stopt niet meer totdat ze op bed ligt. soms wel erg vermoeiend, maar wat geniet ik toch van mijn meisje...
En dan mijn ander trots, Bas en tevens ook mijn zorgenkindje!! zo makkelijk en vrolijk dat hij is (in tegenstelling tot zijn zus vroeger). je hoeft maar tegen hem te praten en hij lacht (naar iedereen).
soms kijk ik naar hem als hij heerlijk ligt te slapen en denk ik aan wat hij in zijn korte leventje al heeft te verduren gehad...dokters, ziekenhuizen (nu al meer dan Sarah).
als hij zo op zijn zij ligt met zijn duim in zijn mond wordt ik toch ook een beetje verdrietig...hij weet niet wat hem te wachten staat en dat hij straks voorlopig niet op zijn zij kan liggen. is dat stom?
tranen en trots vermengen zich dan en dan houdt ik me maar voor dat we sterk moeten zijn en dat alles hopelijk snel voorbij is.
Maar wat ben ik TROTS!!
reacties (0)