Erg geschrokken

Maandag op dinsdag nacht ging ik bij Aiden kijken toen ik naar bed ging. Ik hoorde hem duidelijk ademen en hij was ook wakker. Ik vroeg hij zich wel goed voelde... en hij begon gelijk te kletsen maar hij was ook wel wat kortademig. Hij voelde niet warm aan, maar ik vond wel dat hij een rare (voor mij een enigszins bekende) typerende hoest had.

Om 3.00 hoorde ik hem hoesten en moeilijk ademen, ik ging bij hem kijken en vroeg of het ging en hij zei nee. Een poosje met hem geknuffeld, maar hij was duidelijk zieker. In de hoop dat mijn man er een beetje wakker van zou worden heb ik hem mee in bed genomen. Hij werd wel wakker, maar ook weer niet echt. Toen ik vroeg wat ik nu met Aiden aan moest gaf hij een apart antwoord.

Ik ben een uur met Aiden bezig geweest. Hij viel uiteindelijk in slaap, maar ik was er niet gerust op. Ik heb de rest van de nacht amper geslapen omdat ik continu lag te luisteren of het wel goed ging.

Iets voor 6en stond Aiden al weer naast ons bed. Hij voelde zich beroerd. Aangezien ik amper had geslapen zei ik dat hij wel even bij ons in bed mocht. Een uurtje later lag hij naast ons te piepen/brommen enz Hij sliep wel. Mijn man stond op om naar zijn werk te gaan, helemaal verbaasd hoe ziek Aiden was... (ja dat probeerde ik hem vannacht ook al duidelijk te maken. Aiden voelde heel warm aan.

Even later werd hij weer wakker en zei dat mama de kinderarts moest bellen (ja niet de huisarts maar de kinderarts zei hij). Maar ja zijn broer staat op een bellijst en mag zo terecht. Bij hem moet het via de huisarts.

Ik kon binnen een uur terecht bij de huisarts. Aiden was ondertussen echt een zielig vogeltje en hing maar op schoot.

De huisarts zei dat er niets bijzonders te zien was. Niets in zijn oren, niets in zijn keel. Toen ik vroeg of het geen pseudokroep kon zijn (1 keer meegemaakt tijdens stage en dat is zo'n apart herkenbaar hoestje...), maar volgens de huisarts was dat niet zo. Hij ademde wel heel zwaar, dat vond hij wel... dus hij gaf Aiden ook een ventolin puffje (poefje zoals onze slecht sprekende huisarts zei) mee.

Wel zei hij dat als hij zieker zou worden ik weer terug moest komen.

Om 11.00 was Aiden op en bracht ik hem naar bed. Beide jongens waren erg moe en niet lekker (Dean was daarvoor ziek geweest). Om iets voor 3en hoorde ik Aiden heel gek huilen en piepen. Ik schrok en heb alles laten vallen en ben naar boven gerend... dit klonk niet goed.

Aiden was helemaal in paniek. Super benauwd. Hij deed zijn best om ademen te halen maar dat lukte amper. Hij zag erg grauw. Ik ben naar de telefoon gerend...stond daar te twijfelen.... 112 of de huisarts. Ik koos voor het laatste... ik was bang dat ze het onnodig vonden dat ik 112 zou bellen.

Ik weet dat stoom kon helpen, maar daar was geen tijd voor. Ik heb wel geprobeerd of ik hem ventolin kon geven. Ik heb hem daarna op het bed gezet en snel naar dean zijn kamer gerend. Daar dean uit zijn bed gehaald en een broek aangedaan. Toen ik bij Aiden keek schrok ik me rot.

Hij lag achterover gezakt op bed. Ogen dicht en maakte een heel gek rochelend/snurkend geluid. Ik heb hem gelijk opgepakt en hij voelde helemaal slap, maar hij was wel aanspreekbaar. Ik vraag me nog steeds af of hij door extreme vermoeidheid in slaap is gevallen of dat het wat ernstigers was (het was iig doodeng).

Ik heb aiden rechtop in bed gezet, dean onder mn arm naar de buurvrouw genomen, maar die was niet thuis dus heb Dean in de auto gezet. Onderweg naar boven mn man gebeld,voicemail ingesproken dat hij direct naar huis moest komen. Daarna Aiden van bed gepakt en met pyjama zonder sokken of schoenen in de auto gezet naar de huisarts.

Daar moesten we (ondanks paniekerig telefoontje met een ernstig benauwd kind op de achtergrond) wachten tot de andere 2 patienten waren geholpen. Dat terwijl Aiden echt doodziek in de kinderwagen zat. Uiteindelijk waren we aan de beurt... de huisarts vond het nog steeds geen pseudokroep en ook verder nog steeds niets te zien in oren of keel...

maar we hadden 2 opties zei hij... en hij vertelde er maar 1, namelijk dat hij antibiotica mee kon krijgen en dan even moesten aankijken. Ik zei dus dat hij bekend was bij de kinderarts en vroeg of we daar niet heen mochten.

Gelukkig deed hij er niet moeilijk over en belde hij het ziekenhuis en konden wij door naar de seh. Thuis was papa aangekomen dus ik heb snel Dean thuisgebracht en ben met Aiden naar de seh gereden.

De kinderarts vond het overduidelijk pseudokroep. Het enige wat niet klopte was de koorts (en dat de aanvallen meestal s avonds zijn), maar die werd veroorzaakt door een oorontsteking. (pfff wat heb je aan je eigen huisarts). Aiden kreeg dexamethason die de zwelling van de bovenste luchtwegen tegen moest gaan. Als hij niet voldoende opknapte moest hij blijven.

Na een uur bleef hij nog steeds een duidelijke hoorbare ademenhaling houden en ik vond het eng om hem mee naar huis te nemen omdat de aanvallen meestal s avonds waren en ik wilde het niet weer mee maken. Aiden werd dus opgenomen.

Door de hoge dosering paracetamol (500mg) voelde hij zich wel gelijk een stuk beter en heeft hij even gespeeld in de speelkamer.

Afgelopen nacht is goed gegaan en we mochten dus naar huis (als ik het zag zitten). Natuurlijk wilde ik graag naar huis dus nu zijn we weer thuis. Om 17.00 kreeg Aiden weer dexa (waar hij super hyper van werd) maar toch werd hij weer benauwd. Hij ligt nu in ons bed in papa's armen te slapen. Hij voelde ijskoud aan en heeft die herkenbare ademhaling, maar als het goed is is dit de laatste avond waar het risico op zo'n aanval is.

Ik kruip nu in bed bij mijn mannetjes en we hopen wat minder angstig te zijn. (Aiden is ook erg bang zegt hij). Ik hoop zoiets nooit meer mee te hoeven maken. Dean is vaak benauwd, maar zo heftig heb ik het echt nooit meegemaakt. En als het ooit weer gebeurd weet ik nu wel zeker dat ik 112 bel ipv mn huisarts.

(sorry voor het lange verhaal, moet t een beetje van me afschrijven. De beelden blijven erg door mn hoofd spoken)