Ik zou willen dat ik weer eens een vrolijk blogje kon schrijven, kan me alleen maar bedenken dat iedereen mijn gezeik zo langzamerhand wel zat zal zijn......en dat is nou net een beetje het punt, ik doe zo hard mn best niet alles door een donkere bril te zien, maar het blijft maar knokken tegen hoe ik me echt voel.....
Eerst was ik ongeveer drie weken per maand wel ok tot vrolijk, een week per maand somber en pessimistisch, maar dat lijkt nu om te keren sinds mijn derde miskraam....ik probeer het optimisme weer uit mijn tenen te halen, te bedenken dat mijn tijd wel komt, kinderen hebben echt niet ideaal is en ik moet genieten van mijn vrijheid, vakanties, leuke uitjes en ongestoorde nachten zolang als het kan.....maar het lukt me gewoon niet....ik voel me somber, leeg, verdrietig en sleep me met moeite 's ochtends mijn bed uit...net een redelijk week gehad om vervolgens weer dat gat in te duiken.....
Volgende week ga ik een weekje met mijn moeder naar Malta, keek ik erg naar uit....maar ik kan het idee dat dan net mijn eisprong op dag 6 valt niet uit mijn hoofd zetten, elke maand zo voelt als een langere lijdensweg....ik weet rationeel dat ik ervan moet gaan genieten, dat nog niemand goed zwanger is geworden van depressief doen en ik het zo eerder belemmer dan bespoedig....en zo verpest ik het ook voor mijn moeder.....maar het lijkt of mijn gevoelens toch echt iets anders met me voorhebben dan mijn ratio...
En schuldig dat ik me voel, tegenover mijn man dat ik hem geen kind kan geven, tegenover mijn moeder dat ik haar geen oma kan maken......het voelt alsof iedereen voldoet behalve ik....gisteren is er een nieuwe collega begonnen, hoogzwanger van nummer twee, stralend en blakend zwanger...ik liep 's middags naar de auto en ik kon wel gillen! Was ik maar eerder begonnen met kinderen.....ik blijf het mezelf verwijten....
Ik krijg ook steeds meer de angst dat mijn man er de brui aan zal geven en dat help ik vast niet mee op deze manier, ookal blijft hij me vertellen dat het echt niet zo is.....ik wil niet verder afglijden en al helemaal niet aan pillen ofzo, ik wil weer de draad oppakken en verder leven...ik had voor mij kinderwens een prima leven, maar nu wordt alles erdoor beheersd...
En intussen maar proberen mijn werk goed te doen, mijn sociale leven vol te houden en alsmaar te blijven lachen....maar ik voel me vreselijk....en me een mislukking omdat het me niet lukt die knop omgezet te krijgen en vrolijk en wel de moed erin te houden...
reacties (0)