Mijn bevallingsverhaal... (niet lezen als je nog moet bevallen)

Heb er lang over nagedacht als ik mijn verhaal hier te plaatsen of niet... Nu plaats ik hem toch misschien helpt het bij het verwerkingsproces...

Het begon allemaal 8 augustus... Al weken was mijn bloeddruk te hoog en vandaag moest ik dan ook weer voor controle. En weer was mijn bloeddruk te hoog 150/100 dit keer en werd dan ook gelijk door verwezen naar het ziekenhuis voor een inleiding... Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik meteen de standaard controles CTG, echo, bloedafname, urine onderzoek en gelijk een middel om mijn bloeddruk te verlagen... Dat hielp voor een uurtje ofzo daarna schoot mijn bloeddruk weer omhoog. Er werd besloten om me vandaag niet in te leiden maar de volgende dag.. Naar huis mocht ik niet meer ik moest blijven...

Naar een rustige nacht kreeg ik de volgende ochtend eerst weer onderzoeken.. De baby was aan de grote kant maar abnormaal groot zou die ook niet zijn volgens de artsen. Die dag werd ik om 12 uur in geleid... Ze hebben nog niet gestrippt of de weeen komen al op gang.. Krijg als advies om rond te gaan lopen zodat de weeen gaan doorzetten. En over een paar terug te komen op de afdeling om te kijken hoe gaat.. Rond 15.00 breken mijn vliezen tijdens het lopen en de weeen zetten nu goed door... Terug op de afdeling heb ik 3 cm ontsluiting... Dus weer verder met lopen.. Zo rond 18.00 begin ik persweeen te krijgen en heb dan ook 9 cm ontsluiting en moet de weeen dan ook gewoon weg puffen.. Omdat moment heb ik al verschrikkelijke beenweeen en mijn man doet ook niet anders als mijn benen maseren als er weer een wee komt.. Ik heb om een ruggen prik gevraagd maar de arst die hem zetten moet heeft een noodval dus dat kan nog wel effe duren... Tegen 21.00 heb ik dan ook eindelijk volle ontsluiting alleen blijft er een randje staan maar mag zachtjes mee persen... Al met al maakt het niks uit en het randje blijft... En avonds tegen 23.00 ben ik dan ook best uitgeput en het randje is er nog steeds... Dan wordt er ook besloten om de diensdoende gynocoloog er bij te laten komen... Voor dat hij er is zijn we ook bijna een uur verder... En tot iedereen zijn verbazing is eindelijk het randje weg en mag ik dan ook volop mee persen... Maar hoe hard ik ook pers ik krijg het hoofdje er niet uit... En de klein begint langzaam in nood te komen... Hij moet nu zo snel mogelijk geboren worden. Want daarna allemaal gebeurde ging zo snel... Ik kreeg een laken om mijn bovenbuik en die werd zo hard mogelijk aangetrokken en vervolgens werd er door de arts met zijn volle gewicht op mijn buik gedrukt. Voor mijn gevoel begaven mijn ribben het het. Toen het hoofdje geboren was bleef de kleine met zijn schouder hangen en 5 persweeen en een knip later was hij er nog niet uit... Mijn zoon was inmiddels al helemaal blauw/paars en de arts heeft dan ook bij de volgende perswee mij compleet uitgescheurd en mijn zoon werd geboren. Hij hing als een slappe pop helemaal blauw/paars bij de arts op de hand... Hij ademde niet en wou niet op gang komen hij is dan naar een minuut of 2 dan ook door 2 kinderartsen mee genomen... Dan lig je daar helemaal opengescheurd niet weten hoe het met je baby gaat wachtend op de chef arts voor het hechten... Zo en wat was dat hechten verschrikkelijk zonder verdoving werd alles gehecht wat een hel vond ik dat. Naar dat uiteindelijk alles gehecht was kon ik dan eindelijk mijn zoontje zien. Ik werd met bed en al naar hem toe gereden. Na omstandigeheden maakte mijn kleine kereltje het goed. Ik was zo bang geweest en dat beeld dat hij als een slappe pop daar hing verschrikkelijk gewoon.. Allebei moesten we verlopig nog blijven de kleine op de kinder i.c en ik gewoon op de afdeling.. Naar 2 dagen kreeg mijn zoontje een infectie en moest hij aan de zware antibiotica ik mocht naar 3 dagen naar huis... Zo wat was dat moeilijk mijn kleine ventje achter te laten... Nog 2 dagen later moest hij onder de lamp omdat hij te geel werdt... Uiteindelijk zou hij naar een week naar huis mogen. Maar 1 dag voor dat hij naar huis mocht kwam ik erachter dat het met mezelf niet goed zat daar van onderen zeg maar.. Om niet teveel in details te treden de stoelgang kwam er niet uit waar het moest zijn... Dus hals over kop naar het ziekenhuis... Daar kreeg ik te horen dat ik bij de bevalling mijn darm was geschuurd 4 de graad ergste vorm van uitscheuren. Maar dat was allemaal in de verloskamer gehecht vandaar ook die pijn toen. Er was een fistel onstaan tussen de darm en vagina.. De volgende dag werd ik gelijk geopereerd. Alles werd weer open gehaald en op nieuw gehecht.