Medicijnrel

Vandaag zijn we bij de kinderarts geweest. Dean weegt nu 9325 gr en is 72 cm lang. Hij begint eindelijk lekker te groeien.

Verder heeft ze hem nagekeken en is hij weer helemaal gezond verklaard. Ook motorisch loopt hij helemaal op schema.

Wel vond ze het slapen nu echt niet meer kunnen. In de hoop dat het wat beter zou gaan heeft ze Nedeltran  voorgeschreven. Dit moeten we een week gebruiken en daar zou hij hopelijk iets sneller slapen.

Ik voelde me helemaal blij. Maar bij de apotheek werd er gezegd dat het niet aan kinderen onder de 2 werd voorgeschreven vanwegen het slapen/suffig worden. Ze overlegde met de apotheker en legde uit dat het een zwaar middel was  wat ze normaal alleen geven aan kinderen onder de 2 als ze eerst aan de monitor hebben gelegen om te zien of de dosering niet te hoog zou zijn en ze geen problemen zouden krijgen. Ik mocht het wel mee nemen maar het was op eigen risico en als ik het gebruikte moest ik wel regelmatig bij hem kijken of het wel goed ging.

Ik schrok er echt enorm van en heb thuis mijn kinderarts gebeld. Ik kreeg een assistente en die ging het overleggen. Binnen 10 min kreeg ik een telefoontje dat de arts het er niet mee eens was en ze ging overleggen met de apotheker, 40 min later hadden we de apotheker aan de lijn dat de assistente ons misschien onnodig bang had gemaakt en dat het wel gebruikt zou kunnen worden (mn man zei dat het een nogal vaag verhaal was voor hem). Weer een half uur later had ik onze kinderarts aan de lijn. Ze was woest. Ze was het absoluut oneens met wat er gezegd was maar ze snapte dat je als ouders die medicijnen nu niet zou willen gebruiken en wilde ons uitnodigen voor een gesprek om dit door te spreken. En we moesten niet met de medicijnen beginnen want daar moeten we wel vertrouwen in hebben. Ze zei dat ze heel boos was geworden op de apotheker en dat de assistente dat nooit had mogen gezeggen. Dat als ze zoiets zei hij haar moest ontslaan.

Ik ben wel blij dat ik er achter aan ben gegaan, maar voel me ook schuldig naar de assistente toe want ik heb het gevoel dat ze mij alleen maar wilde helpen.

Maandag hebben we een gesprek en gelijk een afspraak bij een psycholoog voor begeleiding met Dean zijn slapen. Ondertussen is het even een week doorbijten. Dean is nu ook weer flink aan het gillen. Zo moeilijk!