Alweer 3 jaar geleden dat ik mijn eerste kindje met kerstmis verloor...

Nog een paar dagen en dan is het alweer 3 jaar geleden dat ik ons eerste kindje Pepijn verloor (mijn gevoel zij mij dat het een jongetje was). Ik heb hem verloren in de nacht van eerste op tweede kerstdag.

Wat is er veel gebeurd in die 3 jaar... En nog steeds is er verdriet. De kerstboom staat. Ik wordt blij van het kijken naar de kerstboom. Het geeft mij een warm gevoel en gevoel van hoop. Maar ook voel ik mij bedroefd. Bovenin de kerstboom hangt een klein knuffeltje waar ik achter op de rug jouw naam Pepijn en de datum dat jij bent 'geboren' heb geborduurd. Nu is het knuffeltje een symbool voor al mijn sterrenkindjes. Ik denk terug aan mijn eerste miskraam....

1e kerstdag 2008. We zaten bij mijn moeder kerst te vieren. Ik was er samen met mijn man. (mijn liefzoon was die week bij zijn moeder). Mijn broer was er ook samen met zijn 2 zoontjes. Wat voelde ik mij gelukkig en trots. Al wrijvend over mijn buik zaten we samen met mijn neefjes te gokken over wat het geslacht zou zijn van het kindje dat ik in mij droeg. Een uur later was mijn stemming totaal veranderd.

(Mijn neefjes waren toen gelukkig terug naar hun moeder om daar te eten). Toen ik naar de wc ging ontdekte ik (een soort van rondjes) bloed in mijn urine. Angstig riep ik mijn moeder (die vroeger kraamverzorgster is geweest) en zei haar dat ik mij zorgde maakte. Mijn moeder zei dat ik mij niet zo snel druk moest maken, het kwam namelijk wel vaker voor dat vrouwen wat bloedverlies hebben tijdens hun zwangerschap. Maar... ik was er helemaal niets gerust op.

Na het eten ging ik weer naar de wc. Angstig en op van de zenuwen keek ik naar het wcpapier,en ja hoor, weer bloed. In de wc lagen nog meer rondjes bloed dan de vorige keer. Ik raakte steeds meer overstuur en riep steeds; 'dit gaat niet goed, ik voel het'. Ik zat niet lekker meer bij mijn moeder en wilde alleen nog maar naar huis. We hebben nog snel 1 bakkie gedaan en zijn toen naar huis gegaan.

Vanaf dat moment ging ik steeds heel dwangmatig naar de wc om te kijken. Het bloeden werd steeds heftiger. Ik weet niet hoe ik die avond door ben gekomen. 's nachts sliep ik amper. Ik moest steeds uit bed om te plassen. Gelukkig had ik een po-stoel naast mijn bed staan (we slapen op zolder en omdat ik vaker moest plassen tijdens mijn zwangerschap en ik nachtblind ben was dit veiliger dan dat ik steeds 2 trappen af moest).

Toen ik midden in de nacht weer eens moest plassen voelde ik als eerste een 'plop' alvoor mijn 'plas' kwam. Mijn gevoel zei mij dat dit mijn kindje was. Om mijn man niet wakker te maken liep ik zachtjes naar beneden, zodat ik in de wc in het licht kon kijken. (ook om de emmer te legen, want die was al behoorlijk vol met wcpapier). Angstig keek ik in de emmer. En...ja hoor! Een piepklein kindje van 3 cm zag ik liggen. 

Wat nu??? Helemaal overstuur ging ik op zoek naar iets om mijn kindje in te doen en liep er mee naar mijn man. Huilende vertelde ik hem dat ik ons kindje was verloren....(Ik had gelukkig nog het besef om te bedenken dat ik ons kindje in 'iets' moest doen en heb niet in blinde paniek alles doorgespoeld door de wc).

Die dag (en de dagen) hierna heb ik echt in een vacuum geleefd. Ik was helemaal verdoofd. Niets kwam er uit mijn handen. Ik lag veel op bed en als ik al beneden was, dan liep ik steeds naar de koelkast om het urinemonsterpotje (gevuld met alcohol) eruit te halen, zodat ik naar ons kindje kon kijken. Ik had trouwens geen contact opgenomen met een huisarts of zo. Het was tenslotte kerstmis, er zou amper iemand te bereiken zijn en er was toch niets meer wat zij voor mij of voor mijn kindje nog zouden kunnen doen. Mijn kindje was nu toch al een engeltje...

(Zeg maar) 3e kerstdag zou mijn man zijn zoontje komen om bij ons vakantie te vieren. Toen hij samen met mijn man in zijn kamertje zat te spelen, zong hij; 'Er is een kindeke geboren op aard'. Ik brak.......... Ik huilde hartverscheurend want zo voelde het ook! Mijn kindje was ook met kerst geboren, alleen niet levend. Ons prachtige kerst-sterrenkindje Pepijn!

Nu is dit alweer 3 jaar geleden. Maar de pijn is er nog steeds. 7 sterrenkindjes zijn er nu om ons heen en nog steeds ben ik ongewild-kinderloos. Gelukkig is al het verdriet en de pijn niet helemaal voor niets geweest. Ik besloot andere lotgenoten te gaan helpen met zaken die ikzelf miste na mijn miskramen, o.a. het niet kunnen vinden van speciale foetuskistjes.

Ook voelde ik mij na mijn miskraam niet (echt) meer horen hier op Babybytes. Waar ik eerst een 'thuis' had om mijn zwangerschapsgeluk te delen, voelde ik mij nu er buiten staan. Ik had het gevoel dat ik hier niet meer hoorde tussen al het zwangerschapsgeluk. (dit is ook de reden dat ik mee heb gedacht om BB 'aantrekkelijker' te maken voor mensen die een kindje hebben verloren. Zo zal er binnenkort bijvoorbeeld de mogelijkheid zijn om een wit sterretje te plaatsen bij je kinderen voor je sterrenkindje(s).

Door bovenstaande is 'Dagliefkindje' eigenlijk ontstaan. Zoals jullie inmiddels weten heb ik 2 websites; een webwinkel met kinder-gedenkartikelen (www.dagliefkindjewinkel.nl) en een informatiewebsite waar je info kan vinden rond het onderwerp miskraam, verlies en afscheid nemen (www.dag-lief-kindje.com). Beide websites zullen in de toekomst steeds verder worden uitgebreid. (doordat ikzelf nog midden in de verwerking zit, duurt het allemaal even wat langer dan gepland, sorry).

Hebben jullie trouwens nog tips voor mij, over wat jullie op mijn sites of hier op BB nog missen dan hoor ik dit heel graag van jullie.  Belangrijk is dat jullie er steun kunnen vinden.

Ik wil alle BB-bezoekers hele fijne feestdagen toewensen. Ik hoop dat jullie van eenzelfde lot als mij bespaard zullen blijven. Sterkte aan een ieder die hun kindje(s) hebben verloren (of binnenkort gaan verliezen). Weet dat er altijd een lichtje zal schijnen in jullie duisternis. Een lichtje dat altijd bij jullie is, namelijk jullie sterrenkindje...