Verhuizing voor de boeg

Over ruim twee weken krijgen wij de sleutel van ons nieuwe huis. Hoe onverstandig het ook leek in deze tijd van financiële crisis... wij hebben in februari dus toch de stap durven wagen. Best heftig, aangezien onze huidige woning nog helemaal niet te koop stond.

Maar het was gewoon echt een buitenkans. Want waar in de randstad zijn er nog betaalbare vrijstaande (eh, denk niet aan een villa op een kavel van tenminste 500m2 hoor) woningen te koop?? Jawel.. hier dus! En we kregen nog heeeeeel veel korting ;-). En hoe wonderbaarlijk ook, op een afstand van nog geen 100 meter van paps en mams. Had je me vorig jaar gevraagd of ik bij mijn ouders in de buurt zou willen wonen.. NO WAY! Maar inmiddels is alles zo ten goede veranderd, dat ik iedere dag dankbaar ben dat ik mijn ouders nog heb.

Wat er ook aan de hand is, ze staan altijd voor ons klaar. Is de kleine ziek, willen we saampjes even uit eten, moeten we op stap voor het nieuwe huis? Ze zullen er altijd voor ons zijn. Ook wanneer ze weer eens heftig aangestoken zijn door die virussen/bacteriën die Jean-Leon weer eens mee heeft genomen van de creche, ze blijven ons steunen.

Morgen hebben we dan eindelijk een eerste bezichtiging voor ons huidige huis. Want zijn wij wel van die waaghalzen, de verkoop van woningen is behoorlijk gedaald, aangezien mensen die stap bijna niet meer durven maken.

Met nog heeeeeel veel shopverplichting voor de boeg (we hebben alleen nog maar een keuken en een badkamer.. en dat voor een casco huis), ga ik nu flink aan de poets hier in huis. Kijken of morgen de potentiële kopers enthousiast kunnen krijgen voor dit huis.