Een jaar geleden.

Een jaar alweer dat mijn kleine mannetje geboren werd.

Jammer genoeg niet zoals ik gehoopt had, maar weer na een inleiding.

Zaterdags moest en zou Daniël nog de kerstboom op zetten. Ik heb gedurende het hele proces mopperend op de bang liggen kijken. Zondags zijn Suzanne en Patrick nog geweest. Maandag hadden we de afspraak maar we wisten niet zeker of ik dan ingeleid zou worden of dat ik nog moest wachten. Ik was namelijk nog geen 39 weken die ik van de gyn moest zijn voordat ze wilde inleiden.

Zondags hebben we alles rondom Aiden nog doorgesproken want ja mijn grote jongen en grote broer werd opgevangen door tante Suus. Aan het einde zeiden we nog nou misschien wel tot morgen.

De avond ervoor wilde ik vroeg naar bed, maar uiteindelijk lag ik er pas om 23.00 in. Ik had om 22.30 mijn slaaptabletje ingenomen in de hoop op een laatste nachtje lekker slapen. Met mijn handen op mijn buik voelde onze boef 2 (B2) nog druk bewegen. Misschien wel de laatste nacht en daarna viel ik in slaap.

Na heerlijk 5 uur slaap werd ik wakker om 5.00 om te plassen. Ik was al helemaal zenuwachtig, maar ook enorm suf van het slaaptabletje.

Aiden ging met ons mee. Heerlijk vond ik het onze lieve jongen bij ons. Bij de onderzoeken ging Daniël met Aiden naar de gang en daarna kregen we te horen dat ze toch gingen beginnen met inleiden. Bij Aiden had het 2 dagen geduurd en daar ging ik nu weer vanuit.

Om 8.00 belde we tante Suus en zij zou naar ons komen om Aiden op te halenHet was wel dik 1,5 uur rijden (zonder file). Daarom zei ik tegen Daniël dat hij best wel even Aiden naar huis kon brengen en zijn boek ophalen. Hij hoefde ze zich niet te haasten. Ik had mijn boek en mijn puzzels dus vermaakte me nog wel even.

Om 9.00 kreeg ik een tabletje om het helemaal te laten verweken. Ik had 2 cm ontsluiting en het was al behoorlijk verweekt. Ze kwamen 2 keer vragen of ik al wat voelde maar niets meer dan wat ik thuis al had. Ik voelde voornamelijk mijn bekken. Rustig aan ging ik mijn gang. Nadat Daniel weer terug was bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben (was rond 11.00). Toen werd ons verteld dat onze 2e kleine vandaag geboren zou worden. Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn vliezen werden gebroken, maar er kwam maar een klein beetje vruchtwater en behoorlijk wat bloed.

Ik had niet het gevoel dat het door zette, maar dat deed het wel. Rond 12.30 vonden ze me er nog zo ontspannen bij zitten dat ze de weeen krachtiger wilde maken met weeenopwekkers en ik kreeg een infuus. Om 15.15 zouden ze komen kijken en ik had het gevoel dat het nu ging beginnen, maar toen had ik al 7-8 cm ontsluiting. Heerlijk dus, ik barste in tranen uit. Vandaag mogen we onze 2e boef echt zien!!

Ik kon niet wachten tot de persweeen want dat vond ik bij Aiden ook zo fijn. Heerlijk om mee te mogen doen. Jammer genoeg daalde de kleine niet verder in en mocht ik 1,5 uur wachten. Dat was zo verschrikkelijk. Gewoon de onzekerheid maakte het zo erg.

Maar om 17.33 was onze kleine er. Wel honderd keer zei ik: "ik ben zo blij dat je er bent, o ik ben zo blij" Het was zo'n bijzonder moment. Wel had ik gelijk het gevoel dat er iets niet klopte.Toen ze zeiden dat het weer een jongetje zei ik: o, gelukkig, nee dat bedoel ik niet, maar ik ben zo blij! Jammer genoeg mochten we niet naar huis omdat na de geboorte van de placenta mijn baarmoeder niet meer samen trok en ik dus veel bloed verloren had.

Jammer genoeg sloeg de blijdschap om in verdriet toen om 22.00 onze kleine jongen amper meer reageerde en zijn lipjes blauw werden. Door de stortbevalling (zat hoog, daalde in en werd geboren en dat in 3 min) was hij blauw (gestuwd) en ze zeiden dat zijn lipjes daardoor kwamen, maar dat bleek niet zo te zijn.

Om 23.30 moest hij naar de couveuze afdeling. Na 10 min werd ik terug gebracht naar mijn kamer met een moeder met een huilende baby naast haar bed. Zo verschrikkelijk.

Mij werd verteld dat slecht uitademde en verzuurde. De ct scan liet bloed bij zijn hersentjes zien en er waren mogelijk afwijkingen aan zijn hartje omdat zijn bloeddruk verschillend was. Zijn ademhaling was te traag en hij had mogelijk een aangeboren afwijking (later begrepen we dat ze het syndroom van down bedoelde). De volgden dag werd Dean naar de ic van het sophia kinderziekenhuis gebracht.

Dean dronk niet omdat hij heel veel vruchtwater had binnen gekregen. Hij kreeg een sonde en een infuus en na 3 dagen zag hij er uit als een kanarie door de afbraak van de blauwe plekken.

Gelukkig bleek alles van de bevalling te zijn en is de kleine jongen een gezonde actieve eigenwijze jongen van (bijna) 1 en hebben we morgen groot feest.