Ongewild-kinderloos zijn

Ongewild-kinderloos-zijn!

Mijn verlangen om moeder te worden had ik al heel sterk, als klein kind al. Als mensen mij toen vroegen wat ik later wilde worden, zei ik alleen maar; 'moeder'! Ik heb zelfs mijn opleiding Kinder/jeugdverzorging gedaan om daar later wat aan te hebben als ik kinderen zou hebben. Je begrijpt dus dat nu ik 45 jaar ben en 7 miskramen verder, ik eigenlijk zal moeten accepteren, dat ik (tenzij er een wonder gebeurt) nooit moeder zal worden van een eigen kindje en dat is heel moeilijk. Ik sluit mij erg af van de buitenwereld. Ik ben onzeker van mezelf. Dat ik geen moeder ben geworden van een eigen kindje voelt voor mij als falen. Niet alleen naar mijzelf, maar ook naar mijn man toe, mijn moeder, mijn liefzoon, mijn familie en zelfs naar mijn vrienden. Hun dromen kan ik niet waarmaken. Door de leeftijd van mij en mijn man komen we ook niet in aanmerking meer voor een adoptiekindje. Wat overblijft is de zorg voor een pleegkindje, maar emotioneel kunnen mijn man en ik dat (op dit moment nog) niet. Als ik op het nieuws hoor dat er weer een babylijkje is gevonden, of dat een vader/moeder zijn/haar kind(eren) heeft vermoord, dan bloed mijn hart. Ik weet dat dit vaak wanhoopsdaden zijn, maar hoeveel mensen zijn er niet, die die kinderen een liefdevol thuis hadden kunnen en willen geven.... 

Zoals je in bovenstaand stukje hebt kunnen lezen, heb ik een liefzoon waar ik zielsveel van hou. Voor en door hem mag/kan ik een beetje-mamma zijn. Maar iedere keer als hij hier is, en ik zie wat voor band hij met zijn vader heeft, voel ik een leegte. Die onvoorwaardelijke liefde, die je voelt als je in de ogen van je kind kijkt, die zal ik nooit ervaren. Hoeveel ik ook van mijn liefzoon hou, ik hou altijd een bepaalde afstand, want ik ben niet zijn moeder! De dag nadat hij naar zijn moeder is, voelt het verschrikkelijk leeg in huis. Juist door te ervaren wat het is om een kind in huis te hebben, besef je wat je mist, iedere keer weer...

Ik voel mij als mens niet compleet. Ik voel mij aangetast in mijn vrouw-zijn. Jarenlang  heb ik de last van mijn menstruatie gehad, en waarvoor???  Familiebijeenkomsten zijn voor mij al jaren een ware hel! Al die jongere nichten en neven zien die door de jaren heen wel kinderen krijgen. Die trots zijn op hun jonge kroost! Wat heerlijk om te zien; die kinderschaar bij elkaar, maar voor mij is het een dag dat de tranen rijkelijk vloeien. Van binnen ga ik iedere keer een stukje dood!  Momenteel is er 1 schoonzus in verwachting van hun 1e kindje. Zij heeft ook een miskraam gehad, dus zij weet wat ik voel. Ik gun haar en mijn broer hun kindje en ben superblij voor hen, maar ik gun het mezelf ook. Nu al sluit ik mij af voor de baby. Ik zie er als een berg tegenop, als deze straks geboren is. Hoe kan ik hem straks in mijn armen nemen, als mijn innerlijke pijn en mijn verdriet zo groot is! Hoe kan ik hem vasthouden zonder in een huilbui uit te barsten.

Het ongewild kinderloos zijn, is geen tijdelijk iets! Je hele leven draag je die pijn met je mee. Iedere dag word je geconfronteerd met zwangere vrouwen en baby's. Je hele toekomst verandert!  Ik sprak laatst door 'Dagliefkindje' een vrouw, ik schat haar begin 60. Zij vertelde mij dat zij 3 miskramen heeft gehad en dat zij kinderloos was gebleven. Zij zei dat het een 'hard gelag' voor haar en haar man was; ieder weekend, iedere verjaardag en feestdag zat zij met haar man alleen in huis. Bij hen geen kinderen en dus ook geen kleinkinderen die over de vloer komen... Zij had het er nog steeds moeilijk mee. De maatschappij staat hier vaak niet bij stil. 

'Dagliefkindje' geeft mij zowel positieve gevoelens als negatieve gevoelens. Negatieve gevoelens omdat ik iedere dag geconfronteerd wordt met mijn miskramen en mijn ongewild-kinderloos-zijn. Het heeft mij vrienden gekost, omdat zij niet kunnen begrijpen wat er in mij omgaat. Vroeger stond ik voor iedereen klaar, ik was positief en was de gangmaker. Door mijn miskramen is mijn persoonlijkheid verandert; een groot stuk van de oude-Jozette is er niet meer. Ik ben niet meer zo blij en gelukkig als vroeger. Mensen die zelf een miskraam hebben gehad, spreken mij aan in dorp. Maar... de meeste mensen lopen in een boog om mij heen. Zij willen niet worden geconfronteerd met dood en al helemaal niet met het verlies van een kind! Mijn sociale contacten zijn dus veel minder geworden. 

Het positieve van 'Dagliefkindje' is dat ik lotgenoten tegenkom die precies weten wat ik doormaak. Door hun weet ik waarom ik 'Dagliefkindje' ben begonnen! Om lotgenoten te kunnen steunen en hen te laten zien dat zij niet alleen staan in hun verdriet! Ik geloof dat 'Dagliefkindje' mijn taak op aarde is, het is mijn lot ! Na bijna 1 1/2 jaar van voorbereiding zijn beide websites nu online. En... dan voel ik mij supertrots! Trots, voor wat ik ondanks mijn verdriet, toch nu heb bereikt! Beetje bij beetje kruip ik weer uit mijn dal omhoog, komt er weer een beetje licht aan het einde van mijn tunnel. En ...wie weet wat de toekomst mij en mijn man nog zal brengen. Wat er nog op ons (levens)pad zal komen...