Vanochtend vol goede moed naar mijn werk, nog drie daagjes en dan naar de professor in Leuven en weer acupunctuur, nog een dag onderwijs en dan een weekje vrij en lekker met mn mannentje naar Salzburg....nam mezelf voor niet te gespannen te zijn over de prille zwangerschap en blokje voor blokje te gaan aftellen, eerst de eerste week door, dan naar de eerste echo, etc....
Vanochtend nog even een zwangerschaptest herhaald, duidelijk wel een streepje maar niet zo vreselijk veel donkerder dan 2 dagen geleden, wat me wat tegenviel....weer de moed bij elkaar geraapt, het betekende vast niets....vervolgens op het werk minder kwalen en geen obstipatie meer, tja,zal er ook wel ff bijhoren...sinds gisteren al toename van buikkrampen, maar ook dat lees ik vaker.....totdat ik even later naar de wc ging en wat bloed in mijn inlegkruisje vond....en toen was het dus volledig gebeurd met me....kon alleen maar trillen en huilen, was er van overtuigd dat het verloren was....heb al 3 maal alle fases van hoop en vrees meegemaakt, telkens met maar 1 conclusie: alle hoop voor niets!
Een collega met wie ik goed contact heb wilde me per direct naar huis sturen maar heb mijn ochtendpoli nog even afgewerkt...moet bekennen dat ik de mensen (op een vriendelijke manier) weer zo snel mogelijk mijn kamer uit heb geprobeerd te werken...en had net een intake van een vrouw die haar zoontje van een jaar bij zich had, nou dan kan je wel gillen!
Inmiddels zit ik dus op van de zenuwen thuis, nog steeds met flinke buikpijn....maar ik begin wat te twijfelen of het bloed ook eventueel van een aambei (gek praatje, sorry...) zou kunnen zijn gekomen, nu geen vaginaal bloedverlies gehad sindsdien....en mijn collega opperde al een innestelingsbloeding....maar hopen heb ik al driemaal tevergeefs gedaan....ik kan alleen maar janken van de zenuwen en angst dat dit weer mis zou gaan....en kan zo weinig hebben voordat ik volledig de ellende inschiet!
reacties (0)