Mijn zwangerschap deel 2

Toen ik eindelijk thuis was van de maand durende ziekenhuis, moest ik een week later op controle.

Sinds ik wakker ben op de intensive care, had ik ontzettende hoofdpijn!

Geen idee hoe het kwam! maar het voelde alsof mijn schedel gebroken was en de helft van mijn hersenen los hing.

Bij de controle verwezen ze me weer door naar een neuroloog ( uroloog, neuroloog, gynocoloog, immunoloog, geen idee of ik het nu goed heb opgeschreven)

Deze heeft testen met me gedaan om te kijken of ik niet een beschadiging aan mijn hersenen had opgelopen.

Maar hij vond niks.

Ze hebben toen direct mijn bloed nagekeken en ik moest wachten totdat iedereen weer eens toestemde dat ik kon gaan.

Uren later kwam een vrouw binnen, die zegt : je kunt niet gaan, er is weer een verhoging in je bloed gevonden ( onsteking waarde of iets) en omdat je die pijn blijft houden in je hoofd willen we een MRI scan maken en je nog 2 dagen in de gaten houden hier.

Als je in het ziekenhuis opgenomen ligt, kom je sneller in aanmerking voor een MRI scan, omdat de wachttijden zo lang zijn.

En toen dacht ik, och god daar gaan we weeer !!!

Ik werd naar mijn kamer gebracht en moest daar maar wachten in de hoop dat iemand zijn MRI scan zou afbellen...

Dit kon nog dagen duren...

24 uur later was ik met mijn vriend even buiten gaan zitten bij het ziekenhuis

Toen ik boven kwam, merkte ik paniek.

De dokters waren al minuten naar mij aan het zoeken...want de MRI scan was vrij!!!

Ik kreeg op mijn donder omdat ik weg was geweest, maargoed..

Toen werd ik gebracht naar de MRI scan.... wat een vreselijk ding!!!

Een tunnel waar je in moest gaan liggen en in werd geschoven

Ik raak in paniek in kleine ruimtes , dus prettig was het niet.

Ik kreeg allemaal dingen om mijn hoofd, wat nog erger was.

Toen ik eenmaal erin zat, leek het alsof het een eeuwigheid duurde, maar het duurde maar 20 minuten.

Die scan maakte heeel hard geluid, een vrouw die af en toe wat door een microfoon sprak, maar erg sociaal was ze niet, want ik werd heel onzeker omdat ze niet zij wat me ging gebeuren.

Al mijn piercings moesten uit en toen zei die vrouw ineens, je hebt een beugel in je mond.

Schijnbaar kon ze dat zien.

Ik heb achter mijn tanden een beugel die je niet eruit kan halen....

Toen kwam ik erachter dat ik ook nog een tong piercing in had....ik had nog geen idee waarom je zulke voorwerpen niet in mocht houden, dus ik raakte in paniek...dalijk werd ik als een magneet omhoog getrokken of stond ik onder stroom ervan of verzin maar wat ( je gaat de raarste dingen in je hoofd halen)

De kleine in mijn buik was zoooooo eng aan het bewegen, ik was bang dat er iets mis was, ze duwde en porde zoooo ontzettend hard.

Geen idee of het door het harde geluid van het apparaat kwam of door die stralingen.

Alsof we werden gebakken in een magentron.

Ik heb mezelf zo erg moeten kalmeren in dat ding... anders zou ik eruit zijn gevlucht.

Toen dat eindelijk voorbij was, mocht ik nog niet naar huis, want we moesten wachten op de uitslag.

Deze kwam wel pas 24 uur later .... slopende 24 uur.

Toen de dokter eindelijk er was, zij hij dat ik geen tumoren had, geen hersenvliesonsteking, geen dit, geen dat, alles was goed want ze zagen niks.

Maar het kan zijn dat het een zenuw is, die afgekneld is op de intensive care en zelf zal afsterven...

Nou tot en met heden heb ik nog pijn aan mijn hoofd, wel godzijdank stukken minder.

Maar aanraken kan nog niet.

Gelukkig mocht ik erna naar huis.

Erna nog vele onderzoeken gehad, heel veel, bij elke specialist die er bestaat geloof ik op het ziekenhuis.

Maar niemand snap hoe het komt dat ik ineens zo ziek ben geweest bij de 2de opname.

Nu elke dag bidden, in de hoop dat ik niet nog een keer opgenomen wordt.