Moederdag overleefd

Hoeraaa, moederdag is weer voorbij en we hebben het 'overleefd'!

Weken voor moederdag voelde ik al emoties iedere keer als ik op tv de commercials voor moederdag zag. Dit jaar kwam er nog bij dat er op tv speciale moederdagprogramma's en shows zouden worden uitgezonden. Weken van te voren werden deze al aangekondigd en iedere keer als ik zoiets op tv zag, leek het alsof ik een messteek in mijn hart kreeg.

En dit weekend was het dan zover; op zaterdag zou er bij ons in dorp een moederdagmarkt zijn en zondag was het moederdag. Gisterochtend ben ik eerst naar de moederdagmarkt geweest. Moeilijk, maar ik heb sinds vorig jaar besloten deze markt niet meer te vermijden, maar juist de confrontatie er mee aan te gaan. Ik mag verdrietig zijn en rouwen om mijn (sterren)kindjes. Ik mag ook op deze markt lopen, want ik ben ook moeder!!!

Net als vorig jaar spreek ik met mijzelf af dat ik op deze markt een mooi cadeautje voor mijzelf mag kopen. Ook koop ik die dag een kaars of kaarsjes die ik dit weekend speciaal opsteek om mijn kindjes te gedenken en om mijn 'moeder-zijn' te 'vieren' met een traan. Sinds vorig jaar houd ik dit ritueeltje in ere en dit wil ik blijven doen op moederdag.

Vorig jaar had ik een grote hartkaars en 7 kleine babyslofkaarsje gekocht, die mijn moederhart en mijn 7 sterrenkindjes symboliseerde.  Alleen was het nu zo, dat ik een paar weken tevoren van een medium had gehoord dat ik zeker 11 sterrenkindjes om mij heen had. Dit jaar heb ik dan ook besloten om1 grote heerlijke geurkaars te kopen en die heb ik gelijk bij mijn thuiskomst aangestoken. Ik vier namelijk niet alleen moederdag, maar een heel ik-ben-een-moeder-weekend.

Het moederdagweekend is voor mij een weekend vol emoties. Een weekend waarop ik rouw om de kindjes die ik heb verloren, die als engeltjes om mij heen zijn en waar ik dit weekend bewust zeg maar contact mee zoek. Ik let dan extra op kleine signaaltjes die ik vanuit 'boven' van hen krijg. 2 dagen geleden zag ik ineens een prachtig lichtblauw vlindertje in mijn tuin en wat denk je? Juist vandaag op moederdag, toen ik bij mijn moeder op visite was, kwam deze weer even op visite. In mijn moeders tuin bleef deze even op een plant zitten en vloog vervolgens weg. Verder waren er vandaag meer (koerende) tortelduifjes om mij heen dan anders.

Het gevoel is heel dubbel; blij omdat ik weet dat mijn sterrenkindjes om mij heen zijn en verdrietig omdat zij niet in levende lijve bij mij zijn. Wat zou ik ze toch graag in levende lijve willen 'voelen', even lekker met ze kunnen knuffelen. Dat zou toch mooi zijn; als je 1 x in het jaar een moment zou hebben met diegene die je hebt verloren, zodat je die even zou kunnen knuffelen. Even zo'n heel klein, speciaal momentje...

Een paar maanden terug had ik een rebornpop gekocht, die ik vast kan houden als ik daar behoefte aan heb/ troost nodig heb. Dit weekend heb ik 'savonds bij het tv kijken veel met deze pop in mijn armen gezeten, denkend aan mijn sterrenkindjes als een soort van tastbaar-maken dat zij bij mij zijn. Door de pop vast te houden, kon ik beter visualiseren alsof ik mijn sterrenkindjes vasthield en hen even mijn moedergevoel en liefde voor hen kon laten voelen............. 

Waar ik heel blij mee was, was de kaart die ik vond in de brievenbus toen ik terug kwam van de moederdagmarkt. Mijn schoonzusje (die zelf ook ongewild kinderloos is en meerdere miskramen heeft gehad), had mij een kaart gestuurd. Op de voorkant stond er een afbeelding van 2 knuffelbeesten (gezien van de achterkant), 1 groot knuffelbeest die een kleiner knuffelbeest omarmde. Daarboven stond de tekst; 'Ik denk aan je..." . Aan de binnenkant ging de tekst verder; 'op de moeilijkste dag van het jaar.'.  

Wat deed deze kaart mij goed! Lieve woorden van iemand die werkelijk begreep wat er in mij omgaat. Die begreep hoe ik mij voelde, juist op deze dag. Ik heb daarna een hele tijd met haar (mijn schoonzusje) op msn gepraat, even elkaar ondersteunen en elkaar moed inpraten in hoe wij moederdag een stukje prettiger voor onszelf zouden kunnen maken.

Na dit gesprek dacht ik goed in mijn vel te zitten, maar ineens overviel mij het gevoel van het alleen-zijn. Mijn man was aan het werk, mijn moeder was niet thuis, mijn liefzoon was bij zijn moeder, kortom ik voelde mij echt even Remi, alleen op de wereld. Ik voelde mij alleen en niemand om mij heen die mij kon troosten. De tranen bleven vloeien en ik besloot om naar buiten te gaan en met de hond te gaan wandelen. Even van de natuur genieten, mensen zien en alles van mij afgooien.

Helaas lukte mij dit niet helemaal. De bomen en de wind gaven mij rust, maar toen ik om de kinderboerderij heen wandelde kon ik mijn tranen niet bedwingen. Bij het zien van al het jonge grut dat daar rondliep (de lammetjes, de jonge geitjes en hertjes) werd ik geconfronteerd met mijn ongewild-kinderloos-zijn. Ik was jaloers op de dieren, want... waarom konden zij wel 'jongen' krijgen en ik niet? Na een paar keer diep ademhalen zei ik in mijzelf; oke, ik heb verdriet en ik mag dit voelen. Het moederdagweekend is mijn tijd van rouw.

Vlak na het wandelen kwam mijn man thuis van zijn werk. Afgesproken dat we 'savonds samen een film zouden gaan kijken. Even van elkaar genieten, voelen hoe blij wij mogen zijn dat wij elkaar 'hebben' en steun vinden bij elkaar...

Moederdag zelf is voor mij 'goed' verlopen. Ik heb samen met mijn man heerlijk in het zonnetje gezeten bij mijn moeder en heb genoten van mijn maffe broertje en 'zijn' kinderen, vooral van mijn nichtje van 4. Wat een lekkere tuttebol is dat! Wat zou het heerlijk zijn om zelf zo'n meidje in huis te hebben lopen....

Misschien mogen wij straks ook genieten van kindergekeuvel en kinderfratsen in ons huis als er straks een pleegkindje rondloopt/kruipt. Daar kunnen mijn man en ik bij voorbaat al van genieten en is echt iets om naar uit te kijken.

Maar voor nu moet ik zeggen; ik ben echt superblij dat deze moederdag weer voorbij is. Doodop van alle emoties ga ik nu lekker mijn bed in. Voor allen wil ik zeggen; Welterusten en tel je zegeningen!