12 weken
3 Maanden, wat een mijlpaal! Het gaat zo hard dat mijn herinnering stil lijkt te staan. Zo lijkt mijn bevalling echt nog geen 3 maanden geleden, en dat ze maatje 50 aan kon lijkt ook als de dag van gister. Maar de realiteit is anders, ze draagt meer 62 dan 56. Ze ontwikkeld enorm de laatste weken. Ze brabbelt gezellig terug als je tegen haar kletst. Ze vindt kleuren, vormen, geluidjes en beweging heel bijzonder en kijkt dan ook nieuwsgierig naar wat er om haar heen gebeurt. Als mama eet kijkt ze verwondert naar mijn mond, als ze de tv ziet kijkt ze alsof ze een wereldwonder meemaakt en als ze papa ziet begint ze te lachen. Ze lacht zo lief, soms met een klein geluidje.
Ze knijpt haar handje om alles wat er in valt. Van pink tot speenlapje, van knuffel tot mama's haren. En ze houdt het goed vast, sterke dame! Ze wilt het liefst recht op gehouden worden, liggend op je armen daar houdt ze niet van. Alleen om te drinken. Ze vindt het leuk als ze overeind wordt getrokken in zithouding, dan trekt ze zichzelf aan je op. Zo leuk om te zien!! Dan geniet ze van de complimentjes die we frequent geven.
3 maanden betekend ook dat ik weer aan het werk ben. Ik heb nu 3 dagen gewerkt, poeh dat valt niet mee. Ik heb ruim 16 weken niet op de klok gekeken, en nu stap ik in een wereld van tijd, drukte, verplichtingen en deadlines. Een ware wake-up-call die mij niet aan staat. Ik vind het heerlijk thuis, verveel mij geen minuut. Maar het moet nu eenmaal, ik moet er even doorheen en wennen. Ik heb de kleine afgelopen donderdag 9 februari voor het eerst naar de gastouder gebracht. s' Morgens deed ik altijd rustig aan, maar nu moest ik opschieten. Zelf opstaan, douchen, aankleden..Onze meid uit bed, voeden, aankleden, in de maxicosi vastzetten. Toch nog maar wat bijkolven...check, alles is gereed en ik kon gaan. Ik kwam toch wat verward bij de gastouder aan, maar dat begreep ze wel. Ik heb gelukkig een hele lieve gastouder die mij geruststelde. Aan de ene kant ben je heel praktisch bezig met al het geregel, en aan de andere kant voel je de emotie van het achterlaten van je kindje. Bah, waarom is geld ooit uitgevonden?!
Ze was in slaap gevallen tijdens het autoritje, dus ik heb haar zachtjes gedag geknuffeld en ben met tranen in mijn ogen weggegaan. Op werk viel het mij uiteindelijk mee, ik had afleiding en heb slechts 1x naar de gastouder gebeld hoe het ging. Ze deed het erg goed, was vrolijk, at en sliep goed. Gelukkig kon ik mij daardoor concentreren op de werkvloer en mijn come back.
De volgende dag had ik meer stress. Het kolven ging redelijk op werk, maar te weinig. Ik kolf zo'n 100 ml per kolfbeurt. Ik ervaar dat dit te weinig is als ik de volgende dag 3 flessen moet achter laten bij de gastouder. Een buffer in de vriezer heb ik niet, ik dacht dat het wel los zou lopen. Ik dacht ook dat een kolfbeurt gelijk stond aan een volwaardige voeding, maar nee, ik heb mij vergist. Een kindje tapt toch wat meer uit je borst dan een machine.... Dus vrijdagmiddag ben ik tijdens de lunch en kolftijd naar haar gereden om haar te voeden. Dit maakte de dag erg onrustig, maar het kon niet anders. Zij heeft er geen last van gehad, ze was weer even met mama en dat is altijd goed ;-)
Overigens merk ik dat het kolven energie, concentratie, geduld en tijd vraagt. Ik voel mij al snel schuldig op werk als ik een half uurtje zit. Het toeschietreflex komt vaak pas na 10 minuten :-( Ik kijk naar een foto van de kleine, speel soms een filmpje van haar af op mijn telefoon en denk aan haar, maar dit blijft kunstmatig en anders dan haar live voeden. Ik hoop het vol te kunnen houden, ik wil haar minimaal een half jaar borstvoeding geven.
Nu ben ik weer een paar dagen thuis en kolf ik tussen iedere voeding door. Maar het is niet makkelijk, beetje bij beetje krijg ik een flesje a 180 ml per dag vol. Ik heb eigenlijk geen idee of dit weinig, gemiddeld of veel is, maar ik ervaar het als moeizaam.
Een nieuwe fase, met alle leuke, mooie en grappige dingen en natuurlijk de situatie waar we weer aan moeten wennen. We genieten van onze mop, ze is geweldig!
reacties (0)