De moed er proberen in te houden...
En vanochtend was het weer zover, weer de krampen, start bloedverlies etc......dwars door de utrogestan heen dus ineens ook minder vertrouwen dat dat ooit een eventuele volgende zwangerschap voor een volgende miskraam zou kunnen behoeden....
Afgelopen 1,5 week steeds erg wisselend wel en geen klachten....ook dagen met forse obstipatie, vroeg wakker en veel dromen, goede stemming, steekjes rond mijn navel, last van allerlei vieze geurtjes, gespannen en vollere borsten...en dan is het zo lastig je hoofd koel te houden en niet teveel te hopen want ik ken die klachten van eerdere keren.....maar ook afwisselend dagen met ineens diarree en afwezigheid of minder van de andere klachten...al 1,5 week als een jojo heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees....maar nu dus het definitieve, zelfs al zouden de klachten iets betekend hebben dan heeft het dus niet doorgezet.....en moeten we weer, voor de zoveelste maal, van voor af aan beginnen (nu met een eisporng weer in mijn dienstweek, wat nog nooit iets positiefs heeft opgeleverd...)....en dan nog maar hopen dat het uiteindelijk wel eens blijft zitten als ik dan dat felbegeerde positieve testje in handen heb.....
Weer dus de moed bij elkaar rapen, ik had zo besloten dat 2012 het jaar gingen worden door start van de uttrogestan....maar ik moet mijn vertrouwen in mezelf en de toekomst nu al weer bij elkaar rapen....wat nou als dit het is? dat onze grote wens nooit waar zal worden ondanks een jarenlange strijd? Ik heb de neiging te janken en gillen als dat gevoel maar even indaalt....een van mijn beste vriendinnen had gisteren een goede 12 weken echo, twee collega's staan op springen en de vrouw van eentje is net bevallen....ik kan me weer opmaken voor veel bevallings- en babyverhalen zowel prive als op mijn werk....wat doet het toch pijn, elke keer het verlies en die knagende onzekerheid over de toekomst, ookal neem ik me nog zo voor vertrouwen te hebben en me er niet door te laten beheersen.......
reacties (0)