Gevecht tegen mezelf

Ik zou willen dat ik weer eens een vrolijk blogje kon schrijven, kan me alleen maar bedenken dat iedereen mijn gezeik zo langzamerhand wel zat zal zijn......en dat is nou net een beetje het punt, ik doe zo hard mn best niet alles door een donkere bril te zien, maar het blijft maar knokken tegen hoe ik me echt voel.....

Eerst was ik ongeveer drie weken per maand wel ok tot vrolijk, een week per maand somber en pessimistisch, maar dat lijkt nu om te keren sinds mijn derde miskraam....ik probeer het optimisme weer uit mijn tenen te halen, te bedenken dat mijn tijd wel komt, kinderen hebben echt niet ideaal is en ik moet genieten van mijn vrijheid, vakanties, leuke uitjes en ongestoorde nachten zolang als het kan.....maar het lukt me gewoon niet....ik voel me somber, leeg, verdrietig en sleep me met moeite 's ochtends mijn bed uit...net een redelijk week gehad om vervolgens weer dat gat in te duiken.....

Volgende week ga ik een weekje met mijn moeder naar Malta, keek ik erg naar uit....maar ik kan het idee dat dan net mijn eisprong op dag 6 valt niet uit mijn hoofd zetten, elke maand zo voelt als een langere lijdensweg....ik weet rationeel dat ik ervan moet gaan genieten, dat nog niemand goed zwanger is geworden van depressief doen en ik het zo eerder belemmer dan bespoedig....en zo verpest ik het ook voor mijn moeder.....maar het lijkt of mijn gevoelens toch echt iets anders met me voorhebben dan mijn ratio...

En schuldig dat ik me voel, tegenover mijn man dat ik hem geen kind kan geven, tegenover mijn moeder dat ik haar geen oma kan maken......het voelt alsof iedereen voldoet behalve ik....gisteren is er een nieuwe collega begonnen, hoogzwanger van nummer twee, stralend en blakend zwanger...ik liep 's middags naar de auto en ik kon wel gillen! Was ik maar eerder begonnen met kinderen.....ik blijf het mezelf verwijten....

Ik krijg ook steeds meer de angst dat mijn man er de brui aan zal geven en dat help ik vast niet mee op deze manier, ookal blijft hij me vertellen dat het echt niet zo is.....ik wil niet verder afglijden en al helemaal niet aan pillen ofzo, ik wil weer de draad oppakken en verder leven...ik had voor mij kinderwens een prima leven, maar nu wordt alles erdoor beheersd...

En intussen maar proberen mijn werk goed te doen, mijn sociale leven vol te houden en alsmaar te blijven lachen....maar ik voel me vreselijk....en me een mislukking omdat het me niet lukt die knop omgezet te krijgen en vrolijk en wel de moed erin te houden...

518 x gelezen, 0

reacties (0)


  • dorothee

    lieve meid,

    je schrijft op wat ik denk en voel. dank je wel.
    ik weet zeker dat het een keer goed moet komen.

    hier kun en mag je je verhaal kwijt. iedereen leeft met je mee.

    hele dikke knuffel en rust in de zon.

    liefs Do

  • mammie22

    Hey meis,

    Allereerst; je mag hier altijd je hart luchten! Dat moet je echt blijven doen! Dan ben je en je verhaal kwijt en wij kunnen je proberen weer wat positieve energie te geven!
    Waar jij op dit moment doorheen gaat/moet is ook gewoon onwijs zwaar! Het is zo oneerlijk...het had zo anders kunnen en moeten zijn...het is dus helemaal logisch dat je je zo voelt. Wat jij de afgelopen tijd hebt moeten incasseren is niet niks. Je mag boos zijn, verdriet hebben!
    Misschien moet je toch een keertje met iemand gaan praten....gewoon om je te helpen, om je verhaal kwijt te kunnen en uit te huilen!
    Ik kan me zo goed voorstellen hoe moeilijk je het hebt! Maar ook ik heb meerdere miskramen gehad en toch een gezonde zoon!
    Ik vind het al moeilijk om positief te blijven, terwijl wij al gezegend zijn met 1 mooi jongetje!

    Ga lekker genieten van je vakantie met je mama! Je verdient het! Probeer wat op te laden door de zon en er een mooie week van te maken!

