Bevallingsverhaal

Zo nu eindelijk na 2,5 maand ben ik er aan toe om mijn bevallingsverhaal hier te schrijven.. Voor mezelf ook om het een plekje te geven want het is totaal geen makkelijke weg geweest..

Vrijdag 3 feb 2012: 

Ik was ondertussen 2 dagen "overtijd".. 's Ochtends had ik een afspraak bij de verloskundige.. Zij zou inwendig onderzoek gaan doen om te kijken of ik al een opening had en of ze me dus ook kon gaan strippen.. Ik bleek 1 cm te hebben en ze heeft me gestript. De hele dag wat lichte krampjes gehad en wat bloed verlies maar het leek erop alsof het niet had gewerkt.. Die avond precies om 12 uur braken mijn vliezen. Steeds kwamen er golfjes vruchtwater naar buiten maar ik had nog geen weeën.. Toch maar even de verloskundige gebeld om te melden dat m'n water gebroken was.. Zij adviseerde me om lekker te gaan slapen en te bellen als de weeën zouden beginnen.. Maja dat gaan slapen dat werkte dus niet echt.. Uiteindelijk ben ik ergens om 5 uur 's nachts in slaap gevallen.

Zaterdag 4 feb 2012:

2 uur later schrok ik wakker van hevige krampen in m'n buik.. Na 2 keer een kramp te hebben gehad ging ik toch maar de tijd opnemen.. Ze kwamen om de 4 min.. Na 2 uur de weeën in de gaten te hebben gehouden gingen we toch maar de verloskundige bellen.. Het werd niet echt erger maar ze bleven wel om de 3 a 4 minuten komen. Om half 11 was de verloskundige er en ze ging kijken hoeveel ontsluiting ik had.. Tijdens dit onderzoek werd zij gebeld en het moest dus daarna weer overnieuw. Nog steeds 1 cm.. Toch adviseerde ze mij om tussen 12 en half 1 naar het ziekenhuis te gaan. Daar eenmaal aangekomen zwakte de weeën ineens weer af.. Ze werden onregelmatiger en minder pijnlijk. Om 15.00 uur kwam de verloskundige weer ff kijken hoe het ging.. Ondertussen waren de weeën nog steeds heel onregelmatig.. De ontsluiting zat ondertussen wel op 2,5 cm.. Ze wilde me eigenlijk weer naar huis sturen om de volgende dag terug te komen maar dit wilde ik niet. Mijn vliezen waren gebroken en wilde m'n zoon in mijn armen houden.. Achteraf gezien was het maar goed ook dat ik zo protesteerde om naar huis te gaan. Om 17.00 uur zou de verloskundige terug komen om weer ff te checken.. Nog steeds zat ik op 2,5 cm ontsluiting en na mijn dringende verzoek om te gaan inleiden ging ze toch maar even overleggen met de gynaecoloog. Deze vond dit een heel goed idee aangezien mijn vliezen ondertussen al ruim 17 uur gebroken waren en er infectie gevaar was doordat de verloskundige al meerdere malen inwendig onderzoek had gedaan. Om 18.00 uur werd de zorg dus overgedragen aan de poliklinisch verloskundige. Wat een opluchting!! Deze verloskundige en verpleegster waren heel aardig en gingen gelijk alles regelen om me te gaan inleiden. Toen alles op z'n plaats zat en de vloeistof begon te werken kwamen de weeën weer goed op gang. Om 20.00 uur kwamen ze bij me kijken en had ik ondertussen 5 cm ontsluiting!! Ik was helemaal blij want ik zat op de helft nu en het ging een stuk sneller! De verpleegster draaide de "kraan" van vloeistof nog iets verder open zodat het nog iets sneller zou gaan.. Na ongeveer een kwartier werden de weeën heel heftig en kwamen ze om de minuut. Zo heb ik 1,5 uur ze weg liggen puffen als een bezetene omdat ik niet wilde toegeven dat het me teveel werd. Toen de verpleegster terug kwam zag ze dat het te heftig werd en draaide de vloeistof weer iets naar beneden. Ondertussen was het 22.00 uur en zat ik op 7 cm ontsluiting.. Was toch een tegenvaller omdat ik dacht dat het sneller zou gaan door de hevige weeën.. Toch heeft die 1,5 uur stormvloed aan weeën me zo uitgeput dat de verloskundige me adviseerde om toch een ruggeprik te nemen ondanks dat ik fel tegen was, maar ik had nog 3 cm te gaan en moest ook nog persen en anders had ik het niet gered door de vermoeidheid.. Ik heb er over na gedacht en na een half uur toch besloten dat een ruggeprik verstandiger was.. Voor de anesthesist kwam ff m'n temp gemeten en ik bleek 39,4 graden koorts te hebben! Snel gingen er 2 zakken antibiotica door het infuus heen omdat ze dachten dat er een infectie aan het broeien was door de gebroken vliezen en de inwendige onderzoeken.. Door alle stress heb ik daarna flink lopen overgeven. M'n lichaam was gesloopt, weinig slaap, heftige weeënstorm en dan ook nog een infectie waar die tegen moest strijden.. Dat werd allemaal teveel en ik was ook erg blij om de anesthesist te zien. Op het moment dat hij een handschoentje aantrok kwamen we erachter dat ik al die tijd inwendige onderzoeken heb gehad met handschoentjes die over datum waren.. Nu snapte de verpleegster dus ook hoe het kwam dat in een infectie kreeg. De ruggeprik werd gezet en al snel begon hij te werken. Wat een enorme opluchting, ik kon weer ademhalen en ff weer wat kracht verzamelen..

