Drie stuks??
Ik heb gisteren even een kort berichtje gestuurd ipv een blogje na onze echo...en al de meest lieve berichtjes gehad, jullie zijn schatten van meiden...
De reden dat ik nog even met een blogje gewacht heb is dat we echt uitersten te verwerken krijgen en alles nog even moet bezinken...
Toen ik vorige week door de bloeding een echo kreeg was ik compleet gelukkig toen er twee prachtige hartjes te zien waren bij 6 weken...maar de schrik sloeg me om het hart toen mijn gyn erachter nog wat zag...nog 1, mogelijk 2 kloppende hartjes, moeilijk te zien door ook de cystes en vocht door overstimulatie...over die overstimulatie maakte ze zich toen ook wel zorgen omdat mijn torenhoge hormonen de boel aan het aanzwengelen waren...rustig aan doen dus...en een week tobben en piekeren thuis....
Gisteren waren er nog steeds vier hartjes, maar eentje was flink achter gaan lopen...4 dagen achter op de andere 3 en met een zacht kloppend hartje...deze blijkt bij de bloeding te zitten...de andere 3 doen het prachtig, nu 7 weken en 1 dag oud, er was al een vage vorm te zien en het hartje konden we zien en horen, magisch...
Met tranen in mijn ogen heb ik het bekeken, waarom nou zoveel? Mijn man kon alleen maar grijnzen, die had ook net een week gehad om de ergste schok te verwerken...
We zijn beide wel opgelucht dat er eentje aan het afhaken is...begrijp me niet verkeerd, al het leven is veel waard, maar drie is toch medisch wel een stuk verantwoorder dan vier en dit selecteert de natuur uit dus hier hebben we vrede mee...mijn gyn had vorige week het woord embryo-reductie laten vallen en daar heb ik dus echt slapeloze nachten van gehad...no way, dat lijkt me echt afschuwelijk! dit maakt de keuze voor ons makkelijker, want 3 stuks heeft een groot risico maar gaat ook vaak zat gewoon goed...
Ik heb afgelopen week ook uiteraard de zelfverwijten langs gehad...want tenlotte had ik zelf mijn hormoonschema gemaakt en ik mikte juist op meerdere follikels, 6 stuks om precies te zijn, eentje was niet genoeg voor me...maar met ons afgelegde traject, met IUI's met ook 3-5 follikels ( de woorden van mijn gyn waren letterlijk 'u krijgt toch geen vierling'...), hormonen, IVF's en nu zowel vanuit Thailand als Belgie het oordeel dat het probleem in mijn eicellen zou zitten en het advies eiceldonatie is, dan is dit niet echt meteen het meest logische scenario...het voelt alsof we van het ene in het andere uiterste geworpen worden...mijn man was ook volledig op de hoogte van de poging en stond en staat er gelukkig helemaal achter...hij meent dat je zoiets als dit toch haast niet kunt verzinnen, gelukkig....
Volgende week hebben we weer een echo...ik zit pas op 7 weken dus we moeten afwachten wat erover gaat blijven, de periode van miskramen is natuurlijk nog niet aan ons voorbij...hoeveel het er ook mogen worden, we hebben besloten er het beste van te gaan maken...als we een fertiliteitstraject en miskramen samen overleven dan komen mijn man en ik hier ook wel uit...
Mijn man maakt zich vooral zorgen om zijn beperkte organisatietalent bij ineens drie kotertjes (zoals denk ik veel mannen minder bedeeld zijn dan wij dames..) en om mij...
Ik maak me vooral zorgen om vroeggeboortes en heb beelden van de iniminibabietjes met slangetjes op de IC nog op mijn netvlies staan van uit mijn opleidingstijd...dat kan ook met eenlingen maar elk kleintje meer geeft meer risico's...
Ik ben momenteel vooral doodsbang dat al het geluk ons ineens weer afgenomen wordt...nu eerst aftellen tot de 12 weken, dan zien we weer verder...
reacties (0)