Een nieuwe weg...
In mijn vorige blog haalde ik al even ons plan aan een draagmoedertraject in te gaan zetten....dit idee hebben we na onze vijfde miskraam in november langzaam uitgewerkt....we gingen naar Dusseldorf voor het immunologische stuk, naar Utrecht om een adoptietraject te starten en hebben tegelijkertijd dit laten lopen, oa naar Amsterdam naar een jurist geweest...Het feit dat na een IVF en PGD het opnieuw een miskraam werd gaf weinig hoop voor de toekomst...ik hield me vervolgens vast aan de immunoloog en zijn vertrouwen in vitamine D, omega-3, intralipideninfusen en prednison...ons voornemen was om na een zesde miskraam het draagmoedertraject in te gaan zetten...vervolgens liep ik bij de 2e IVF vast....de combi van alles met de prednison en reizen vanwege de infusen werd teveel...op een gegeven moment zat ik zo diep dat ergens tegenaanrijden als een reele, zelfs aantrekkelijk, optie voelde...en dan moet je opnieuw om de tafel en plannen aanpassen...
We hebben na de 2e IVf besloten het draagmoedertraject echt in te gaan zetten...omdat ik een baarmoeder heb zou Nederland geen optie zijn, zelfs al zou ik iemand in Nederland kunnen vinden....Amerika is een goede mogelijkheid maar voor maar weinig mensen betaalbaar...zelfs al zouden we de meest goedkope opties kunnen vinden dan is het financieel eigenlijk niet goed te doen en moeten we er flink voor de schulden in, en dat vind ik heel wat als je geen enkele garantie op succes hebt...We hebben de mogelijkheid van Thailand verder uitgewerkt....daar heb je ook zeer goede internationale ziekenhuizen en programma's die draagmoeders zowel lichamelijk als psychisch intensief screenen...natuurlijk willen deze dames er iets aan verdienen, maar ze mogen het bij sommige organisaties echt niet uit armoede doen...naast de screening krijgen ze goede medische zorg en begeleiding...je krijgt een profiel en foto maar bouwt geen persoonlijk contact op zoals in Amerika...maar eigenlijk vond ik dat na alle emotionele investering van de afgelopen jaren wel even prima eerlijk gezegd...we kwamen bij een organisatie terecht waar we een erg goed gevoel bij hadden, nog steeds prijzig, maar in een land als Thailand waar de verschillen zo groot zijn zit je zelf en de draagmoeder dan voor dat geld echt op de allereerste rij.....Thailand geeft veel meer juridische rompslomp dan Amerika, maar het werd toch onze keuze...
Ik moet aan het einde van de week mijn ongi krijgen....bloedprikken en starten met de stimulatie kan ik Nederland, op dag 7 moeten we in Thailand zijn....dus er staat een vakantie naar Thailand gepland...alleen onze ouders en enkele goede vrienden weten van ons voorgenomen traject af...dat voelt goed zo, ondanks dat ik het graag hier kwijt wil, vind ik het te prive om aan de grote klok te hangen...ik ben erg blij met de superlieve reacties die ik op mijn vorige blogje kreeg, dat heeft me zo gesteund...ik kreeg nog een vraag of zelf zwanger worden dan uitgesloten is...nee, dat is het niet en ergens hoop ik in mijn hart intens dat ik dat wonder eens mee mag maken...maar doorgaan op de huidige weg trok ik niet meer en het feit dat onze gehele kinderwens van het meewerken van mijn lichaam af hangt sloopte me...
Momenteel switch ik heen en weer tussen veel positieve spanning en de angst dat ook dit traject weer tot veel teleurstelling en verdriet gaat leiden...maar we hebben de strijd om ouders te mogen worden van ons eigen kindje nog lang niet opgegeven...lief kleintje, je bent zo verschrikkelijk welkom, we doen er alles aan om jou de weg naar huis te laten vinden, al moeten we ervoor naar het andere eind van de wereld...
reacties (0)