Leuven, miskraam en beste vriendin
Vorige week naar Leuven. Nog ergens een klein sprakje hoop dat ik nog zwanger was al was de test in de ochtend lichter, maar de bloeduitslag liet zien dat het voorbij was. Deze keer binnen een week de HCG weer mijn lichaam uit, heeft van het begin af aan nu niet goed gezeten dus. Met de utrogestan gestopt (dat kenneijk de bloeding wel tegen hield) en 2 dagen later kwam een zeer zware menstruatie. In Salzburg enkele dagen zeer emotioneel geweest en toen getracht mijn hoop voor de toekomst terug te vinden....wat geholpen heeft is dat zowel mijn man als moeder er van overtuigd zijn dat het er volgend jaar om deze tijd anders voorstaat...het is nergens op gebaseerd, maar je moet je ergens aan vasthouden en hun stellige vertrouwen geeft me kennelijk moed.....
De professor in Leuven op 15/12 was vriendelijk en oogde bekwaam. Hij herhaalde dat er niets bewezen effectief is bij herhaalde miskraam zonder duidelijke oorzaak. Wel kunnen ze nog een hysteroscopie met biopt bij mij en semenonderzoek bij mijn man doen maar de kans dat hier iets uitkomt is klein. Momenteel wil ik ook ff geen ingrepen eerlijk gezegd, dat kan altijd nog....
Wel was hij positief over de utrogestan die ik gebruikte. Hij vond het tweede deel van mijn cyclus erg kort (ca 12 dagen, soms maar 9-10 dagen een hoge temp) en stelde voor dit al ca 6 dagen na mijn ovulatie te gaan starten net zolang totdat ik ongesteld word. Of, in het gunstige geval, tenminste tot een eerste goede echo, eventueel de eerste 12 weken. Het is niet bewezen maar hij scheen er in combinatie met "tender loving care", het nauwkeurig opvolgen met HCGbepalingen en echo's, goede ervaring mee te hebben. En ik grijp elke strohalm aan!
Die dag belde ik ook met 1 van mijn beste vriendinnen. Nadat ik mijn verhaal verteld had gaf ze me aan iets te moeten vertellen maar het nu wel moeilijk te vinden...tja, dan voel je het al aankomen...ze is nu 6-7 weken zwanger. Ik gun het haar waanzinnig, ze is al bijna 2 jaar bezig en is een geweldige meid en gaat een geweldige moeder worden...maar wat deed dat toch pijn ineens, ik had dit zo ontzettend graag samen meegemaakt! Nu moeten zien hoe zij zwanger is, bevalt, een kindje heeft terwijl het mij zoveel verdriet doet...het lijkt net of de druk om snel zwanger te worden torenhoog gestegen is nu!
Ik heb me de afgelopen dagen samen met mijn man in Slazburg wel iets bij elkaar kunnen rapen. Wie zegt dat 2012 ons jaar gewoon niet wordt?!? We moeten toch ergens vanuit gaan, ik zie het bij mijn vriendin, bijna 2 jaar bezig en ineens gaat het goed...dat kan ook na zoveel miskramen bij mij....mijn man en moeder hebben al hun vertrouwen in de utrogestan gelegd....ik vind het angstig, wat als het nou niets doet? Deze keer heeft het niet mogen baten, maar deze zwangerschap was anders, de anderen leken goed te gaan tot ineens mijn kwalen afnamen en bloedverlies kwam bij een heel hoog HCG...had het mijn eerdere miskramen wel kunnen voorkomen? Ik zal het nooit zeker weten, maar dat maakt ook niet meer uit als het in de toekomst maar goed komt......Wat is die onzekerheid toch vreselijk, ik zou willen dat ik een klein puntje van het gordijntje naar te toekomst even kon oplichten....
reacties (0)