Emoties na een miskraam, deel 2

Emoties na een miskraam

(geschreven vanuit mijn eigen ervaringen).

Van de ene op de andere dag veranderde mijn toekomst; de ene dag zag ik nog een toekomst voor mij, waarin ik een prachtige baby in mijn armen had liggen. Zag ik mijzelf lopen achter een kinderwagen en was ik al aan het bedenken wat ik dit kindje allemaal wilde meegeven in deze wereld. De andere dag is deze droom weg! De leegte waar je dan in valt is onbeschrijfelijk! Zoals ze zeggen bij het spel ganzenbord; ga terug naar start!!!

Ik moest mijn leven weer helemaal opnieuw gaan bekijken en vorm gaan geven. Ondertussen moest mijn lichaam herstellen van de zwangerschap. Met name dit laatste wordt door de samenleving erg onderschat. Als je bevalt van een baby of je ligt in het ziekenhuis dan krijg je kaartjes, cadeautjes, bloemen, fruitmandjes en met name de zorg van anderen (kraamzorg, Alphahulp, etc.) Wanneer je een miskraam hebt gehad sta je bij wijze van spreken de volgende dag met je fikse bloedingen je huis alweer te stofzuigen, het eten klaar te maken, enz. Je moet het geluk hebben dat je man van zijn werk thuis kan zijn, of dat er familieleden/vrienden jou (en je gezin) kunnen helpen. 

Vaak wordt er vergeten dat als je een miskraam krijgt (en er geen complicaties zijn opgetreden), je lichaam rust moet hebben en minimaal 2 a 3 weken nodig heeft om te herstellen van de zwangerschap. Voordat je hormoonhuishouding helemaal weer in balans is, moeten we daar nog eens een paar weken (en soms langer) bij optellen. Na 5 miskramen in 1 1/2 jaar tijd, heeft het bij mij minstens een half jaar geduurd voordat mijn hormoonhuishouding weer een beetje in balans was.

Wat heel veel voorkomt is dat ouders die een miskraam hebben gehad hun kindje zelf niet een mooi plekje hebben kunnen geven.  Zij hebben de foetus (hun kindje) voor onderzoek in het ziekenhuis moeten achterlaten, of erger nog; doordat de foetus (hun kindje) tijdens de miskraam is weggespoeld bij de toiletgang. Deze ouders hebben dubbel het gevoel met lege handen te staan, omdat zij niets tastbaars hebben van hun zwangerschap en van hun kindje.

De emotionele pijn is zoveel groter als je als vrouw nog nooit bevallen bent van een levende baby. Waar ikzelf na mijn miskramen de meeste moeite mee heb gehad, is dat ik erkenning wilde hebben van dat ik ook eventjes een moeder was. Dat er 7 x een kindje in mijn buik heeft gegroeid, al was het soms maar voor heel eventjes. Ik mocht ook even het geluksgevoel ervaren van het zwanger zijn; namen verzinnen voor ons kindje, een geboortekaartje maken, zwangerschapscadeautjes krijgen, het kopen van spulletjes voor de baby en zijn/haar kamertje, enz. Helaas kreeg ik 7 x een miskraam en was daar die grote ontgoocheling, want ineens was ons kindje er niet meer...

Nadat ik meerdere miskramen had gehad, voelde dit voor mij alsof mijn lichaam had gefaald. Ik was boos, want al die jaren had ik voor niets de ongemakken van mijn menstruatie gehad! Ik voelde mij ‘mislukt’ als vrouw en had schuldgevoelens t. o.v. mijn man, zijn zoontje, mijn (schoon)familie en mijn vrienden, omdat ik hun droom van een kind, broertje/zusje, kleinkind, nichtje/neefje, speelkameraadje, etc. niet waar heb kunnen maken!

Nog steeds heb ik (en ook mijn man) moeite als ik (we) zwangere vrouwen en pasgeboren baby's zie(n). Je wilt het niet, maar jaloezie en verdriet komen naar boven! Je gunt ieder mens het geluk van een kindje, maar je gunt het jezelf ook! Geestelijk en emotioneel gezien, genees je dus eigenlijk nooit van een miskraam, helemaal niet als je de dood van je kindje(s) niet (goed) hebt kunnen verwerken.

Het krijgen van een kind is voor sommige mensen zó normaal en zó vanzelfsprekend. Maar... voor mij en al die andere vrouwen/stellen die ó zó graag een kindje willen, is het krijgen van een kind het mooiste geschenk dat zij als vrouw, man kunnen krijgen!!! Ik wilde zelf (zelfs als kind al) zó graag moeder worden, maar helaas mocht dit niet zo zijn. Ik ben geen mamma geworden van een eigen kindje, voor mij geen kindje die een knutselwerkje op school voor moederdag maakt...

Gelukkig heb ik wel een liefzoon waar ik zielsveel van hou. Ik zeg altijd tegen hem dat hij het mooiste cadeautje is dat ik ooit heb gekregen. Ik ben door en voor hem een beetje-mamma!!!