    Ik denk aan je en duim voor je dat het snel allemaal goedkomt en dat je hier alleen maar sterker uit mag komen!

    Veel liefs

  • linda19091979

    Hey meis,

    Je moet en mag jezelf geen verwijten maken, jij kunt er niks aan doen lieverd! Ik snap dat het zo af en toe voelt, maar het is niet jouw schuld! Ik kan me ook voorstellen dat je het vertrouwen af en toe kwijt bent, maar probeer je man toch te geloven als hij zegt dat hij er niet de brui aan zal geven... En ik vind jouw blogjes geen gezeik, ik kan me heel goed indenken dat je het kwijt moet. Het is ook niet niks allemaal! Ik hoop dat je toch een beetje van je vakantie kunt genieten en ik hoop nog veeeel meer dat we straks allemaal een positief bericht van je krijgen :-)! In ieder geval sterkte en hopelijk voel je je snel weer wat beter!

    xxx

  • *kris*

    Meis,
    Ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk heb je snel positief bericht. Ik wil je ondanks alles een hele fijne vakantie toewensen. De laatste keer dat ik zwanger was, had ik het ook niet verwacht omdat ik rond mijn eisprong ziek was geweest. Dus probeer ondanks alles toch te genieten van je vakantie met je moeder. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, ik heb zelf ook regelmatig momenten dat ik helemaal depri ben, maar ik probeer toch van alles te genieten. Liefs, Kris

  • shady

    Meis,
    soms vraag ik me ook af waarom ik niet eerder bent begonnen met kinderen......
    Schat probeer minder op te concentreren en geeft de moed niet op. Blijven van elkaar en van sex genieten. Laat gaan en binnen de kortste tijd gaat het lukken. Ik ben 42 en geeft de moed niet op wij blijven geloven dat wij ook aan de beurt komen. lees mijn blogs

    dikke knuffels

  • noiram

    Weet precies wat je bedoelt.Soms is het zo moeilijk om de energie weer te vinden en positief te blijven.Misschien is het weekje vakantie wel even goed voor je.Even een andere omgeveing en even lekker ontspannen.Wil je heel veel sterkte en succes wensen.Komt vast allemaal goed.Dikke kus Marion xxxxxxxxxxxxx

  • daniest

    Misschien is dit wel het moment om er met iemand over te praten (dan hoef je zeker niet gelijk aan de pillen hoor). Misschien lucht het je op en krijg je goede raad. Praat er ook veel over met je man, ondanks dat je voelt hem ermee lastig te vallen, het is wel belangrijk. Meis, ik vind het zo sneu voor je hoe je je voelt. En dan ook nog zwangeren om je heen en deze site... Maar vergeet nooit dat je hier lekker weg kanklagen, typ je profiel er maar mee vol als het jou helpt en oplucht!
    Misschien dubbel, maar ik wens je toch een hele fijne ontspannen vakantie naar Malta. Laat het zonnetje je opladen en ga leuke dingen doen met je mams! Sterkte meis!!!

  • me0985

    ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, vind het zo sneu voor je!kunnen ze je niet in het zh gaan begeleiden?ik hoop dat je toch ook van je vakantie kan genieten!liefs dikke knuuf!

  • Made by M

    Oh meissie ik leef echt met je mee en herken me ook in jou gevoelens! Zo moeilijk positief te blijven! Maar t is allemaal niet niks wat je hebt meegemaakt... Van hier uit een dikke virtuele "HUG"!

  • saar-tje

    lieve schat, ook ik hier kan jou gevoel zo goed begrijpen. waarom lukt het niet, waarom voel ik me zo rot, ik wil leven en niet alleen een leven LEIDEN... masker op, thuis masker af... op een gegeven moment ben je op, het lukt niet meer.. je kunt alleen nog maar huilen en sip zijn, daarom is het zo fijn en belangrijk om je man naast je te hebben staan, waar je op kunt steunen, huilen waar je boos op mag worden van onmacht. jullie hebben nu 1 doel, en dat is mama en papa worden.
    ik voel mijzelf ook soms lichtelijk deppresief worden, end aarom heb ik ook hulp gevraagd via de gyneacoloog, ze zei dat die zorg wordt geregeld en hoort bij het proces waar wij aan mee doen. de medische molen. ziekenhuis in, ziekenhuis uit. leugens op het werk, echt vreselijk.
    zorg goed voor jezelf, want als jij niet in orde bent, houdt dat een heleboel tegen.
    het is niet erg om te gaan praten met iemand, al is het alleen maar omjezelf even te uitten even de gedachtes uit te spreken, hard huilen jammeren balen! het is fijn om hier op BB dit al een beetje te kunnen.
    maar echt meid, denk aan jezelf en houdt moed!
    HOUDT MOED, het komt echt goed........ een digitale dikke knuffel voor jou

