Verdrietig
Fijn hoe iedereen me de afgelopen dagen een hart inder de riem heeft gestoken. En lang hield ik de hoop dat het goed ging komen.
Sinds gisteravond is die hoop echter vervlogen. Begin nu heftig te "menstueren", inclusief al wat bloedstolsels.
Mijn temperatuur is gedaald, mijn zwangerschapskwaaltjes voorbij en het voelt "alsof ik leegbloed".
Klinkt dramatisch maar ik had misschien niet verwacht dat het zo'n impact zou hebben. Dat ik het rationeler zou kunnen benaderen, "het zal wel goed zijn want er is vast iets mis geweest".
Heb gisteren een groot deel van de dag gehuild, begon vanochtend weer toen ik wakker werd.
Elke keer als mijn moeder belt kan ik nauwelijks mijn zinnen afmaken.
Sinds een uur ofzo lijk ik iets meer rust te krijgen erin en weer iets te gaan denken aan hoe nu verder.
Morgen in ieder geval de VK bellen wat eventuele stappen zijn om te controleren. Niet dat er iets te redden valt maar volgens mij moet het wel zeker zijn dat alles goed weg is....
En dan weer volop me naar de toekomst richten. Ik weet dus dat ik zwanger kan worden, maar twijfels ontstaan nu of ik het kan blijven....maar dat zal ik van me af moeten zetten, dit overkomt vele vrouwen....
Voor me staat het knuffeltje dat ik al van mijn moeder kreeg, die was ook in alle staten, haar eerste kleinkind... En mijn man zit natuurlijk ook met zijn stuk verdriet, al doet hij er alles aan om mij te troosten.
Dat zo'n korte zwangerschap al zo'n indruk maakt, het lijkt me onvoorstelbaar haast hoe het is om een kind in een verder stadium te verliezen...
Ik sprak net een erg goede vriendin en die gaf me lof dat ik al zo sterk erover klink....ben er sinds vrijdag toch al afscheid van aan het nemen geweest denk ik en zeker sinds gisteren, probeer nu vooral vooruit te gaan kijken....
reacties (0)