(En mocht tevens een week lang niet eten dit om te zorgen dat er geen stoelgang zou komen en alles mooi genezen kon. Kreeg voeding via mijn bloed)Toen ik weer terug op de afdeling was werd elk uur het bloed verlies gecontroleerd en tegen de avond werd dit steeds meer... Tot ik op een gegeven het eruit voelde lopen... Met bed en al werd ik naar de afdeling gynocologie gereden en daar moest ik op zo`n stoel om te kijken waar het bloed nou precies vandaan kwam... Twee artsen hielpen me uit bed en wouden me op de stoel zetten en daar liep het bloed naar beneden langs mijn benen op de grond en liet een rode spoor achter. Het bloed bleek uit mijn  baarmoeder te komen. Ik had een nabloeding van de bevalling nog dit was inmiddels 11 dagen naar de bevalling... En zo belandde ik zelf ook op de i.c...  Naar 2 dagen mocht ik weer naar de normale afdeling... De artsen hadden besloten om het eten nog langer uit te stellen om mijn darm langer rust te gunnen. Ik viel een elke dag een halve kilo af en naar bijna 2 weken begon ik toch stoelgang te krijgen en bleek dat alles voor niks was geweest. Mijn darm was nog steeds niet dicht. En onderzoek wees dit ook uit in mijn endeldarm zat nog steeds een gat. Gelukkig ging het met mijn zoon inmiddels super hij mocht eigenlijk naar huis maar mocht gelukkig bij mij blijven ookal kon ik niet voor hem zorgen wat me erg verdrietig maakte.. Ik moest weer geopereerd worden van onder werd alles weer opnieuw gehecht en ik kreeg een stoma om mijn darm te onlasten en dat het dit keer goed genezen zou kunnen.. Naar de operatie ging alles de goede kant op... Mocht langzaam weer eten ( en als je bijna 2 weken niets hebt gehad smaakt alles lekker) De pijn werdt naar 2 dagen ook een stuk minder en het zag er naar uit dat ik de vrijdag naar huis mocht. Maar 1 dag ervoor kreeg ik erge buikpijn en tegen de avond ook nog koorts.. De koorts werd steeds hoger en alles wees erop dat ik een blinde darm onsteking had.. De volgende ochtend (vrijdag) lag ik weer op de operatie tafel en mijn blinde darm werd verwijderd. Ik had een zware blinde darmonsteking die gesprongen was. Uiteindelijk mocht ik 5 dagen later samen met mijn zoontje naar huis na een dikke 3 weken in het ziekenhuis gelegen te hebben. De stoma was zo wie zo voor 2 maanden... Na 2 maanden moest ik terug voor onderzoeken om te kijken als mijn darm eindelijk dicht zou zijn... Al die tijd mocht ik niet zitten mocht alleen lopen of liggen, zitten was verboden dit omdat er dan druk op je darm komt en de doorbloeding minder is. De onderzoeken wezen uit dat het dicht zat alleen 100 % zekerheid kunnen ze niet garanderen... De volgende operatie werd gepland dit was 8 november. De stoma zou worden opgeheven.. De operatie liep als gepland en alles kwam goed op gang naar een week mocht ik het ziekenhuis weer verlaten zonder stoma dit keer. Gelukkig gaat nog steeds alles goed is alleen de wond gaan lekken en daar heb ik gisteren een echo voor gehad. Alles zag er gelukkig goed uit... Nu moet ik maandag terug komen dan gaan de krammen eruit. Ik hoop dat de wond snel op houdt met lekken. Ik word er toch heel erg onzeker van dat er nog wondvocht uitkomt... Ben op de ene of andere manier zo bang dat er dan iets toch niet goed is. Ik hoop dat nu eindelijk alles achter mij ligt en ik eindelijk kan gaan genieten van mijn zoontje. Hij heeft mij zoveel kracht gegeven in deze tijd en ik ben zo ontzettend trots op hem!!!