  • zonnebloem81

    Jeeeeemig meid. Ik geloof niet dat iemand op dit forum jou een zeurpiet kan vinden. Daarvoor is je verhaal te treffend. Ik raak er in ieder geval erg door geraakt, zo puur omschreven en daardoor zo inleefbaar. Dat het je in zijn greep heeft is lastig, maar volgens mij niet te voorkomen. 1 mk vond ik al te zwaar voor woorden. Jij had er 3... Ik vind je echt een kei dat je nog altijd zo dicht bij je gevoel staat. Je had ook volledig afgestompt kunnen zijn. Dat jij je downgevoelens zo goed weet te bewoorden is een kwaliteit. En ik kan alleen maar duimen dat jouw zon snel blijvend mag gaan schijnen. Ik geloof er zeker in, en duim voor je dat het snel weer goed komt allemaal.

  • caky

    Ach lieverd, het is ook zo zwaar. Zit vandaag ook op de bank een potje te huilen, weet zo goed wat je bedoelt. Een dikke knuffel en hoop dat een weekje Malta je wat opvrolijkt.

  • Bloem28

    lieverd, aan jou ligt het niet hoor! probeer niet zo streng voor jezelf te zijn. je man houdt van je, maar je moet ook van jezelf houden! ik denk aan je en hoop dat er snel een lichtpuntje in de vorm van een klein knipperlichtje in je leven mag verschijnen! kus

  • Lie

    Lieve Danika toch. Ik ben blij dat je zelf inziet dat een nieuwe zwangerschap je leven beheersd. Pas goed op jezelf, want als je zo doorgaat ga je er echt aan onderdoor meid. Ga genieten van je vakantie op Malta...pak die rust, dat zal je goed doen. Een vakantie met je moeder tijdens je eisprong is een gemiste kans, maar je kunt niet anders doen dan je erbij neerleggen. Het nu aan jezelf denken is echt veel belangrijker. Misschien helpt de rust op vakantie juist wel bij een volgende poging. Maar nogmaals: pas goed op jezelf en ga genieten!

    Veel liefs

  • mamaongeduld

    Lieve meid, wat herken ik mezelf hierin in het begin van het jaar. Diep in de put, niks kon me meer vrolijk maken. Ik voelde alleen leegte en pijn van binnen en dat straalde ik blijkbaar ook uit, want ineens zegt iedereen dat ik er weer goed uit zie, hoezo weer?

    Ik ben toen naar een psycholoog geweest om mijn gevoel een plekje te geven. Maar ik vond niet dat ik er iets aan had. Ben er maar een keer geweest. Maar ik kampte niet met schuldgevoelens. Ik voelde me wel wanhopig en rot van binnen.

    Kon ik je maar helpen. Ik weet ook niet hoe het tij gaat keren. Pas als je blijvend zwanger bent zul je je weer helemaal gelukkig voelen maar ja, je leeft nu. Niemand weet wat de toekomst voor ogen heeft en om nu doodongelukkig te zijn totdat ... ja totdat wanneer? Totdat je zwanger bent? Totdat je in de overgang bent?

    Ik weet het ook niet lieverd, maar ik weet wel dat je je ongelooflijk ellendig hierdoor kan voelen en dat niks maar dan ook niks helpt. Bij mij hielp soms tijdelijk even keihard huilen. Genieten van de zon. Je verdiepen in andermans ellende zodat je eigenl ellende alleen maar mee lijkt te vallen.

    Pfffffffffffffffff, ik hoop gewoon dat je snel weer zwanger bent. Het moeder gevoel is gewoon alles overheersend. Kom op meid, je moet door!