Zondag 5 feb 2012:

Om 00.00 uur kwam de verloskundige weer kijken maar de ontsluiting bleef op 7 cm hangen.. Om 02.00 uur kreeg ik ineens vreselijk de drang om te persen en kreeg ook ineens weer het gevoel terug in m'n benen en voelde de weeën weer opkomen.. Snel werd er een echo apparaat geregeld en werd er gekeken hoe Damian ervoor lag.. Al snel kwamen ze tot de conclusie dat het een sterrekijkertje was en ik moest op m'n rechter zij de weeën weer wegpuffen.. Ondertussen zat ik op 9 cm ontsluititng. Ik was opgelucht want het einde naderde! Na een uur werd de drang om te persen erger en ik zat op 10 cm! Ik mocht alleen niet persen! Damian lag nog niet goed met z'n hoofdje en ik moest ook de persweeën op m'n zij wegpuffen.. Na een uur hield ik het niet meer, het gevoel van onderen was volledig terug en ik kon de drang om te persen niet meer wegpuffen. De verloskundige kwam erbij en besloot ondanks dat Damian nog niet gedraaid was toch maar te beginnen met persen in de hoop dat hij nog zou draaien.. Na een kwartier persen begon Damian's hartslag ineens flink te dalen en ontstond er paniek in de tent.. Ik perste zo hard als ik kon maar m'n lichaam was helemaal op.. Voor de laatste keer persen zei de verloskundige dat ze een knip ging zetten omdat Damian er nu echt uit moest! Ze had niets teveel gezegd.. Er kwam een soort oerkracht in me naar boven en toen ze de knip had gezet perste ik zo hard als ik kon en werd Damian om 04.33 uur eindelijk geboren!! Maar nog was het niet afgelopen.. Ze legde Damian op m'n buik maar hij reageerde nergens op en was helemaal blauw.. Snel knipte ze de navelstreng door en namen hem mee. Ik keek m'n vriend aan en was doodsbenauwd voor wat er ging gebeuren! Na zo'n beetje 25 sec (wat een uur leek) begon hij eindelijk keihard te huilen en kwam er kleur terug in z'n gezicht! De onderzoekjes werden gedaan en gelukkig ging het al een stuk beter.. Ik kreeg hem terug op m'n buik en mijn vriend mocht toch nog een stukje navelstreng doorknippen.. Daarna was het weer mijn beurt.. Nadat Damian geboren werd viel mijn lichaam helemaal stil.. Geen naweeën helemaal niets.. Maar de placenta moest er nog uit.. Na een half uur werd de pomp weer aangezet en kreeg ik weer wat weeën.. Een kwartier later was daar eindelijk de placenta maar gevolgd met een hele plas met bloed.. Ik was bijna een liter bloed verloren en moest sowieso blijven in het ziekenhuis. Ik kreeg een catheter en wat extra infuus om alles weer op peil te krijgen.. Daarna is ze nog ruim een uur bezig geweest met hechten dus had een behoorlijke knip..

Na dit hele avontuur werden we naar onze kamer gebracht om te rusten.. Om 09.00 uur kwam de verloskundige en de verpleegster bij ons kijken hoe het ging.. Met Damian ging alles super en met mij op de vermoeidheid na ook.. We hebben met die vrouwen een heel goed gesprek gehad en we kregen te horen dat zowel Damian als ik heel veel geluk hebben gehad, want ik het ergste geval hadden we er allebei niet meer geweest..

(Er is met m'n 1ste verloskundige wel een gesprek geweest in het ziekenhuis en is ze op haar vingers getikt door de gynaecoloog. Hij vond dat ze nogal wat "foute" beslissingen heeft genomen tijdens mijn bevalling. Het vele inwendige onderzoek (en dan ook nog die over datum handschoenen) waardoor ik een infectie kreeg, dat ze mij in 1ste instantie naar huis wilde sturen ondanks dat m'n vliezen al een behoorlijk aantal uren gebroken waren en dat ze in zijn ogen te lang heeft gewacht met het overdragen aan de poliklinisch verloskundige. Wij werden ook uitgenodigd om nog een gesprek met haar aan te gaan maar dankzij de brief van de gynaecoloog hebben we dit maar niet gedaan want deels neem ik het haar toch kwalijk dat het zo is gelopen..)

Ondanks deze heftige en traumatische ervaring zijn we dolgelukkig met onze zoon en zijn we nog dankbaarder dat we zo'n prachtig lief jongetje hebben! Ben opgelucht dat ik het nu van me af heb kunnen schrijven zodat ik het een plekje kan geven en geen angst er aan over houd voor als we ooit besluiten dat we graag een broertje of zusje voor Damian willen krijgen..