Bevallingsverhaal
Dinsdagavond 15-11 klokslag 00:00..ik voelde mijn eerste wee. Het was duidelijk een ander soort kramp, en het straalde direct uit naar mijn onderrug. Ik ging op mijn bedrand zitten en zei tegen mijn vriend dat ik sterk het vermoeden had dat het was begonnen. Nog geen 10 minuten later de volgende wee, weer een rugwee. En zo hield ik het een half uur uit, maar ze kwamen steeds vlotter achter elkaar. Mijn vriend hield een kruik in mijn rug, echt een geweldige tip! De warmte was heel fijn tijdens de weeen. En tegendruk, oh wat moest mijn vriend hard drukken in mijn rug. Toen hij zelf kramp kreeg en trillende handen, zijn we overgestapt op zijn voeten haha. In een razendtempo zat ik op weeen van een minuut en elke 3 tot 5 minuten.
Toen ik 02:00 om de 3 minuten weeen had, is mijn vriend de vk gaan bellen. Ze was blij te horen dat ik goede weeen had en ze zou er over een uur zijn. Ik zei tegen mijn vriend dat ik maar uitging van 2 a 3 cm ontsluiting, dan kon het altijd meevallen. De weeen kwamen steeds heviger en sneller achter elkaar. In de korte tussenpozen maakte mijn vriend een nieuwe warme kruik, pakte al vast de koffer, en rende vervolgens weer naar mij om tegendruk te geven. Wat een teamwork!
Om 03:00 was de vk er en voelde mijn ontsluiting..."nou, dat gaat zeker snel en goed, je hebt maar liefst 8 cm ontsluiting en we moeten naar het ziekenhuis!" Poeh, verbazing en opluchting dat ik al ver was, en tegelijk het zware idee van de tocht naar beneden (appartement) en in de auto naar het ziekenhuis. De weeen kwamen inmiddels om de minuut en waren echt pijnlijk. Ik riep direct dat ik dat nooit meer ging halen, maar de vk wist mij te overtuigen en ik gaf mij over aan haar deskundigheid en ervaring. Schoenen aan, spullen mee en naar beneden. 1 wee in het trappenhuis en 2 in de auto. Voeten tegen het desboard om mij in de stoel te drukken (achteraf hilarisch!).
Om 03:45 in het ziekenhuis...inmiddels met het bekende 'poep-gevoel' wat steeds sterker werd. De vliezen werden gebroken...Maren had in het vruchtwater gepoept. Direct 3 zusters erbij. Er werd een draadje op Maren haar hoofdje geplaatst om te kijken hoe ze het maakte. Gelukkig ging het prima met onze meid. Ik had 9,5 cm ontsluiting en moest daarom nog even de persweeen wegpuffen...nou, dat is een bijna onmogelijke taak. Mijn vriend stond aan het hoofdeind en hielp gradioos goed mee met het puffen, steunen en stimuleren. De arts hielp mee tijdens een wee om met haar vingers het laatste randje weg te werken. Ik zei direct na de wee "ik heb niks tegen jou, maar ik haat je vingers!" Haha.. Het voelde zo venijnig, maar ik mocht meepersen om 04:20! Wat een oergeweld heeft Moeder Natuur daar voor uitgevonden. Ik wist niet wat mij overkwam en vond het best een beetje spannend en eng. De zusters begrepen dat goed en stelden mij erg gerust. Het is echt waar wat ze zeggen over bevallen, je moet goed luisteren naar alle aanwijzingen. Na iets meer dan een half uurtje persen was ze daar!!! Ik had het fantastisch gedaan werd er geroepen. En zo snel voor een eerste kindje. Ik zag als eerste dat ze een meisje was toen ze op mijn buik werd gelegd. Prachtig!!! Mooi roze en ze huilde subtiel. Nog geen 10 seconden na haar geboorte keek ze mij aan met haar oogjes open en het was echt net of ze reageerde op mijn stem. Wat een wonder!!!
Alle testen werden gedaan bij haar en ik werd ondertussen gehecht. Niet ernstig of veel, maar toch wat scheurtjes. Het ging ook allemaal zoooo snel. De kleine meid had ineens haast na 40w2d zwangerschap haha.
Weer 5 uurtjes later vertrokken we met z'n drietjes uit het ziekenhuis...als trots gezinnetje!
reacties (0)