Vreugde en verdriet ligt helaas zo dichtbij elkaar

Vandaag was het dan zover.

Om kwart voor elf zouden we de 20weken echo hebben dus we waren al helemaal met zijn tweetjes aan het speculeren wat het kindje voor geslacht zou hebben. En waren super blij.

Nog geen uur van te voren belt mijn moeder, vond het wel gek want ze zou ook mee gaan en zouden haar in het ziekenhuis treffen.Normaal zou ze dan van te voren niet bellen.Nou ja ik neem vrolijk de telefoon op en mijn moeder zegt dat ze niet kan komen, tja het eerste wat in je gedachten schiet is dat ze zich helemaal niet lekker voelt. Helaas het was nog veel erger.

Ik heb verschillende pleegbroertjes en zusjes en die wonen nog bij mijn ouders. Mijn zusje is in de nacht van donderdag op vrijdag in haar slaap overleden. Ze had wel net een longonsteking gehad maar was eigenlijk weer beter aan het worden. Gisteravond had mijn vader haar gezegd dat ze lekker mocht uitslapen de volgende ochtend.Dit heeft ze dus eigenlijk heel letterlijk genomen.

 Het is zo onwerkelijk allemaal, ze was pas 19. wel met een beperking maar zo'n vrolijk en lief meisje. Oh en ook heerlijk ondeugend. Je kon gewoon niet om haar heen, met haar grote glimlach.

Uiteindelijk zijn we toch naar de echo gegaan, omdat haar eigen familie er ook nog maar net bij haar was en wij hun ook even de tijd wilde gegeven. Tja wel met lood in onze schoenen en gemengde gevoelens, want waar jij je net zo om verheugde lijkt nu zo onbelangrijk. 

Na de echo zijn we gelijk naar mijn ouders gereden. En wat was het een heftig dagje. Mijn pleegzusje was van turkse afkomst dus daar gaan begravenissen eigenlijk heel anders. De begravenisondernemer kwam en wilde haar eigenlijk gelijk meenemen.Zo gaat dat in de islam en dat begrepen wij wel maar tja wij wilde eigenlijk nog wel even de tijd hebben om afscheid te nemen. En aangezien we nog andere zusjes en broertjes hebben met een geestelijke beperking is het voor hun ook heel belangrijk om haar nog even te zien en proberen uit te leggen dat ze er niet meer is. Met veel moeite hebben we het kunnen rekken tot vier uur en zijn wij met een paar broers en zussen de andere kinderen op gaan halen op hun werk en dagverblijven. En eerlijk gezegd was haar familie er ook wel blij mee.Moeder heeft toch nog voor hun doen lang afscheid kunnen nemen en andere familie en vrienden van haar ouders ook. En toen was het vier uur. Een onwerkelijk moment. De begrafenisondernemer kwam weer en hij zij ook letterlijk afscheid nemen is klaar.oohhhh ik kan hem nog naar zijn keel vliegen als ik eraan denken.Hij was gewoon echt bot en daar had ook haar familie last van. Nou ja ik kan nog meer details vertellen maar dat zal ik jullie besparen. Ze is nu op het vliegtuig naar Turkije en wordt daar morgen begraven. ZE  IS WEG.Zo in een keer in een dag. En de wereld gaat gewoon door maar de onze staat nu toch echt even stil.

Pfff ben wel blij dat ik het op deze manier even van mij af heb kunnen schrijven.